Стру­кту­ри во опо­зи­ци­ја­та ве­ќе по­дол­го вре­ме, пре­ку нај­раз­лич­ни актив­но­сти, упор­но се оби­ду­ва­ат да го прес­ли­ка­ат бо­сан­ско­то сце­на­рио во Ма­ке­до­ни­ја. Пос­лед­ни­от обид за ини­ци­ра­ње на­силс­тва по ули­ци­те низ др­жа­ва­та бе­ше ма­ски­ран под пре­ве­зот на не­за­до­волс­тво­то на сте­чај­ци­те од про­пад­на­ти­те при­ват­ни фир­ми изра­зе­но пре­ку про­те­сти пред згра­да­та на Вла­да­та.
Точ­но е де­ка овие лу­ѓе има­ат ре­а­лен проб­лем кој ни­ко­го не го оста­ва рам­но­ду­шен, но, исто та­ка, е ви­сти­на де­ка со нив­ни­от проб­лем се со­о­чу­ва­ат уште ил­јад­ни­ци ма­ке­дон­ски гра­ѓа­ни, чи­и­што при­ват­ни фир­ми про­пад­на­ле во го­ди­ни­те на­на­зад. Тоа што е уште по­тра­гич­но е де­ка ини­ци­ја­то­ри­те на на­силс­тва­та пре­ку нив­на­та ма­ка са­ка­ат да соз­да­дат мно­гу по­го­лем оп­штес­твен проб­лем, со пос­ле­ди­ци што се мно­гу по­се­ри­оз­ни за це­ла­та др­жа­ва.

От­ту­ка се на­мет­ну­ва ло­гич­но­то пра­ша­ње, ко­му му од­го­ва­ра­ше да има ин­ци­ден­ти пред Вла­да­та?
Во опо­зи­ци­ски­те ме­ди­у­ми и на со­ци­јал­ни­те мре­жи сѐ по­че­сто мо­же да се про­чи­та­ат по­ви­ци за бун­то­ви, со­ци­јал­ни не­ми­ри, бо­сан­ски сце­на­ри­ја и слич­ни на­силс­тва во кои то­ва­рот би тре­ба­ло да го по­не­сат гра­ѓа­ни­те, ка­ко израз на гра­ѓан­ско­то не­за­до­волс­тво. За оче­ку­ва­ње бе­ше да се по­ја­ви не­кој „спон­тан“ про­тест, кој ќе пре­рас­не во ин­ци­дент.
Пра­ша­ње­то бе­ше са­мо кој ќе би­де жр­тву­ван? Спо­ред бо­сан­ско­то сце­на­рио, за таа цел иде­ал­но „оруж­је“ би би­ле со­ци­јал­ни­те ка­те­го­рии гра­ѓа­ни. Но, тие што беа пред ма­ке­дон­ска­та вла­да, мо­жеа да за­бе­ле­жат де­ка ин­ци­ден­ти­те, всуш­ност, не ги ­поч­наа сте­чај­ци­те, ту­ку до­бро ор­га­ни­зи­ра­на гру­па, пред сѐ мла­ди ли­ца, кои „со­ли­да­ри­зи­рај­ќи“ се со ма­ка­та на сте­чај­ци­те се оби­доа да ја по­ве­дат тол­па­та во ди­ре­ктен су­дир со по­ли­ци­ја­та.

Се­пак, очиг­лед­но бе­ше де­ка кла­сич­но­то сце­на­рио за пре­диз­ви­ку­ва­ње се­ри­оз­ни ин­ци­ден­ти на јав­ни со­би­ри не ус­пеа и тоа, пред сѐ, за­тоа што бе­ше про­ѕир­но и про­чи­та­но од са­ми­те сте­чај­ци, кои оста­наа на­стра­на. Ако бе­ше спро­тив­но, пос­ле­ди­ци­те по си­те нас ќе беа дра­ма­тич­ни. Це­ла­та си­ту­а­ци­ја, од стра­на, бе­ше наб­љу­ду­ва­на од ви­со­ки­от функ­ци­о­нер на СДСМ Ки­ре На­у­мов. Ка­ква бе­ше не­го­ва­та функ­ци­ја знае са­мо тој.
Јас­но е де­ка ви­стин­ски­от кре­а­тор на ова сце­на­рио ни­ко­гаш не­ма да има хра­брост јав­но да из­ле­зе и да го приз­нае тоа. Зо­што би се до­вел во си­ту­а­ци­ја да ја за­гро­зи сопс­тве­на­та без­бед­ност, да пре­кр­ши не­кол­ку за­ко­ни и по­тоа да се со­о­чи со су­дот? По­ко­мот­но е ор­га­ни­за­то­ри­те се­ко­гаш да сто­јат на­стра­на за се­ир­џи­ски да наб­љу­ду­ва­ат и да под­буц­ну­ва­ат, а по­тоа да се по­ја­ват ка­ко спа­си­те­ли.

Ако пар­ти­ски­те функ­ци­о­не­ри и акти­ви­сти на СДСМ, пак, при­сус­тву­ва­ле на про­те­сти­те во знак на со­ли­дар­ност со сте­чај­ци­те тоа зна­чи де­ка во оваа пар­ти­ја, по це­ли две де­це­нии, ко­неч­но, про­ра­бо­те­ла со­ве­ста. Но, ако со­ци­јал­де­мо­кра­ти­те ви­стин­ски се по­ка­ја­ле за ар­ми­ја­та од не­кол­ку сто­ти­ни ил­ја­ди не­вра­бо­те­ни, ко­ја ја соз­да­доа во де­ве­де­сет­ти­те го­ди­ни, пр­во би би­ло чес­но јав­но да им се из­ви­нат на си­те нив и на нив­ни­те се­мејс­тва.
Ако се­га се про­ја­ви­ла искре­на гри­жа за нив­ни­те суд­би­ни и ако, на­ви­сти­на, са­ка­ат да им по­мог­нат, тре­ба пр­во на ле­га­лен на­чин да ја осво­јат вла­ста, на из­бо­ри што би се слу­чи­ле што по­ско­ро, а по­тоа во нај­брз рок да им го ре­шат проб­ле­мот ка­ко ќе го на­пра­ват тоа тре­ба да со­оп­штат се­га. Сѐ дру­го се са­мо опас­ни игри за сит­ни пар­ти­ски ин­те­ре­си од кои на кра­јот ште­та ќе има­ат си­те, вклу­чу­вај­ќи ги и тие на Би­ха­ќка.
Колумнист: Ненад Мирчевски
Извор:republika.mkПос­лед­ни­от обид за ини­ци­ра­ње на­силс­тва по ули­ци­те низ др­жа­ва­та бе­ше ма­ск