Сибирскиот поход на Александар Македонски – Новгородов Николај Сергеевич

Младиот Македонски цар Александар во IV век п.н.е. трипати имал воен судар со древните Руси (Гедросии), и на крајот ја изгубил војната. Оваа околност е главната загатката на Источниот поход на Александар (334 -. 324 п.н.е.). Поттикот за изучување на оваа кампања за мене беше непомирлива противречност помеѓу Западните (историски) и Источните (поетски) верзии за индискиот дел од кампањата, по смртта на Дариј. Заклучокот беше, најблаго кажано, неочекуван. Според Источната верзија (Клитарх, Јувеналиј, Фердовси, Низами, Навои, Куран, Владимир Мономах, Шол Алехем), првично врз основа на усните преданија на ветераните, кампањата на Александар “после Дариј” ги преминува кипчаските степи, каде ја води тешкатa и долготрајната битка со древните Руси, посетувајќи ја Кина, оди до Кинеското море (кое тогаш било наречено Карско море), каде ја изградил во земјата на Мракот – Железната Врата против Гог и Магог а потоа оди во Вавилон.

ВТОРИОТ ДЕЛ ОД ОВОЈ ТЕКСТ ПРОЧИТАЈТЕ ГО ТУКА

Дарије III (Дарио, Даријан) од династијата на аријските кралеви – Ахменидите во Персија, бил убиен од стана на своите сатрапи во близина на јужното крајбрежје на Каспиското море. Од светата литературата на Аријците (древните Парси, Паруси) поточното од светите списи на Авеста (Зороастеризмот или Магизмот) од времето на Сасанидите, Сасанидска Персија самата многу изгубила, и ако се верува на персиското предание, многу оригинални книги изчезнале. Се предпоставува дека изворната Авеста, онаква каква ја разоткрил Ормазд Зороастер, а Зороастер на Вистасп, кралот на Бактрија, се состоела од дваесет и една книга или Nosk, чии поголем дел ги спалил Искендер Румски како што го нарекуваат источните поети  (Александар Велики). После неговата смрт, свештениците на зороастерската религија се собрале и ги склопувале разните фрагменти кои биле сочувани од воените разарувања и слично, кои ги знаеле напамет, тие сочиниле постоечки зборник, кој само мал дел од изворните книги, од вкупно дваесет и еден Nosks само една е сочувана во целина – Вендидад.

После тоа, поетите и историчарите многу различно ја опишуваат маршутата на Александар. Контрадикцијата помеѓу западните (историските) и источните (поетските) верзии на Индијската кампања на Александар, се толку не-складни, така што ќе се запрашате зошто ова сеуште не го разбрал научниот свет.

Западната верзија вели дека “после-Дариј” Александар за три години ги смирил непокорните Скити и Согдијанците во подрачјето помеѓу Сирдари и Амудари, а потоа се преселил во Хинду Куш и ја нападнал Индија, пловејќи по Инд до Индискиот Океан, и од тука копнената армија ја довел во Вавилон. Западната верзија се смета за научна. Таа е градена врз основата на делата на античките автори на Диодор Сицилиски, Флавиус Аријан, Јустин, Плутарх, Страбон и Квинт Куртиј Руф. Овие автори ги пишувале своите дела од  300-500 години по завршувањето на походот врз основа на мемоарите на познатите придружници на Александар: Птоломеј, Неарх, Аристобул, Онесикрит и Харет, користејќи се  со “ефемериди” – царскиот дневник на походот. Нажалост, ниту еден од мемоарите на соработниците не е сочуван.

Прашањето е: кому да веруваме? Човештвото поверувало во “научниците” и не им поверувало на “поетите.” Ова ќе изгледа толку природно да верувам во строгата наука и жестоко да се сомневам кон плачот на поетите, кои за доброто на духовната забелешка таложат се што е од голема корист. Сепак, верувам во поетите, затоа што тие се – “голите нерви” и свеста на народот. Историчарите одамна ја изгубиле својата совест, повторувајќи го само она што властите го сакаат. И тогаш постојат мешани долгорочни етноисториски интереси на некои големи народи, кои во борбата за својата древност не бегале од кражба и измама.

• Апсурдност во историската верзија

Подигнатото сомнение за историската верзија, е темелно врз база на моето внимателно проучување на античките извори и бев погоден од обилноста и тежината на откриените противречности. Утврдено е дека во историската верзија во која е “сошиена со бел конец” низата на настаните кои безнадежно збунуваат како и географијата на походот каде и “самиот ѓавол ќе ја скрши ногата.” На пример Клит, во сопственото “потопување” од Александар во Самарканд на прославата, и неговото подоцнежно учество во три битки на Инд и Хидаспе. И ова е секако, многу несоменено за Црниот Клит, командантот на кралската власт, кој секогаш се борел покрај кралот и го спасил неговиот живот во првата битка со Персијците кај Граника. Современите историчари, забележувајќи ја контрадикцијата, не брзаат да коментираат за тоа, бидејќи целата структура на Индискиот поход започнува да се руши. Во овој случај. тоа покажува дека по борбите на Инд, и после пловењето по реката Инд до океанот, Александар се враќа во Самарканд и логично е да се претпостави дека устието на “Инд” се наоѓало каде што е Смарканд.

Клит Црниот (375 п.н.е. – 328 п.н.е.) — македонски офицер во војската на Александар Македонски. Му го спасил животот на Александар Македонски во Битката кај Граник, а бил убиен од истиот при една нивна меѓусебна препирка. Бил син на Дропида и брат на дадилката на Александар Македонски, Ланика. Зема учество во Александровиот поход на Азија. За време на битката кај Граник, Клит му го спасува животот на Александар во моментот кога персиските благородници Ресак и Спитридат се обидуваат да го убијат. Потоа, Клит станува еден од Александровите најблиски соработници и пријатели.

Во 328 п.н.е., за време на една гозба, Клит влегува во вербален судир со Александар. Според Плутарх, повод за препирката биле песните кои на гозбата се пееле, а со кои се исмевале македонските генерали кои неодамна биле поразени од варварите. Некои од нив негодувале, а особено гласен бил Клит, кој инсистирал дека, кога се помеѓу варвари и непријатели, не е добро да се навредуваат Македонците. Кога Александар му забележал дека кукавичлакот го нарекол немање среќа, Клит го потсетил дека поради неговиот „кукавичлак“, тој му го спасил животот кај Граник и додал дека „поради крвта на Македонците и поради нивните рани, ти стана толку голем што го омаловажуваш Филип и се нарекуваш син на Амон.“ Клит не застанал на овие зборови и откако Александар го запрашал дали мисли неказнето така да зборува, Клит го повикал Александар да го остави слободно да зборува или на гозбите да не повикува луѓе кои се слободни и кои отворено зборуваат, туку да живее со варвари и робови, кои ќе му се клањаат согласно персиските обичаи.

