Си бил еден лист. Ветрот го скинал и тој полетал, носен од ветрот. Едно врапче, штотуку изведено, го запрашало:
– Ти зошто падна од дрвото?
– Не паднав, само ми здосади да стојам таму.
– А каде леташ?
– Каде си сакам, таму летам.
Мораме да признаеме дека тоа бил премногу горд и надуен лист, за да си признае дека не умее да лета и целосно подреден на надворешните стихии…
Кога ветрот стивнал, листот паднал во реката и почнал да се носи по течението.
– А сега зошто падна и каде пливаш? – запрашало врапчето.
– Јас не паднав – се навредил листот – само ми здосади да летам и побарав да се спуштам, а каде – каде сакам: јас сум слободен лист и си правам тоа што сакам.
– А зошто не пливаш во другата насока?
– Колку пати да ти објаснувам – штом не пливам наваму, значи не сакам; правам само што сакам.
По неколку дена врапчето се научило веќе да лета малку и го видел пак листот, но тој бил сосема пожолтен.
– Зошто си така пожолтен? – прашало тоа. – Што ти се случило?
– Никој ништо не ми направил, само сакав да ја променам бојата и тоа го направив.
Врапчето поверувало на листот и оттогаш почнало да ги смета лисјата за високи суштества, бидејќи не може да разбере како може да се лета без крила, да се плива без раце и нозе, а уште помалку по желба да се менува бојата.
Но настапила есен и се почесто листови се откинале, но врапчето никогаш не видело ниту едно да лета спроти ветрот, а кога паѓале во реката, никогаш не се носеле спроти струјата. И никогаш не видело лист кој останал зелен.
Врапчето пораснало и го променило ставот кон листовите кои живеат со илузијата дека управуваат својот живот. А за себе одлучил дека е подобро да си признае дека ветрот може да го издува и да го промени зацртаниот пат, но да има можност да му се спротивстави, отколку да зборува дека не е потчинет на ветрот и лета, каде сака кога ветрот го носи во спротивна насока.
