Си го подготвив ранчето, фино-лепо. Точно во 10:00 часот (фино-лепо) се качив да велосипедот за да отидам барем до Детското одморалиште на Водно, фино-лепо. Се наоѓа на 810 м.н.в. Таман имам време (два часа) да стигнам дотаму, да се пресвлечам и да се спуштам назад, во градот, фино-лепо. Стигнувам до ИЗИС, кој се наѓа, фино-лепо, на 500-на метри од бившата „Панорама“, фино-лепо. Кога таму, фино-лепо, полициска кола. Неможело да се оди понатаму, без разлика на возраста, без разлика дали сте со велосипед, автомобил, трчате или пешачите, фино-лепо.

Ги прашувам младите полицајци, фино-лепо, што е работата. Момците се љубезни. Ми одговараат дека таква е наредбата. Ако ме пуштат ќе бидат и тие, заедно со мене, казнети, фино-лепо. А имаат семејства, дечиња. Морат да им обезбедат храна, обелка… Ги разбирам. Тие само си ја вршат работата што некој друг, задскриен во некој темен кабинет, ја смислил и наредил да важи за сите, без исклучок.

Додека пријателски разговарам со младите полицајци, стигнуваат и други рекреативци. Некои на велосипед, некои пешачејќи или трчајќи. На сите им го објаснуваат истото. Наредбата била таква – сите назад!

Сопрените рекреативци имаме целосно разбирање за младите полицајци, за нивната искрена трпеливост и љубезното објаснување. Се поздравувам со нив, им посакувам убав ден и појдувам назад, дома. Влегувам испотен. Сопругата ме гледа вџашено. Мисли дека сум се вратил затоа што ми се случило нешто страшно.

Ѝ велам дека навистина ми се случи нешто. Ми се случи, додавам, полиција – фино-лепо. Не мислев на младите полицајци, кои само ја спроведуваа идиотската забрана/рестрикција. Мислев на оние, кои (фино-лепо) седат по своите темни кабинети, состанчат и не знаат што прават, фино-лепо.

Ќе сме се заразеле на Водно, во природа, на свеж воздух, но тоа немало да се случи ако останеме во градот, по дуќаните, аптеките, улиците, фино-лепо.