Останатите присутни во меѓувреме се обидувале да ги смират Клит и Александар и успеале да го изнесат Клит надвор од просторијата. Сепак, тој набрзо се вратил и продолжил со инсинуации, по што Александар грабнал едно копје и го усмртил Клит.

Флавиј Аријан, кој толку добро ја збунува историјата со Клит и кој повеќе од било кој други автори го уважуваат историчарите, со голема рамнодушност која се однесува кон раскрсницата на настаните во времето и пренесувајќи ги нив на сосема друга локација. “Tука, ми се чини не треба да се премолчи за една постапка на Александар, во секој случај, без разлика дали е тоа починето порано во земјата на прапамисидите, како што некои кажуваат”.  Во таа епизода станува збор за понудата на Александар од водата, за која Александар ја одбил. Уште една голема заплетканост од античите автори за индиските настани е тоа кога за прв пат дошол во пролета 327 п.н.е. во “Индија”, каде Александар, пред се, посетил два града каде во нив ги оставил гарнизоните. Овие градови ги изградиле претходно, кога тој сеуште не бил во “Индија”. Како можело ова да се случи? Ова доведува до шпекулации дека тој веќе ја посетил “Индија”, но тогаш што станува со описот на неговиот три-годишен договор со Согдијанците? Каде тој бил? Која е вистинската секвенца на епизодите во “индискиот” дел од Источната кампања? И која е причината што предизвикува конфузија на настаните? Ништо помалку не е идентификацијата на географската заплетканост на индијската “маршута”. Меѓутоа, таа одамна им е јасна на истражувачите. Еве што напишал во оваа прилика Џон О. Томсон во своето големо дело “Историјата на античката географија” : “Достапноста во описот на топографските ознаки не била јасна”, не можат да помогнат и додава: Деталните податоци за Александровото напредување на овие места се безнадежно контрадикторни”. Како тоа можело да се случи, се прашувал Томсон. Впрочем, Александар бил придружуван од страна на колоритот на тогашната античка наука: геометрите, каде со чекорите, и каде со димензионалната мерна-врвка, го мереле растојанието помеѓу точките за да се утврди должината на областа. А за представата на нејзината широчина, древните научници се повикувале на климата, што ја добивале со споредбата на висината на дрвата со должината на нивната сенка на пладне.

Набљудувањата на древните научници имале јасна географија за Истокот, и наместо совпаѓање испаднале да бидат збунети во целост. Земете го примерот со рекети во Индија. Кај Аријан може да прочитате дека Акесин се влевал во Инд, дека Акесин е најголемата притока на Хидасп, каде Хидасп се влева во Акесин, каде Хидасп се влева во Инд, и конечно, што Хидасп со двете усти се влевал во Големото Море. Кај Куртиј Руф, Акесин се спојува со Хидасп и се влева во реката Инд. Но истотака “Ганг го пресекува патот на Акесин кон морето и во моментот на сливот на устието создава непријатни вртлози”. Јустин пишува, дека Александар по Акесин допливал до Океанот, препливал долж крајбрежјето и влегол во устието на Инд. Јасно е дека со таквата “географија” не се оди далеку.

ВТОРИОТ ДЕЛ ОД ОВОЈ ТЕКСТ ПРОЧИТАЈТЕ ГО ТУКА

Не случајно, судејќи по се, според преводот на Страбон од старогрчки, Александар преминал некои планини од југ кон север, оставајќи ја Индија од десна страна, а по друг превод тој ги поминал истите планини но обратно од север кон југ, притоа кај него сеедно Индија ја остава од десно. Станува збор дека Александар се приближил кон Инд од исток. Аријан пишува: “Oбласта на реката Инд од запад надолу кон реката Кофен се населени племиња…- и повторува – кои живеат по страната на Инд западно, надолу кон реката Кофен“.

Заклучокот врз основа на “историјата и географијата”, е дека довербата на историчарите за која тврдат со сигурност дека ја проследиле трасата на Александар не е никако возможна. Освен тоа, можеме со сигурност да кажеме дека тој не бил на устието на Инд, а веројатно ниту во Хиндустан.

• Остриот поврат кон Север

Персискиот цар Дариј III Комодан е убиен од страна на своите ближни, заверниците Бес (сатрапот од Бактрија), Барзаент (сатрапот од Архозија и Дрангијана) и началникот на персијската коњаница Набарзан. Подмолното убиство се случило во летото 330 п.н.е. источно од Касписката врата. Касписката или Персијската врата го нарекле тесниот планински премин, кој се наоѓал на планината Алборз (Елбрус) во близина на јужното крајбражје на Каспиското море. Клучот за идниот пат на Александар е преломот “после Дариј”. Историчарите го вклучуваат на југ, скоро до обалата на Индијскиот океан, а потоа нагло се обрнуваат северно и пристигаат до централна Азија, во главниот град на Бактрија, Самарканд. Всушност Диодор, Аријан, Куртиј Руф и Плутарх укажуваат јасно дека  “после Дариј” Александар ја свртел својата војска кон север.  “Александар во неговата незаситна жед за власт ништо не можело да го запре и тој се упатил кон североисток во потрага по Бес узурпаторот и убиецот на легитимниот цар на Персијците. Пред Македонците се простирале бескрајните простори на Источните сатрапии – Гирканија, Арија, Партија, Дрангијана, Архозија, Бактрија, Согдијана” – пишува академик Б.Г. Гафуров. Најдобро е дефинирано од исказот на Аријан, велејќи дека Александар “…отишол во Гирканија. Таа земја лежи од левата страна на патот, што води до Бактрија”.

Картата ја составил Н.С. Новогордов 

Неговиот пат лежел долж источната обала на Гирканското (Каспиското) море. Водата била многу малку солена од останатите мориња а нивото според Л.Н. Гумилев 8 метри пониско од денеска.

Македонците се упатиле кон едниот залив на Гирканското море кој имал изглед на роговите на младата месечина (Кара-Богаз-Гол), ја запомнале положбата на племињата кои лежеле помеѓу нивниот пат. “Од лево се наоѓала земјата на Керкетите, Мосините, Халивите и од другата стана – Левоксирите и Амазонките; првите живеат кон запад, а последните кон север” Многу плиткиот северен брег на Гирканското море каде што е забележано набљудувањето на Александровата служба било подложно на поплави предизвикани од појавата на морето.

Северниот брег на Каспиското Море навистина е изложен на поплавите предизвикани од брановите на јужниот ветер. Опишана е една таква голема поплава од Л.Н. Гумилеев. И така древните авотри јасно индицират дека Александар го поминал источниот брег на Каспиското Море од југо-источниот агол од устието на современата река Урал. Во исто време, Александар морал да ја премине реката Оксус (Аму Дари), што во тие денови преку долината Узбој се влевала во Каспиското Море. Така верувал Страбон врз основа на податоците на Аристовул, Аријан и Патрокле.

Античките автори ја опишуваат трагичната транзиција на војската на Александар преку вжештената пустината со понудувањето на водата за Александар, и преминувањето на Оксус, но овој настан е поставен во друг дел од кампањата.

Така, во античките извори опишан е патот на Александар “после-Дариј” на источниот брег на Каспиското Море на север. Патеката завршува на реката Урал, во минатото била Јаик, а уште претходно Јаксарт. Хелените го нарекувале Танаис, а старите нордијци Танасквиљ. Авторот на нордијски Еди (Веди) Снори Струлсон напишал дека Танасквиљ истекува од Рипејските планини (древното име за Урал) , и служи како граница помеѓу Европа и Азија каде се влева во морето, и се поврзува со теснецот на Арктичкиот Океан. Древните ова море го нарекувале Гирканско. Во “Сагата за Инглизите” брегот на Танасквиљ бил населен со Аријските (нордијските) Аси во горниот а во долниот тек со Словените Русите. Ако му веруваме на Струлсон, устието на реката било руско, па одтука и името на луѓето што живеат во источната област – Уструшани (веројатно оргинално е Уструсјани). Токму овие луѓе подоцна дигнале анти-Александрово востание, бидејќи Александар неконтролирано беснеел, каде срамнил 7 градови, убивајќи повеќе од 120 илјади луѓе. “Таквото сурово уништување никогаш не било во долината Зарафшан, пред или после Александар” (Б.Г. Гафуров), каде по мислењето на историчарите две години движел Александар, по сузбивањето на бунтот на Уструшаните.

Имено на оваа река Танаис бил градот Кирипол (Кирескхати), уништен од страна на Александар, и следствено на тоа е очигледното име “Кирова река”, каде согласно со укажувањата на писателот Јосиф бен Горион IX-X век живееле Руси.

• Првобитна Индија – Сибир

Ако се досега одеше, некако бавно и досадно, можеби и неразбирливо за многумина, сега започнува текстот да станува интензивно интересен.

Овие антички историчари (македонски и хеленски) или не ја познавале доволно географијата или пак некој намерно им диктирал, или отпосле се моделирани и пишувани наново. Промислениот читател би се запрашал и би рекол, преку движењето кон Сибир, можете ли да стигнете во Индија? Одговорот недвосмислено гласи – ДА. Еве и зошто. Фактот е дека древните говореле за постоењето на Три Индии. Примордијалната Индија, Птоломеј на картата ја сместил на брегот на Северниот Леден океан во непостредната близина на реката Индигирика и ја нарекол India Superior (Супериорна, Прапочетна, Примордијална или Основна).

Индија (ВЕНДИЈА) како топоним е пренесен од Словено-Аријците преку Сибир до денешна Индија (која во минатото пред аријскиот поход се нарекувала Дравидија како и самото население Дравиди) , и тек отспосле оваа земја била наречена Индија. До ден денеска во Индија постои област Виндја исто како и Хрватска Виндија или пак Српската Инџија, каде потаму и женското име Индира сеуште е присутно помеѓу нашите комшии во голема мера. Топонимите кои започнуваат со префиксот Инд, се значително присутни денеска во Русија и Скандинавија.

Да ја сумираме сега Сибиро-Индиската топонимија. Индија – земјата во Јужна Азија, на полуостровот Хиндустан. Земјата го добила името по реката Инд (Синд, Хинд). Хидронимот Инд бил пренесен во Јужна Азија во средината на II милениум пред нашата ера, од Индо-Аријците кои како мигранти дошле од Урало-Сибирскиот регион. Тоа е општо познато. Тоа е добро познато и на древните карти, каде што Индија е прилично далеку од денешниот индијски полуостров – Хиндустан. Според античките автори во древните времиња имало три главни области со името “Индија”. На мапата се читаат имињата: India Superior, India Meridion, India Gangptic па дури и Индија на полуостровот Индкокина. Мене ме интересира India Superior – Горна Индија, која се наоѓала северо-источно од Хиндустан, во Сибир. Мене ме интересира во која Индија и од кој народ Александар Македонски претрпел незаборавен пораз, за што светската историја преќутува. 

ВТОРИОТ ДЕЛ ОД ОВОЈ ТЕКСТ ПРОЧИТАЈТЕ ГО ТУКА

Седморечје – Хапта Хинду, Еве еден пример на индиските имиња на реки во Архангелската и Вологодската област (Ганга, Гавинга, Гангозеро, Гавјана, Индога, Индига, Калија, Лала, Лакшма, Сумера, Тара итн…) имињата на картите се земени од предреволуционерните публикации, пред болшо-јудејската револуција во Русија). Најважните имиња на местото се оставени од Индо-Аријците во Сибир – тоа се имињата на реките (хидронимите). Да споменам неколку: река Чангара, Голема, Средна и Мала р.Сала (г)ир, Салаиријски гребен, р. Шегарка, р. Чигара, Оби (Оба), Том, Вах, Пур, Порос, Индигирика…Имено оваа првобитна Индија како прароднина на индо-аријците е опишана во Ведите. До ден денеска во денешна Индија постои Индо-Аријско племе – Чангријци. Да се вратам кога Индија била една ведска супер-држава (обединета Индија – Баратасвара) каде во изворните хроники на Рг Веда и Авеста се посочува на Седморечје (Беловодје) или на санкрит Хапта-Хинду – Седум Реки,  исто како и во Перуновата Веда и Велесова книга – Седморечје, кој бил домот на Словено-Аријските народи кои стигнале до Иран и Индија. Но, ако се фокусираме на историските и митолошките материјали, треба да се разгледа Хапта-Хинду со Индија Супериор (Горна Индија, Изворна Индија). Како подтврдување е локализацијата на Таимир (Темната Земја, Поларната земја) каде има множество мали рекички со Индо-Ирански формат «тари». Ератостен го ставил познатиот ’рт Тамарос во североисточниот агол на Индија. Академикот М.П. Алексеев го поврзал тој ’рт со Таимир, верувајќи дека тоа е Индија која се располагала на исток од Скитија и се наоѓала на брегот на Мрачното Море. Истотака на санскрит तम – тама означува темнина.

