„Чувството на вознемиреност всушност нè придвижува, ослободувајќи ги хормоните допамин и окситоцин, кои не мотивираат да преземеме акција и да одиме напред“ – изјави проф. д-р. за клиничка психологија Трејси Денис-Тивари.

Моментот кога чувствуваме непријатност, немир и напнатост, како главни симптоми на анксиозност, е токму моментот кога многумина од нас прават грешка, смета професорката Трејси Денис-Тивари. Кога ќе се најдеме во таква ситуација, несвесно ќе направиме се што можеме тие чувства да исчезнат. Сепак, ова е моментот кога всушност треба да застанеме и да ја погледнеме ситуацијата од друг агол. Денис-Тивари во својата книга детално опишала што е анксиозност, на кои начини можеме да се бориме со неа, но и кои се придобивките од анксиозноста кои за жал повеќето од нас не ги забележуваат. Нејзината цел е да ги избегне претпоставките и заблудите кои постојат кога станува збор за анксиозноста, а на оваа тема слуша поинаква приказна од онаа на која сите сме навикнати.

На кои начини чувството на вознемиреност не „турка“ напред
Како што истакнува професорот, анксиозноста сама по себе е предизвикувачка емоција. Нашето тело, во моментите кога чувствуваме анксиозност, ги лачи хормоните допамин и окситоцин, кои не наведуваат да бараме социјални контакти и поддршка. На овој начин чувството на вознемиреност носи и решение за решавање на ситуацијата во која се најдовме. Важно е кога ќе се најдеме во вител на анксиозност, да погледнеме наназад кон она што всушност го предизвикува, да ги анализираме сите предизвикувачи за такво чувство и да се слушаме себеси, нашите потреби и желби.

Чувството на вознемиреност, кое најчесто е придружено со непријатност, напнатост, страв од неизвесна иднина и страв, е непријатна емоција која не принудува брзо да се ослободиме од неа. Во повеќето случаи тоа го доживуваме како предупредувачки знак дека нешто не е во ред и се обидуваме да ја промениме оваа ситуација.

Дали избегнувањето на анксиозноста може да биде лошо за нас?
Избегнувањето и потиснувањето на чувството на анксиозност всушност не значи дека сме се ослободиле од него, иако во даден момент се чини дека го решаваме проблемот со „туркање под тепих“. И што се случува во реалноста? Во ситуации кога нè фаќа чувство на вознемиреност, кое го мамиме вешто потиснувајќи ги емоциите и непријатните чувства, нашиот организам акумулира непријатност и страв, а сосема е сигурно дека кога ќе испливаат емоциите, тие ќе бидат многу поинтензивни. Затоа е важно никогаш да не го потценуваме чувството на вознемиреност, а особено да не го „маскираме“ со разни одбранбени механизми, туку да го живееме и разбереме и да побараме помош доколку видиме дека ни е потребна.