Аријана Михајловиќ е сопруга на покојниот Синиша Михајловиќ. Тој ја загуби битката на 16 декември 2022 година, оставајќи зад себе пет деца. Многумина тврдат дека Душан најмногу личи на својот покоен татко. Славниот фудбалер не успеа да се избори со болеста, а во 2019 година замина и на лекување во Болоња. Тој се бореше со леукемија.– Беше многу тешка година, првите неколку месеци бев шокирана што не можев да сторам ништо – изјави Аријана Михајловиќ за смртта на нејзиниот сопруг една година подоцна.– Сфатив дека морам да одам напред, инаку ќе пропаднев и јас. Тоа го направив за моите деца и во чест на споменот на Синиша кој беше борец и го сакаше животот – тврдеше таа.Исповед на сопругата на покојниот Синиша МихајловиќЗапознавање– Се запознавме кога имав 23 години, потоа се венчавме и родивме деца. Тоа беше прекрасна љубов која траеше 27 години, благодарна сум што го живеев животот со него – изјавила таа. На одмор на Сардинија сфатила дека е премногу уморен и дека нешто му се случува.– Тогаш во еден момент повеќе не можеше да оди, но лекарите не разбра што не е во ред. Потоа отиде на работа. Една вечер ми се јави и ми рече дека треба да разговара со мене и дека има леукемија. Не знаев што да правам и тогаш му реков дека ќе се соочиме со сè заедно.Бевме многу силни и мислев дека ќе победиме. По првата трансплантација, тој се опорави. После 2 и пол години имаше релапс и тогаш сфатив дека го губам и од таму сè тргна надолу. Четири години боледување беа катастрофални. Допрва треба да се опоравам од она што го видов во болниците. Докторите направија сè што можеа, но за жал ништо не можеа да направат. Гледањето на ужасот во очите на Синиша беше драматично – рече таа.Ќе запамети една реченица.– Во Бергамо лекарите ми рекоа дека ништо повеќе не може да се направи, а по враќањето дома ми рече „Жал ми е што не ги гледам моите деца како растат“. Bо болница почувствував дека заминува и му реков дека ќе се грижам за момчињата – изјави Аријана за Илматино, присетувајќи се на сите моменти:„Во моментот кога тој почина, бев во таков шок што им се насмевнав на сите. Можеби затоа што губењето на мојот сопруг беше мојата прва загуба. После тоа, со месеци се чувствував како да се прашувам дали сум лудa. Присуството на Синиша во куќата сè уште беше силно. Ги чувствував неговите раце на моите.Ја слушнав вревата од неговите влечки во кујната. И една вечер, го почувствував како лежи до мене во кревет, почувствував како душекот тоне на едната страна. Потоа почнав да разговарам со други луѓе кои претрпеа загуба и открив дека не сум единствената“.Не знаеше како да се врати на нормалниот живот и секојдневните обврски, се чувствуваше празно и изгубено. Тогаш сфатила дека и’ е потребна стручна помош за да се справи со нејзините чувства.– Никогаш не плачев затоа што се грижеше за мене, не сакав да ме види несреќна. Но, во моментот кога умре, колабирав. Сакав да му кажам многу работи, но морав да бидам како карпа и не можев да дозволам да пропаднам. Два дена пред да умре ми кажа дека ме сака.