Децата се најважното нешто во животот на секој родител, тие се основата на се и круната на животот. Поради ова, нашиот живот престанува да биде индивидуален и станува апсолутно заштитнички на тоа богатство за кое ќе се грижиме и несебично ќе го чуваме. Меѓутоа, често се прашуваме што би се случило со нас доколку поради некоја причина нашето богатство исчезне од нашите животи? Можете ли да го замислите животот без да знаете ништо за таа личност за која сте биле будни, која сте ја сакале најмногу на светот?

Токму тоа го доживеа Габриела Суарез, на која животот за миг и се промени и и приреди неверојатни работи удирајќи ја онаму каде што најмногу ја боли. Нејзината судбина е приказна за очај, вознемиреност и страдање.

Габриела Суарез никогаш не помислила дека еден обичен ден може да се претвори во пекол. Синот Берардо го однела во градинка, не знаејќи дека еден момент на невнимание ќе предизвика да го загуби тригодишниот син. Веднаш ја обзеде очај и неизвесност и повеќе од три часа неуспешно го бараше детето насекаде, додека во потрагата и помогнаа другите родители.

Деновите на оваа мајка поминале во очај, додека полицијата безуспешно трага по момчето. Помина долго време, веќе 10 години, а неутешената мајка не знаеше ништо за својот син.

И покрај времето што помина, Габриела не престана да размислува за своето малечко, цврсто верувајќи дека тој е жив и чека некаде мајка му повторно да го прегрне и да го прегрне топло. Таа мисла никогаш не исчезнала, па дури и истата мисла ја оддалечила од сопругот додека не се случила конечната разделба. Тој веќе ја сметаше мислата повеќе за опсесија отколку за реалност, а конфликтите беа неизбежни.

Промена на реалноста

Се промени и реалноста на Габриела, која со текот на времето стана поврзана со здруженија за потрага по исчезнати деца и засолништа. Семејството, пријателите и терапевтите почнаа да ја сугерираат можноста да размислуваат да ја дадат таа внатрешна љубов на друго дете кое, иако никогаш нема да го замени Бернард, може да му даде друго значење и охрабрување на патот напред. Многумина ја советуваа да размисли да посвои уште едно дете.

Додека Габриела ги посетувала местата каде што има деца без родители, запознала момче по име Томас, кое и го привлекло вниманието штом ја видел. Томас на ова место бил неколку години, пресметале дека има меѓу 13 и 14 години. Томас поминувал часови седејќи во ќош, тивко и со молив во рака правејќи цртежи.

Како што беше логично, Габриела не се двоумеше да оди и да започне, како што подоцна коментираше дека е нејзиниот прв пристап кој започна со едноставно прашање: „Дали би сакал да ми го покажеш тој убав цртеж?“

Емпатијата меѓу двајцата беше голема, а врската беше во воздух. Томас и го покажа целиот цртеж, во кој имаше жена со широка насмевка. Потоа се појави неизбежното прашање „кој е тоа?“. Томас одговорил: „Ова е мојата среќна мајка, додека еден ден не се налути, но сакам секогаш да ја паметам среќна“. Габриела не се двоумеше повторно да праша: „А каде е мајка ти сега?“, на што Томас ги крена рамениците и почна да плаче, а силно и топло се прегрнаа.

Токму тој момент Габриела реши да го посвои и да му ја подари огромната љубов што ја имаше. Докторот на Томас му рекол дека првпат го гледал да се насмевнува и да биде толку отворен кон некого. Затоа преку процедурите започна нивниот заеднички живот.

Од очај до среќа

Првите моменти беа најтешки, бидејќи Габриела и Томас се навикнуваа еден на друг. Сепак, тие набрзо се зближија и станаа едно. Томас беше насмеан секој ден и почна да води исполнет живот.

Една вечер Габриела се приближувала до нејзината соба, а потоа го слушнала Томас како пее песна. Габриела веднаш почнала да плаче и пришла на своето малечко, бидејќи знаела за таа песна. Таа песна била приспивна песна која самата ја измислила и која секоја вечер му ја пеела на својот Бернард, пренесуваат шпанските медиуми.

Веднаш се појавиле сомнежите на Габриела, која ја започнала процедурата за ДНК анализа. Нестрпливо ги чекале резултатите, а потоа дознале дека Томас е всушност Бернардо – момчето кое било изгубено пред 10 години.

Многу прашања и сомнежи, додека Бернардо не и кажал дека една жена го земала и откако живеела извесно време со него, еден ден решила го оставила во дом за згрижување.

Денеска живеат многу среќно заедно и ги спроведоа сите процедури за да му дадат презиме на Томас што му одговара, а единствената промена е што наместо Бернардо, тој одлучи да продолжи да се вика Томас бидејќи пораснал со ова име и нашол неговиот вистински живот со него, пишува Mundo Positively.