Немаше заеднички изјави по состанокот помеѓу претседателот Владимир Путин и американскиот претседател Доналд Трамп во Хелсинки. Сепак, настанот не помина без медиумска бучава поради фудбалската топка која Путин му ја подари на Трамп. На крајот на краиштата, нештото може да биде прислушувано или да биде затруено. „Би сакал да ја предадам топката на претседателот, уште повеќе затоа што САД ќе бидат домаќини на Светското првенство во 2026 година“, рече Путин, по што на Трамп му беше дадена фудбалска топка што се користеше за време на Светското првенство. Топката веднаш ги напушти рацете на Трамп и се пресели кај првата дама Меланија Трамп, со планови да му се подари на синот Барон. „Сигурен сум дека синот на Трамп ќе биде воодушевен кога мама ќе му ја донесе топката, особено со автограм на Владимир Владимирович!“, пишува еден Твитер-корисник. Лениновите бисти беа во мода Ако претпоставивте дека не постојат случајни подароци во играта на политиката, сосема имате право. Прашањето за подарувањето е наменето за група која е составена од најмалку 10 луѓе. Таков е протоколот, и не е премногу различен меѓу државите.
Двете страни разговараат за фактот на подарокот, и ништо друго освен тоа, според поранешниот началник на протоколот на СССР на првиот претседател Борис Елцин, Владимир Шевченко. Според него, понатамошните детали се исцрпени без заеднички консултации. На пример, во времето на Никита Хрушчов, подароците на Ленин биле модерни. Секогаш кога советските функционери одеа на патување во странство или говореа на конференции на комунистичката партија, тие ќе го спакуваат Владимир Илич – неколкумина, за да бидеме прецизни. Некои ќе добијат поголеми бисти, други, пониски службеници, помали верзии. Денес е поинаку, вели Шевченко. „Јас би поминал две-три години работејќи на еден подарок“, се сеќава тој. „Секој пат, пред да му дадете подарок на лицето, треба да го проучите.
Кога првпат стигнавме во Америка на средба со Реган, знаевме дека тој е по јавањето коњи. Нарачавме седло од Киргистан – Киргистан беше нашиот најголем производител на седла. Секогаш беа обликувани убаво. Но, главниот дел не беше украсувањето, ами седлото. За да се сработи како што треба, моравме да ја знаеме точната тежина на коњот на претседателот“. Постојат моменти кога барате подарок во каталог, или на изложби или во антикварници. Но најчесто, подарокот се прави по нарачка. Ако тоа беше рачен часовник, тоа би требало да биде руски. „Ние имаме договор: овие модели не се за широка дистрибуција“, вели Одделот за протокол, додавајќи дека цената нормално не може да надмине 6.000 рубли (96 долари приближно) – иако ова е долниот крај на скалата, за помлади министри. не претседатели. Продавница за подароци на претседателот Дипломатската етика не дозволува прифаќање работи како недвижен имот, автомобили или накит. Во времето на Михаил Горбачов, сите подароци вредни повеќе од 500 долари беа префрлени во федералната државна каса, а дел од нив завршија во Музејот на револуцијата. Денес, подароците се пренесуваат во посебна просторија до претседателската библиотека, во едно од крилата на Кремљ. Ако тие се вреднуваат на повеќе од 40.000 рубли (640 долари), тие стануваат сопственост на државата.
Тие можат да се откупат, ако се појави потреба. Во меѓувреме, нешто што е поевтино може да го преземе претседателот. На пример, Путин чува животни, икона од Патријархот, велигденско јајце, рачно изработена слика на Богородица од една жена во Латвија, пар белезници од бабичка во Чебоксари и, конечно, парфемска колекција од рускиот рок бенд Љубе. Сепак, сè што на крајот завршува кај претседателот или во Кремљ, исто така, мора да помине строги проверки, обично со десетици вклучени луѓе. Подарокот првпат се прегледува од одделот за протокол, а потоа од страна на Федералната служба за заштита. „Се обидуваме да пронајдеме бубачки, уреди за прислушување“, вели Андреј Кољадин, поранешен член на претседателската администрација. „Нема да кажам за кој подарок станува збор, оти веднаш ќе стане јасно за која земја зборувам“. Постои класична приказна која се занимава со токму таква ситуација. Во четириесеттите години од минатиот век советската бубачка беше инсталирана во американска дрвена плоча, подарена на американските дипломати. Тоа траеше осум години и висеше во нивната амбасада во Москва. Бубачката не покажала никакви знаци на живот и не испраќала никакви преноси – од кои сите лесно би можеле да бидат фатени од скенер. Тоа беше пасивен уред. Блокот за напојување и предавателот кој генерира бранови беше стациониран во зградата веднаш зад Американците. Ова нè води да се запрашаме што точно би можеле да размислат луѓето на Трамп кога им ја дадоа фудбалската топка од Русите.
Пронајдете не на следниве мрежи:
