Бојан Димитриевски на 23.08.2018 год. на 17 годишна возраст по тешка сообраќајна несреќа, не по негова вина, се здоби со тешка повреда на ‘рбетниот мозок (QUADRIPLEGIA – одземеност на раце и нозе) при што остана целосно неподвижен. Потребни му се парични средства за лекување во Москва, Русија. Неговото семејство не е во можност да ги подмири трошоците за неговото лекување. Затоа тој има потреба од помош од сите ХУМАНИ ЛУЃЕ.
Броеви за донации:
? Телеком: 070 143 414
? ВИП (A1): 143 550
Трансакциска сметка: 200003373418462
За донации од странство:
SWIFT: STOBMK 2X
EUR: MK07200003376775050
USD: MK07200003376787660
CHF: MK07200003376781355
Тој напиша емотивно писмо на својот Фејсбук профил:
„Осамнува ноќта и се буди денот. Сонцето силно грее, топли и усреќува, но не и за мене. Јас освен говор друго не можам да употребам. Гледам кон моето неподвижно тело… Сакам да ги помрднам рацете, да измијам лице, заби и да бидам убав, среден и личен дечко како порано. Ништо од тоа си велам… И денес лицето ќе ми го мие мајка ми и денес ќе го гледам тажниот поглед на татко ми, а за сестра ми премногу боли за да опишам како таа се чувствува. Знам дека срцето им е разделкано на милион парчиња кога ќе ме погледнат. Освен тага, солзи и немоќ одамна не сме доживеале нешто убаво дома.
Еве, денес е денот кога сум се родил 21.09.2000 година. Се прашувам некогаш зошто ми се случува ова на мене, зошто животот е толку немилосрден… каде погрешив, кому… Гледам кон моите нозе кои ме предадоа, ниту едната ниту другата не ми помагаат да добијам надеж за подобро утре. Креветот и перницата ми се верни пријатели веќе 1 година.
Одев, творев, со моите две раце, ја гушкав својата девојка, го галев моето куче и маче, можев да ја почувствувам целата среќа на светот, а сега чезнеам за да можам макар и еден прст од телото да помрднам, да ми даде надеж, волја за живот и барем трошка радост. Барем едно нешто да ми даде желба дека можеби ќе можам да живеам барем дел од животот како порано. Да ме викнат другарите, да одиме на фудбал, да одам на факултет, да се радувам на животот како и сите останати.
Простете што Ве оптеретувам со својот проблем, знам дека секој има проблеми во животот; но би сакал да апелирам да ми помогнете кој колку може. Не можам да го поднесам овој начин на живот. Сакам да живеам како сите други деца. Сакам да го прославам роденденот. Сакам да наздравам за денот кога сум се родил, а не да го колнам. Ве молам… Не можам да го поднесам погледот на мајка ми која низ болки, во утробата се радувала за синот кој се родил и ѝ ја донел најнеописливата среќа денес. Тие биле најсреќните луѓе на светот. Верувајте дека моите родители како што народно се вели „не стапнале на мравка во животот“, никому свесно не згрешиле и не останале должни, така да еден Господ знае дека ова е несреќа која не ја заслужиле.
Затоа, ВЕ МОЛАМ помогнете ми да ги израдувам, да можам да ги гушнам, да им кажам благодарам за животот што ми го пружија и да се израдувам и јас на овој ден. Благодарам и Господ да Ве Благослови на сите што дониравте и досега, а и сите што ќе одвоите дел од вашите средства. Ве молам помогнете за да можам и јас наскоро да учествувам во својот живот и животот на другите луѓе.
Господ да Ви даде среќа, здравје и голем благослов во животот.
