Во прв момент помислив дека сум заробен, дека ме мачат бидејќи бев припадник на војската на Република Српска, вели  Бошко Гвоздиќ.Бошко Гвоздиќ од Српац умрел на 18 фебруари 1995 година во 10 часот и 5 минути. Докторите се сомневале на дијабетес , но Бошко после 9 дена се разбудил од клиничка смрт.
Тоа што поради болеста добиена во војната докторите го прогласиле за мртов, надлежните денес не ги интересира. Џабе е вели и доказот за смртта – префрлен е од трета на седма категорија инвалидност.
Се разбудив во мртовечница, со бројот 2 на нога. Во прв момент мислев дка сум заробен, дека ме мачат бидејќи бев припадник на војската на Република Српска, вели  несреќниот Бошко Гвоздиќ.
Тој раскажува дека поради болеста, секој ден 4 пати сам си ставав инсулин за да останам жив. Четириесет отсто тој е слеп – не гледа со левто око. Ни самиот не знае од каде од каде ќе најде пари за лекуање.
Окружниот суд во два наврати донесува пресуда во негова корист, но Министерството за труд  одбива да го врати на претходната категорија.

 
Коментари од Министерството за труд и заштита на воените ветерани нема, но ни од министерот Петар Ѓокоќ, кој зафатен со партиски обврски. Ќе биде Зафатен и Бошко, кој вели дека собрал цела папка отпусни листи од неколку болници. Сето тоа заедно со пресудите и доказот за смрт ќе го покаже, како што вели, на кој и да треба, само да ја истера правдата.
Бошко Гвоздиќ од Српац умрел на 18 фебруари 1995 година во 10 часот и 5 минути. Докторите се сомневале на дијабетес , но Бошко после 9 дена се разб