Древноскандинавската хронографија сместува во Сибир три Индланди: еден покрај – Блаланд, друг крај – Серкланд, трет на Крајот на Земјата, бидејќи покрај едната страна лежи – темната област, а на другата – морето. Овој Индланд одговара на дефиницијата на Птоломеј за Горна Индија однонсо India Superior. Oчигледно, тука постоела исконската Индија на крајниот север на Сибир каде го објаснува присуството на гиндиските (индијските) самојади, на историско-етнографската мапа на Сибир на тобољскиот митропилит Корнелиус. Имено, така кај него се наречени хантајските самоједи, што ја населувале територијата помеѓу Об и Таз во близина на океанскиот брег.

Значи не е случајно што древните Македонци својот пат до Индија го оделе преку Каспиското море и реката Јаксарт (Јаик, Урал), тие точно знаеле кај одат и зошто. Подоцна во еден од своите ракописи Леонардо да Винчи сметал дека патот до Индија е преку Каспиското море и Дон. Римскиот хуманист Јулие Помпониус Лет, ја посетил Скитија во устието на Дон, ја зближил Индија со Скитија и го идентификувал Сибир со Горна Индија. Страбон истотака верувал дека може да се навлезе преку реките, кои се влеваат во Каспиското море на северо-исток. Но, заборавајаќи на Првобитната Индија, тој ја признал само онаа Индија на индијскиот потконтинент – Хиндустан. Потаму, искривената географија, која завива на југо-исток во горните слоеви на реките, поврзувајќи ги со Аму-Дари и Сир-Дари.

Пребивањето на Александар во Сибирска Индија ги објаснува сите географските и климатските апсурдности на неговата кампања, за која се тврди дека била во денешната Индија, однонсо потконтинентот – Хиндустан. И она што “неговата Индија” нема триаголна форма. како и фактот дека планините на “неговата Индија” се наоѓале во југ и реките течеле  кон север, како и фактот дека бил на “Инд“, и неговата војска страдала од љути мразови и длабок снег, и конечно дека во устието на “Инд” Александар бил во земајта на темнината, односно во Поларниот круг. Како што знаеме во Арктичкиот круг денот и ноќта, траат многу долго, по неколку месеци може да биде ноќ, па затоа овој Арктички појас, симболично е наречен Крај-Земја како во Веда Словена поради самата географија или како земјата на Мракот, студот, мразот и сл. И на крај, како најглавна работа, посетата на Александар на сибирската географска ширина, ги објаснува највредните забелешки за долгите сенки на дрвата.

• Од 47-ми до 64-ти степен и повеќе

Војската на Александар за време на Источната кампања била подржувана од тогашните научници, истовремено изучувајќи се она интересно со што тие се сретнале на патот. Најмногу внимание било посветено на географијата. Растојанието помеѓу точките ја мереле со димензионална врвца или чекори. Така Диодор, опишувајќи ја пејзажно ситуацијата на пределот после битката со индијскиот крал Пор, соопштува, дека дрвото со висина од 70 лакти, фрлило сенка на три плефра. Со должина од 45 лакти и величина плефра 29,6м ние добиваме тангенс на агол од  0,354 кој одговара на аголот на сонцето над хоризонтот на пладне со 19,5 степени.

Ова кореспондира со ширина на локација од 90 – (23 + 19,5) = 47,5 степени, ако мерењето се врши во текот на зимската краткоденица. Доколку мерењето се зема на пладне во другите денови (на иста географска ширина), сенката ќе мора да биде пократка, особено ако мерењето е спроведено на југ.

Ова значи дека Александар со војската бил или на географската ширина на северниот брег на Каспиското море, на северниот брег на Аралското, Балхаш, јужниот брег на езерото Зајсен, или посеверено. Можеби ќе се изненадите, но од северниот брег на Каспиското Море, од Арал, Балхаша и Зајсен на север започнува јужниот Сибир. Потаму е повеќе интересно. Страбон продолжил со Онескритовото набљудување во врска со должината на високото дрво во устието на Гиаротиди, која била притока на наводната река Инд. Таа била пет стадии. Хеленската стадија е рамна на 185м – 190м, египетската 158м, на тој начин должината на сенската на пладне се движела од 790м до 950м. На какви високи дрва во Индија се воодушевил Страбон. Но факт е дека ширината на устието на Гиаротиди, како што е поставена од страната на историчарите (32 степени), што е најниска позицијата на Сонцето над хоризонтот не може да биде помалце од 35 степени. Ова значи дека дрвото фрлило сенска од 900 метри а со тоа мора да има висина не повеќе од 500 м.

Така ботаничарите, ако сакате, можат да ви објаснат во таа смисла дека такви дрва со таква височина нема во светот и немало во времето на Александар исто така. И физичарите би можеле да ви кажат и да додадат дека силата на гравитацијата би го скршила дрвото од сопствената тежина. Но, ботаничарите, физичарите и астронимите не ги читаат примарните извори кои се користени од страна на историчарите на третиот милениум и не можат така лесно да бидат “измамени” како наивните читатали на неговите дела.

А должината на сенката на пет стадии на нормална висина на дрвото кореспондира со ширина од 63-64 степени. Згора на тоа, како мерка може да се направи само во зимската краткоденица, и само во оваа ширина бидејќи северно од 66-степен во текот на зимата не е возможно да се набљудува од сенката на сонцето, и во било кое друго време од годината каде сонцето е многу повисоко над хоризонтот. Дури и по географскиот пол на сонцето кон крајот на јуни, на пладне под 23 степени.

Убеден сум дека Хелините и Македониците јасна представа имале, што значи зголемувањето на односот на долгите сенки со висината на дрвото, како што Александар знаел од својот учител Аристотел, дека Земјата е округла. Така Аристотел тврдел, дека Земјената топка, не е толку голема, дури и најмалото преместување на север ѕвезденото небо ќе се измени. За наклонот на Земјената оска што ја предизвикувала промената на годишните времиња, древните знаеле уште од памтивек. Правоаголниот триаголник уште два века пред Аристотел успешно го решавал Питагора, истотака верувајќи дека Земјата е топка. Иако Питагора знаел за “Земјата што ротира” околу Сонцето, а Аристотел ја поместил во центарот, и го промовираше Сонцето околу Земјата, за да се реши “триаголникот во сенка” не било важно. Навистина, прв паралелно започал да го спроведува Ератостен во третиот век пред новата ера, но овој пробив бил помалку од еден век. Така што древните Македонци и Хелени биле уверени за пресметувањето на нивното мерење на сенките кое било многу важно да се одреди ширината, која тие ја имаат постигнато. Чудно е што научната заедница 2300 години не обратила внимание на овие вредни ознаки.

