Чибрин ја премина украинската граница на почетокот на инвазијата, како дел од озлогласената 64-та независна гарда моторизирана пешадиска бригада
Поранешен руски војник кој беше дел од единицата што го окупираше украинскиот град Буча избега на Запад и зборуваше за медиумите за злосторствата што ги извршиле неговите соборци на територијата на Украина, но и за ужасните услови во кои се наоѓале руските војници, разоткриени, лагите на кои биле испратени во војна и апсолутен недостаток на каква било обука што им била обезбедена пред да влезат во борбата.
Никита Чибрин побегна од Источниот фронт во Русија во мај оваа година, заедно со уште неколку војници кои поткупиле надреден офицер за да ги пушти да избегаат со камион преку граница. Во Русија побарал лекарска помош поради болки во грбот, но одбиле да го испратат на рехабилитација додека не потпише дека ќе се врати на бојното поле.
Тој се обидел да го раскине воениот договор врз основа на неговата здравствена состојба, но во септември, кога почна делумната мобилизација во Русија, му стана јасно дека никогаш нема да може да го раскине. „Моите пријатели ми рекоа дека морам да се сокријам“, изјави тој за Си-Ен-Ен. Отпатувал за Санкт Петербург, се качил во воз за Белорусија и таму нашол посредник кој му помогнал да избега во Казахстан.
Почетокот на инвазијата
Чибрин ја премина украинската граница на почетокот на инвазијата, како дел од 64-та независна гардиска моторизирана пешадиска бригада, сега озлогласена единица која е под санкции од западните земји поради нејзината улога во злосторствата извршени за време на окупацијата на Буча.
Нејзин командант бил Азатбек Омурбеков, денес познат како „Касапот од Буча“. За Москва, тој е одликуван воен херој. Чибрин за Си-Ен-Ен изјави дека не видел ништо од наводните херојства, но затоа бил сведок на бројни злосторства.
Видел двајца војници како бегаат од претпоставените откако биле фатени како силуваат жени во Буча. „Ги силуваа мајката и ќерката“, рече тој. Нивните претпоставени ги претепале, а потоа ги испратиле дома. „Не беа испратени во затвор. Само беа ослободени. Само така: „Оди!“ Едноставно беа ослободени од војната и тоа е тоа“, рече Чибрин.
Тој исто така рече дека неговата единица има отворена дозвола да убива цивили доколку се сомневаат дека некој му ја открива нивната позиција на непријателот. „Ако некој имаше телефон – ни беше дозволено да пукаме во него“, рече тој. Тој тврди дека лично не ги видел убиствата, ниту учествувал во нив, но дека не се сомнева дека некои од луѓето од 64-та бригада можеле да убиваат цивили.
„Има манијаци кои уживаат да убиваат. Таквите манијаци завршија таму“, рече тој. Она што го виде е масовен грабеж. „Не се ни обидоа да го скријат тоа. Многу од моите единици, кога ги напуштивме Липоква и Андрејевка на крајот на март, земаа автомобили, накит, цивилни автомобили и ги продаваа во Белорусија. Менталитетот е дека ако украдеш нешто, добар си. Ако никој не те фатил, добро! Ако видиш нешто скапо и го украдеш и не те фатат, добар си“.
Убиства и силувања
Командантите на единиците, вели тој, биле свесни за убиствата и силувањата, но не им било грижа. „Тие би реагирале вака: Како и да е. Тоа се случи. Па што?“
Чибрин рече и дека не се сомнева оти Русија ќе ја загуби војната против Украина, но не пред да загинат уште многу луѓе. „Русија нема да запре додека не се пролее многу крв, додека сите не умрат. Нивните војници се топовско месо, не ги почитуваат“, рече тој. Тој исто така рече дека руските војници се опремени со советско оружје и опрема од војната во Авганистан во 80-тите години на минатиот век.
Обуката на неговата единица изгледала така што нивните претпоставени да им дале оружје, мета и 5.000 парчиња муниција. „Само пукајте и тогаш ќе бидете слободни. Никој не направи ништо. Воопшто немаше вистински тренинг. Работев со компјутер, во канцеларија, работев со косилка…“, рекол Чибрин.
Повеќето војници биле слабо обучени, а повеќето не знаеле каде одат пред да започне инвазијата. „Тоа беше голема лага. Одиме на воени вежби со белоруската армија. И не излажаа. На 24 февруари само ни рекоа дека сите ќе војуваат”, рече тој, додавајќи дека првично одбил да оди.
„Реков: Команданте, е**** **, не сакам да одам во војна“., но командантот му рекол дека тој и неговото семејство ќе имаат проблеми ако не оди. „Потоа ме нападна и ме стави во возилото и ја затвори вратата. Не можев да ја отворам одвнатре. Затоа отидов во Украина“.
По повлекувањето од север, тој завршил во болница поради проблеми со грбот, но набрзо бил вратен на бојното поле, во регионот Харков, каде што бил стациониран во шумите кај Изум. На крајот, тој избегал со помош на другарите кои го поткупиле нивниот претпоставен за да ги пушти.
