Како и многу други поранешни фанови, и јас престанав да ја гледам Симпсонови некаде во средината на 2000-та. Не е дека мислам дека е сега во целина ужасно шоу – сеуште е подобро од едно чудо други емисии на телевизија. Но за разлика од новиот сосед на неделниот вечерен анимациски блок на Фокс, Бобс Бургер,  Симпсонови не можат повеќе да го задржат моето внимание.

Секако, дел од тоа е дека четвртина век во своето емитување, шоуто ретко доаѓа до еден вид брилијантни сценарија кои се постојани низ деведесетитте. Што ме мачи уште повеќе, сепак, е дека едно шоу кое што некогаш имаше да каже толку многу мудри и оригинални работи за американската култура, долго време се чини назад со времето, а неговиот критицизам е благ и банален. Белки најблескавиот пример од овој безуспешен тренд – Симпсонови ги дочекаа звездите на ПортландиаФред Армисен и Кери Браунстајн ( како и Пато Освалт и, накратко,  Дисемберистс) во Спрингфилд за епизода за хипстери.

Токму така: Во 2012, две цели години откако Брајан Вилијамс го повика Њу Јорк Тајмс за ,,откривање’’ на Вилијамсбург, фамилијата Симпсон ја доби својата прва доза на хипстер уметник. Но, колку младото и урбано сместување помеѓу нас може да го осуди Мет Гроенинг за задоцнување на забавата, дури и изборот на време не беше најголемиот проблем со оваа епизода; туку беше неговиот целосен неуспех да каже што било оригинално или проникливо за субкултурата која наводно беше нанижана.

Насловена ,,Денот кога земјата застана мирно”, епизодата каде Армисен и Браунстајновата бивша хип двојка од Портланд, Теренс и Емили, се селат во Спрингфилд со нивните премногу кул деца за да одат на училиште и нивниот мајсторски камион за крофни. Тие повторно ја направија нивната куќа од преградието во модерно архитектонско чудо, жалејќи се ,,ресторани со две локации”и се фалеа за имање  ,,диплома за средновековниот кич”. Тие ѓубреа и доеја и одеа на полноноќни возења со велосипед. Нивниот постар син, Ти-Рекс (гласот позајмен од Освалт), и кажа на Лиса, ,,Ние не поседуваме телевизор”, и – во една од малкуте смешни кратки шеги во епизодата – Лиса одговори, ,, Не знаев дека тоа беше опција”. Додека Марџ беше одвратена од нивниот егзотичен животен стил, Хомер облече сезонски несоодветна шамија и ги одведе децата на корејско – гангстеркси филмски фестивал, во надеж да стане ,,кул татко”.

Но, се пропадна на роденденската забава на Ти-Рекс, кога Барт го фаќа претенциозното дете како се исмејува на рачно исфарбаната памучна јакна, која Хомер ја направи како подарок за него и го етикетираше Папа Симпсон како ,,позер”. Подоцна во конфронтацијата, Хомер достави псевдо-мудар монолог изјаснувајќи дека ,,родителите би требало да се досадни”.  Тоа што следеше беше судир помеѓу фамилиите, кој единствено би можел да се поправи ако Симпсоновото животно снабдување на бебешка формула го изгаси ѓубрениот оган Теренс и Емили.

Во меѓувреме, Спрингфилд стана хипстер мека, претекнат од фармерските чаршии за пазар и камион за храна и фраерите со натрупани бркови. Училиштето на Барт и Лиса стана ,,кооперативен договор”.

Ова беше почетокот и крајот на увидот што Симпсонови требаше да го понудат.  1. Родителите би требало да бидат кул. 2. Хипстерите се плитки, заинтересирани само за пронаоѓање непознати места и нешта.