ВТОРИОТ ДЕЛ ОД ОВОЈ ТЕКСТ ПРОЧИТАЈТЕ ГО ТУКА

• Не Индија, туку Сибир? 

Сибирската маршута на Александар е обновена со поголеми тешкотии и само во фрагменти. Причина за тоа е горе наведената испреплетеност на низата настани и движења. Можеме уверено да кажеме дека тој бил на реките Урал, Катуна, Томи во близина на Туталските карпи, бил во устието на Об (Инд) во градот Тавала (од него е зачувано пристаништето Товопогол), бил на устието на Енисеј (Ганг). Природата на неговите движења помеѓу овие точки е двосмислена. Доволно е да се каже дека ние не знаеме по кои реки Александар пловел по океанот, по Об (Инд), или по Енисеј и Ангара, претходно се сметало, дека Енисеј – (Акесин?) се влевал во Ангара-(Ганг). Можеби тоа било на реката Мессојахе, каде бил градот Массага, главниот град на сибирска Московија и во регионот на современиот Норилск, каде бил градот Нори. Присуството на “тунелските” топоними и легенди поврзани со тунелите ја потврдуваат валидноста на оваа претпоставка.

Во јужната хемисфера на ширина од 47 степени до Јужниот поларен круг каде плискаат брановите на три океани, дрвја не раснат и висината на сонцето во сенка да се измери било невозможно. Затоа, во овие географски широчини, Александар се движел имено во Северната хемисфера и ние сме многу блиску до идеата дека тоа било Сибир.

Пловењето по реката до океанот, Александар се наоѓал во устието на огромниот морски слив. На устието на делтата на Инд е всушност слично со на Волга. Вливот и делтата се толку различни со природниот пејзаж и формациите каде врз основа на географските податоци, се вклопуваат со сомнението дека Александар бил на устието на реката Инд. Каде бил тој? Огромните утоки на јужниот брег на Азија ги нема, но ги има на северниот брег – заливот на Об и Енисеј. На устието на реката, Александар бил принуден да  ја помене зимата. Било толку ладно што неговата војска едвај ја дочекала пролета, кога “зимата се сожалила над него”. Bo текот на “оваа песна” за огрев бил искористен поголемиот дел од флотата. Устата на Инд лежи на северниот тропик и потребата да се спалат бродовите немало потреба. Згора на тоа, флотата на Александар му била потребна за поморските војни, и он ги испратил во Вавилон и им дал налог да се сечат шуми и бакар за изградба на бродови.

“Индија”, по која се движела маршутата на Александар, немала триголен облик како на Хиндустанскиот потконтинет, туку четриаголна. Нејзините димензии се зачудувачки: 16 илјади стадии (околу 2560км) од запад кон исток и 22300 стадии од север кон јог (околку 3800 км). Поголемиот дел од таа “Индија”, представувала рамнина, премин кој барал четири месеци пат. Ова истотака укажува на претпоставката дека станува збор за Западно-Сибирската рамнина. При опосот на климата “Индија”,  Александоровите патеписци не штеделe епитети, опишувајќи ја суровста на тие места. “Земјата им лежи на крајниот север, целата покриена со снег и не достапна за другите народи, поради екстремно ниските температури. Поголемиот дел од земјата представува обезшумена рамнина”. Oн стигна до земјата на Индијците, живеејќи во своето соседство со архонтите. Армијата пропаѓаше кога минуваше по таа земја: што лежела на длабок снег и која немаше доволно храна”. 

Во историските извори постојат и јарки знаци за Арктикот (Поларот). Војниците мрмореле: “Кој се придобивките што ги добиваме од новите победи? “Земја прекриена со вечна темнина”? Каква награда ние добиваме?” “Mрак, вечна ноќ, расположена на неподвижните води на морето без дно?” Повторно ние ја гледаме вистината на поетите во спорот со историчарите. Многу народи и племиња ги пресретнал Александар на патот, едни од таквите несомнено се Сибирските племиња, како што е примерот со Аримаспите. Херодот и век пред Александар ги споменува Ариамспите како најсеверниот народ на патот кон Хипербореја. Според легендите, Скитите биле оние кои живееле на подножјето на Рипејските планини (Урал), каде престојувал богот на северниот ветар Бореј. Можеби не е случајно, што 70км северно од Катанга во близина на планината Биранга постои шумски остров, Ариј-Мас

Неарх во Хелада донел извештај за Серите, долговечните-народи (дека живееле неверојатно до 200 години). Серите подоцна често се состанувле во описите на северните, сибирски народи. Во близина на реката Кофен (Котен), живееле воинстените Катаи, кои Александар, сепак ги покорил. На средновековните карти на Сибир е прикажана земјата Катаи и Кара-Катаи на брегот на реката Катуњ. Тие Катаи ги навеле персиските поети за представата за тоа дека Александар ја посетил Китаја (Кина).

Се сретнатле со него и малите барските жители, кои во нивна близина живееле Сибите, Великиот освојувач изјавил: “Ние со вас сме иста крв”, како и Сабарите. Тука некаде Александар го поставил сатрапот на Сибиртија. Сатрапитите тој начесто ги поставувал на местото на локалните кнезови. Споредувањето на Сабарите со Сибирите ги добивате беспрекорно Сибирците. Во изворите постои одличен опис на некои од планините во кој Александар упаднал. Планините биле многу високи, до две илјади стадии. Секако, не вертикално, туку по должината на патеката. Конкавни падини, рамни во подножјето, а на врвот – вертикални камени литици. Планините биле со рамни површини и обемни шуми, пасишта и извори. На нив собирало и до 30 илјади бранители. Очигледно, ние не зборуваме за алпските завиени планини. Во Евроазија има две такви платоа: Декан во јужниот дел на Индија (15 сепени гео. ширина) и платото Путорана во севеверен Сибир. На Деканското плато, висината е 800 метра, што ја исклучува можноста за снег, а војниците на Александар, се распаднале при едно невреме од овие карпи, и не можеле да бидат погребани, бидејќи не можеле да ги најдат во снегот. Сега, на врвот на планината Путорана нема никакви шуми, како што нема ниту обработливо земјиште. Но во ерата на Александар, можно е во Сибир да било малку потопло. Неопходно е да се земат примероци од земјата на Путоранските планини и да се истражуваат комплексите за проверка на оваа хипотеза.

Така во многу древни историјски извори има доволно докази за Сибирскиот а не Хиндустанскиот поход на Александар. Единствена препрека на сибирскиот поход е честото споменување на слоновите. Можеби во IV век во Сибир и да било нешто потопло и слоновите да бидат водени?

Согласно со скиците од патешествието на Марко Поло, можеме да видиме, дека освен камилите и слоновите можеле бродски да се транспортираат во која земја и да посакаме.

• Доказ за престојот на Александар во Сибир

Словенските летописи и хронографи се полни со извештаии за контактите на Словените со Александар. Но, ние не ги забележуваме внимателно. В.Н. Татишчев познатиот руски историчар, повикувајќи се на Јоакимскиот летопис, напишал дека “во времето на Александар Македонски, владееле три словенски кнеза: првиот Великосан, вториот Асан третиот Авенхасан. Доказ од споразумот со Александар сочуван е и во оваа руска хроника.  Кнезот “на храбриот словенски народ, најславен од најблагородното руско потекло” и Александар Македонски што ја разграничил сферата на влијание, ветувајќи им, дека нема да се впушти во туѓата земја. И го испратил Александар Македонски словенското писмо, сакајќи да владее над словенскиот народ”. Oбично историчарите дури и не коментираат на ова соопштение, мислејќи дека Јоакимовиот летопис бил фикција на Татишчев. Меѓутоа во контекст на новото толкување на Источниот поход на Александар, неслучајно се поклопуваат звучно словенските имиња од Јоакимскиот летопис со античките автори. Кај Аријан и Куртиј Руф споменат е “индијскиот” (вендскиот) народ ассакени и нивниот цар Ассакен. Главниот град на тоа царстрво го нарекле Массака (Массага). Во Јоакимскиот летопис, сочуван е преносот на фамозниот историчар Василиј Татишчев (1686 – 1750), каде експлицитно се наведува, дека, русите потекнуваат од двајца браќа, Словен и Скит. “Словен отишол кон полноќта и град голем создал, а Скит останал да живее на истото место, во Понт и Меотис“; За предците на Рускиот народ, Татишчев директно се повикал на Скитите.

И.В. Шчеглов во “Хронолошката листа на најважните податоци од историјата на Сибир” издадена во Сургут во 1993 година, приведува соопштение за походот на новогордците под предводство на Улеб кон железната врата во 1032 година. Походот завршил неуспешно, така што тие биле победени од Југорците, “и обратно нивните малку се вратиле, но многумина погинале”. Југрите традиционално живееле кај Камне. Отука следува, дека новогордците речиси еден и пол милениум го помнеле доаѓањето на Александар во северниот дел на Сибир, и згора на тоа организирале експедиција кон вратата во камен, што ја воздигнале.

Во Несторовата хроника од 1096 година го содржи познатиот разкас за новогордецот Ѓорат Рогович за тоа, како тој го пратил својот слуга кај Југрите, и рекол дека тие се таинствен народ. Овие луѓе, “седат во планините”, и преку малите прозори прават гестови. Барал железо, а за железо давал крзно. Ѓорат Рогович раскажал за тоа чудо на Владимир Мономах, а Мономах не бил изненаден и му објаснил на новогордецот, дека станува збор за народ, закопан во планината и му помогнале на Александар Македонски за Железната Врата.

Во текстовите за походот на Александар Македонски можете да го видите фактот дека тој изградил голема карпа, и во знак на одмазда поради поразот во битката на Истокот тој ја изградил Железната Врата. Дали сте успеале да најдете нешто што одговата на овој опис, во Сибир? Ѕидината (Карпата) и Вратата е еден објект, а не два различни. Фирдоуси, Низами и Навои пишувале, дека Александар изградил ѕид и Железна Врата против Гогите и Магогогите. Во 18 Сура на Куранот се споменува изградбата на овој објект, по што се спомнува некои плаќања, или “ќе ви платат за вашиот проблем,” дали “ќе ни плати за нашите загуба.” Јас веќе пишав дека треба повнимателно да се читаат текстовите на древните арабисти. Верувам дека овој објект бил изграден во планината Тонел (Путорана), што успешно би го блокирал преминот за излез од пештерскиот комплекс. Таа врата ја видел и опишал по налогот на калифот Ал-Васик, арапскиот паташественик Саллам ат – Тарджуман. Томскиот архитект и етнограф Генадиј Скворцов ја реконструирал сликата на Железната Врата. Го составил проектот за објекот, поднел две апликации за финансирање и не добил ништо, се обидел да организира и еден експедитивен поход во тие области, но се уште не го совладал.

На картата на сибирскиот картограф Семен Ремезов на устието на најголемата сибирска река има натпис: (До ова место царот Александар Македонски стигна и го сокри оружјето и камбаната и ги остави луѓето). Овие податоци се од рушевините на Тирскиот храм, на ѕидината со натпис на четири јазици најдена од руските козаци во зимата 1655-1656 година. Содржината на оваа линија покажува дека Александар на крајот на кампањата навистина се разделил со оружјето.
Само тоа не било во устието на Амур, како што е наведено во мапата на Ремезов, туку во устата на Енисеј. Тука, според германските легенди, во близина на езерото Турџедо скриен е голем број на различно оружје. Александар го оставил оружјето и оклопот украсен од редовната војска во сребро, а од офицерите во злато. Па кога се пронајдени оружја во близина на езерото Турчедо, лесно се докажале дека тие припаѓале на армијата на Александар.

Никаноровскиот летопис, Мазуринскиот летопис, Полската Голема хроника, Чешката хроника, «Летописот на целиот свет» на Марчин (Мартин) Белски сведочат за посетата на Александар Македонски на Славјанските земји и писменоста, каде тој се им се пожалил на словенските народи што поседуваат земја. Во Полската хроника се говори за тоа што Александар бил лукав и немал срам за него, и ја посетил нивната земја.

Војната со Александар оставила силен отпечаток врз душата на рускиот народ. Во руските биљини (сказни) Александар се споменува како Тугарин Змеевич, интересно име зар не? Руските предци знаеле, дека Александар се позиционирал себеси како син на бог, дали Зевс, или пак Амон. Мајката Олимпија која била посветеничка на змиските култови го уверила Александар, дека Зевс влегол во нејзиниот кревет во вид на змеј, за што сурово се смеел Плутарх. Кој спиел со Олимпија? Дали можеби спиел некој од рептилските натрапници за што ни говори и Дејвид Ајк, познатиот анти-глобалист кој што бескомпромисно тврди дека денеска светот е предводен од хибридни елетни семејства – социални паразити кој имаат не-човечка природа. Патем и самиот Ајк истражувал на темата и стигнал до следниве информации:

http://www.bibliotecapleyades.net/sociopolitica/esp_sociopol_bush08c.htm

Conception of Alexander the Great, Les faize d’Alexandre (translation of Historiae Alexandri Magni of Quintus Curtius Rufus), Bruges ca. 1468-1475. British Library, Burney 169, fol. 14r

ВТОРИОТ ДЕЛ ОД ОВОЈ ТЕКСТ ПРОЧИТАЈТЕ ГО ТУКА

Zeus seduces Olympias. Fresco by Giulio Romano between 1526 and 1534, in Palazzo del Te, Mantua, Italy.

Во меѓувреме, надвор од Русија до идејата за “Aлександар во Сибир” е многу повеќе толерантна. На пример, Aл-Омари роден во Дамаск, секретар на египетскиот султан во XIV в. во книата “Патотот на погледот до главните центри на државите”, напишал дека:  “Во земјите Сибирски и Чулимански е многу ладно (струже), ниски температури и снег….трговците Бугарски одат до Чулиманите, а трговците Чулимански одат до земјите Југорски кои се на крајниот Север. Зад нив нема населеност, покрај големата кула, изградена од Искендер”. (Александар).

И арапскиот калиф Aл-Васик потаму и организирал експедиција кон Железната Врата, за да бидат убедени во нивниот интегритет и целовитост. Експедицијата била предводена од страна на Салам Ал-Тарджуман, кој познавал триесет јазици. Враќајки се после 28 месеци, Салам изјавил: “Портата е непроменета, гаризонот не спие”. Тоа било во средината на IX век. Односно, пред повеќе од илјада години, овој објект му бил познат на целиот свет, а не само на некои новогордци кои отишле до Железната Врата.

Прекрасен женски ѓердан од периодот на антиката е пронајден во срцето на Сибир. Тој го доби називот „Ѓерданот на Клеопатра“, но всушност датира од периодот на Александар, односно постара е од времето во кое живеела Клеопатра. Ѓерданот е откриен уште во 2004 година, но никогаш не бил на изложба, ниту пак, фотографии од тој накит се појавиле во јавноста. Најновите фотографии го покажуваат ѓерданот на местото на пронаоѓање и во сета негова убавина на женскиот врат. Ѓерданот е направен од ламинирано стакло во боја и е со непроценлива вредност. Бил пронајден околу вратот на жена, за која археолозите утврдиле дека умрела на 25 годишна возраст и која била пронајдена во антички гроб во планините Алтаи во Сибир.

Самиот автор на книгата “Сибирскиот поход на Александар Македонски” Н.С. Новогордов се противел на историските хипотези.

Стариот Томск е распослан над катакомбите, на огромен древен подземен град, каде на старите мапи околу тоа место е означен градот Грустин. Биле ли истражени овие зандани? За кое време се однесуваат овие катакомби, имало ли обиди за нивно датирање?

 

• Гого-Маговската Топонимија

На почетокот на светото писмо за Евреите и христијаните – Библијата (според европско небо VIII в. п.н.е.-II век по Христа.) Мојсеј во книгата Битие вели дека Ное го преживеал потопот, и дека имал три сина, Сем, Хам и Јафет. Сем стигнал до јужната територија, Хам на источната и Јафет на северната. Синовите на Јафет: Гомер, и Јаван, Mадај, Магог, Мосох, Тирас и Taвал. Мосох тоа е- библискот предок на Росомосховитите. Бидејќи географски Јафет бил одговорен за северната насока, можеме да претпоставиме дека Магог бил и во северниот дел. Но, каде на север се шири библиската географија, не знаеме.

Во книгата на Езекиел заедно со Гог се споменува и Магог, кнезот на Роша (Роса), Мешех (Мосох) и Фувал (Тавал), каде што може да се заклучи дека земјата Магогска се наоѓала на територијата на Русо-Московија.

Еремија пророкувајќи за инвазијата на северниот народот на Израел, вклучувајќи ги традиционално Гог и Магог, вели дека тој ќе дојде “од рабовите на северот” (што би рекол – далечниот север), додека да се спомене некој брег и острови во областа. Што значи дека брегот на Јеремија, нам не ни е познат. Во светата книга на муслиманите Куранот, истотака се споменуваат Гогите и Магогите, каде тука се нарекуваат Јаджудж и Маджудж. Тоа може да изгледа чудно, но тие во овој документ се поврзуваат во врска со името на Александар Македонски, наречен во тој спис како Зулкарнаин, што се преведува како оној со двата рога. Овој херој ги заклепал Јаджуджите и Маджудите во планината, подигнувајќи ѕид против нив, Железната Врата и браната.

Во средновековниот Исток немале појма дека историчарите од XIX-XXI век нема да ја признаваат реалноста за Гог и Магог како и изградбата на Железната Врата против нив, и доста сериозно би се однесувале кон оваа епизода. Згора на тоа, муслиманите биле убедени дека Јаджудж и Маджудж  (Гог и Магог) ја разрушиле Вратата и струеле во оперативниот простор, доаѓајќи до крајот на светот. Потаму, како што споменав погоре, кога на арапскиот калиф Ал-Васик (средината на IX век.) му се сонило сон, дека вратата е разрушена, тој испратил експедиција со некој преведувач Салам, кој познавал дури триест јазици. Се вратил само со 14 придружници од вкупно 50, каде потоа Салам го известил Калифот: “Вратата е целосна, гарнизонот не спие, самиот видов”.  Каде тој лутал цели 28 месеци – ние не знаеме. На својот пат тој го пресретнал главниот град на Хазарија во долна Волга кога одел натака (16 месеци) и Самарканд по патот за назад (12 месеци). Како резултат на тоа, потрагата за земјата на Гог и Магог следувадека е северно и источно од устието на Волга. Важно е да се напомене, дека планините, во кањонот каде што стоела Вратата, Салам ја опишал како бела (заснежена), лишена од вегетација, округол облик (односно не алпска, туку столовна) и “висока како до небото”.

Големиот арапски географ Ал-Идриси (средината на XII век.) ја ставил земјата на Јаджудите и Маджудите во планината Кукаи, која е во близина на морето на Мракот, односно во Поларот во близина на Северниот Леден океан. Еве каде не одвел нас овој арапски Сусанин, каде во срцето ќе воскликне внимателниоста на читателот. И тоа ќе биде точно. Бидејќи во планината Путорана пронајдена е богата Гого-Маговска топонимија. Tопонимија – тоа е наука за имињата ( и самите имиња). Луѓето кои живеат на било која територија, ги даваат имињата на практично се што било околу нив: реките, мочуршта, шумите, планините, населените места, патишта итн. Понекогаш овие имиња се задржуваат уште од далечното минато до сега, па дури и се појавуваат и на современите топографички мапи. Преку анализата на топонимијата на местата ние ги носиме нашите заклучоци за тоа кои народу тука живееле и како ти се селеле на други места преку трасирањето на својот пат и протокот на познатиот синџир на топоними. При работа со топонимските карти од платото Путорана во подготовка на експедицијата “По Сибирските стапки на Александар Македонски”, ние откриваме десетина Гого-Маговски хидроними. Меѓу нив е реката Тонелигагочар (тунелска река Гог), Ирбегагочар (рибарска река Гог), Гогочонда, Могокта (две реки и залив на Хантајскиот резервоар), река Мокогон, Умокогон, Могади, Моген ( и истоимениот залив-резервоар). Сето тоа “богатство” е локализирано на подрачјето на радиус од само 15 км. Важно е дека таму се локализирани тунелските топоними, пленините – Тунел, езерото-Тунел, реката Тунел, кои се во тесна врска со гореспоменатата река Тонелгагочар. Тесната врска на Гого-Маговската и тунелската топонимја на локалната област сугерира дека Александар не ги прекривал неговите порти на клисурата, туку тунелски, преку кои на површината доаѓале подземните жители – Гогите и Магогите. Словенските летописи се полни со извештаи за Александровата посета на Југрите и за изградбата на Железната Врата. Во делот од Лаврентијскиот летопис го содржи поглавјето “Поучение Владимира Мономаха”, каде Великиот кнез со апсолутна убеденост говори за тоа дека Александар ги посетил Југрите и ја изградил Железната Врата. Новогордската хроника зборува за походот на Улеб со својата дружина кон Железната Врата за 70 години пред Мономах, Јоакимскиот летопис (од Татишчев) сообштува за писменоста, испратена од Александар кон словенските кнезови. Полската “Хроника” на краковскиот епископ Викентиј Кадлубек како и “Чешката Хроника” (1348 год.) говорат за контактот на Словените со Александар Македонски. Арапскиот патеписец Ал-Гарнати во книгата “Подарок на умовите.” напишал: тие говорат дека преку Булгарите одел Зул Карнаjан (Александар) за Јаджуд и Маджуд (Гог и Магог). Рашид Ал-Дин напишал дека монголската армија, враќајќи се од Запад кон Исток ја посетила Железната Врата. Во IV в. на картата “Патот на Александар”, изработена за римскиот император Констанциј, неговиот пат е означен во земјата на Мракот (Арктикот). Секретарот на египетскиот султан Ал-Омари напишал дека Железната Врата во облик на кула била поставена од Александар “за Југрите”.

Се разбира, уверено се говори дека Александар Македонски бил во Сибир и ја подигнал во планината Путорана – Железната Врата, и ова ќе биде возможно да се докаже отакако ќе се пронајде портата, што воошто не е лесна задача. Сосема друга работа е Гого-Маговската топонимика, бидејќи тие се веќе пронајдени. Произлегува дека библиската земја на Гог и Магог била лоцирана на планината Путорана во близина на езерото Кета. Тешко е да се поверува но произлегува дека во библиските времиња, луѓето биле познати по одалеченоста од Палестинската територија. Како е тоа можно? Некои од народите се распространиле по земјата од Таимарската Прароднина? Останува да одкриеме, кои ги нарекувале “Гоги и Магоги”? Какви племиња и народи се тие? Навистина ли тие биле толку моќни и воинствени, што после нивните напади оставиле само спржена земја и градови разрушени до темел? Прашањето воошто не е лесно. Постојат три пристапи на ова прашање: библиско, етногенетичко и антрополошко (поетско). Согласно со Библијата, како што е споменато погоре, “Гог и Магог” се директни потомци на Јафет, преведено на современиот научен јазик потомци на евреопејците и во антрополошка смисла се користеле со индоевропски јазик.

На етногенетскиот план кај Гогите и Магогите постои целосна дисхармонија: еврејскиот писател Јосиф Флавиј пишува, дека хелените ги нарекувале Магогите како Скити. Претходно евреите ги сметале Гогите за Кимерејци.

Мордман смета дека дека Магогите се Армјани (Аријани, Армени, исконските Ерменци), принцот Јусуф Камал Гогите и Магогите ќе нарекол Лапи, западно-европејците постојано ги нарекувале Гогите и Магогите како Гуни, Сабири, Татари, Хазари, а подоцна после навалата на Викинзите ги прогласиле за норвшеки Нормани. Арапите ги сметале Јаджудите и Маджудите (Гогите и Магогите) за Турки, подоцна за Монголи. Конечно словото Гог и Магог постанало заедничко име за нордијските милитантни пагани, кои не припаѓале ниту на христијанската ниту на муслиманската ниту на еврејската религија. Во книгата на Битие и во пророштвото на Езекиел  во непосредната близина со Гог и Магог представени се Мосох, Тавал, Рос. Со обзир на причината дека топонимите кои одговараат на овие библиски етноними кои ги сретнал на патот Александар, како и откривањето на Гого-Маговските топоними во планинската висорамнина во планината Путурана, можеме да направиме некои претпоставика за локализацијата на библиските Роса, Мосох и Тавал.

Во античките извори главниот град на Гадросија бил наречен Пур. Реките со името Пур, Пура се наоѓаат во областа меѓу реките Об и Енисеј , во близина на океанот, како и на десниот брег на сливот на Енисеј, односно реката во Пјасна. Главниот град на мосохенците, пишал Јосиф Флавиј, бил градот Масага. Покрај наведената Пура била и реката Месохија – можеби преработено од Масага. Потаму, Диодор пишал, дека во устието на Инд на островото Александар го посетил градот Тавала (библискиот Фувала), управуван од страна на одборот на старешините и два наследени крала за решавање воените прашања. Бидејќи Инд, Александар ја нарекол Об, несучајно може да биде присуството во устието на Об островот со пристаниште по име Товопогол. Да и името на првиот град, поставен од казаците во Сибир, го носи името наречено Тобољск по реката Тобол, име кое е едноставно и апсолутно созвучно со библискиот град Тавала (в=б).

Можеби бил во право Герман Вирт, кој верувал дека библиската историја започнува во Арктикот. Жално е што неговата “Книгата за Палестина”, над која тој работел половина век, била украдена од непознати натрапници. Кој би можел тоа да го направи?

(Продолжува)

ВТОРИОТ ДЕЛ ОД ОВОЈ ТЕКСТ ПРОЧИТАЈТЕ ГО ТУКА

извор: Свароги