Имено, серијата „Сабја“, која го следи атентатот на српскиот премиер Зоран Ѓинѓиќ, како и полициската акција што следеше, ги освои гледачите во регионот.Тогашниот премиер на Република Србија, Зоран Ѓинѓиќ, беше убиен на 12 март 2003 година во Белград, а од трагедијата поминаа 21 година. Ѓинѓиќ зад себе ги остави синот Лука Ѓинѓиќ, ќерката Јована и сопругата Ружица Ѓинѓиќ која денес има 64 години, а нејзината скромност и уникатност ги воодушевува сите.Имено, како што пишуваа тамошните медиуми, Ружица Ѓинѓиќ живее сосема нормален и обичен живот. Посетува маркети и нема проблем да ги посетува обичните продавници, каде што купува парче облека.Ружица неодамна беше фотографирана од медиумите како пробува фустан на маркетот Калениќ во Белград, што ги воодушеви сите, со оглед на тоа дека малкумина го очекуваа тоа.Ружица тогаш пробувала фустан и разговарала со продавачката. Беше љубезна и пријатна, убава како и секогаш, а можеше да се заклучи дека тагата и годините не и’ можат ништо.Како се запознале Ружица и Зоран ЃинѓиќВдовицата на Зоран, Ружица Ѓинѓиќ, еднаш проговори за нивната љубов, а потоа откри како првпат се запознале:– Се сретнавме на трибината на која беше претставена неговата книга Југославија како недовршена држава. Во неговите очи препознав морална чистота, која намерно, за случајно да не се разоткрие, ја сокри со нагласена самодоверба, ароганција, острина. Тој беше чист како солза и затоа мораше да се брани со разни одбранбени механизми, за да не го пробијат во овој суров и корумпиран свет. Пуристи, алтруисти, хуманисти постојано се на удар, затоа што предизвикуваат нечија нечиста совест.Еден млад човек од Босански Шамац и доктор по филозофија освоил девојка од Ваљево, таа го освоила и него. Таа виде нешто посебно во него, а тој ја гледаше на ист начин.– Знам дека по враќањето од докторатот во Германија, едноставно беше опседнат со сите убави и паметни жени кои го држеа блиску. Веројатно доживеаја вистински приватен крај на светот кога ме зеде, бидејќи тоа беше навистина идеална можност во споредба со многумина. Па, таков каков што беше, ме избра мене – анонимен и непознат кого никој никогаш не го ни сретнал. Очигледно, тој не беше човек со клишеа и предрасуди, туку модернист кој правеше сè следејќи ги сопствените чувства, а не гледајќи наназад што мислат другите. Можев да ме почести само што препозна нешто исклучително во мене, ме избра за сопруга и ме запозна со белградскиот културен, интелектуален и политички естаблишмент, за кој знаев само од весниците.