Претседателот на Европскиот совет, Шарл Мишел, викендов на неколку белгиски медиуми им навести дека планира да се кандидира за изборите за Европскиот парламент напролет, а оваа информација подоцна за весникот Politico и официјално ја потврди неговиот портпарол.
Иако досега никогаш не се случило некој од водечките функционери на ЕУ да сака да биде на гласачкото ливче за позиција што подразбира неспоредливо помала одговорност и медиумска експонираност, бидејќи политичарите кои се на толку високи позиции обично имаат нешто поголеми апетити во нивната постевропска кариера, процедурално гледано, тоа е легитимен потег на белгискиот либерал. Шарл Мишел сè уште не прецизирал што точно значи неговата кандидатура и дали планира да го замени својот сонародник и партиски колега Дидие Рејндерс во Европската комисија како белгиски комесар.
Можеби најконтроверзниот момент во целата приказна е фактот што во нормални околности би се очекувало тој да продолжи да ја извршува функцијата претседател на Европскиот совет до крајот на ноември, кога на сцената на ЕУ би стапила нова ЕК, а со тоа и нов кадровски пакет на институции што лидерите на европските земји би го договориле по изборите.
Со оглед на тоа што Шарл Мишел веќе би можел да се „пресели“ во парламентот кон средината на јули, доколку дотогаш не се најде замена, неговото столче би можело привремено да го пополни лидерот на државата која од 1. јули го презема претседавањето со Европската унија – премиерот на Унгарија, Виктор Орбан.
Виктор Орбан
Politico пишува дека меѓу 26-те лидери на ЕУ веќе почнала да се шири мала паника, бидејќи тие по секоја цена сакаат да го спречат ова сценарио. Брисел има се помалку трпение и толеранција кон „колумнистите“ кои отворено флертуваат со Русија, Кина и Иран и активно блокираат секаква помош испратена до нападната Украина, додека дома прават се што е во нивна моќ да го саботираат владеењето на правото и слободата на медиумите. Токму затоа, дури и привременото преземање на кормилото на најголемиот светски трговски блок од страна на Виктор Орбан, во такви нестабилни геополитички времиња, е повеќе од легитимна причина за загриженост.
Останува фактот дека постизборното европско екипирање е многу сложена и пред се деликатна задача која може да биде пролонгирана и комплицирана. Имено, лидерите на европските земји, кои според изборните резултати се согласуваат за „распределбата на пленот“, мора да ги задоволат апетитите на сите групи во владејачката коалиција, тие се должни да најдат задоволителен сооднос меѓу „малите“ и „големите“ членки на ЕУ на водечките позиции на институциите, а од последниот циклус интензивен мора да водат и по родова еднаквост.
Дури откако ќе се земат предвид овие критериуми, мора да се бараат кандидати со задоволителна биографија и политичко искуство, без никакви скриени „костури во плакарот“ кои би резултирале со афери или скандали.
Пронајдете не на следниве мрежи:
