Пред некое време собрав едно дете од улица, на лицето можев да му прочитам дека е гладно. Не знам колку дена тоа дете ништо не јадело. Му дадов парче леб и тоа јадеше трошка по трошка. Му реков „па јади го тој леб“! Тогаш детето ме погледна и ми рече: „Страв ми е да јадам, страв ми е дека кога ќе дојде крајот, пак ќе бидам гладен“! (Мајка Тереза)
Секогаш да бидеме благодарни за тоа што го имаме, бидејќи за некој нашето МАЛКУ за некого е МНОГУ!
Фала ти Боже за лебот на масата,
за здравјето, семејството и пријателите, Фала што не будиш секој ден и ни даваш сила да продолжиме
