Постоеше еден тибетски монах кој во животот важел за светски човек. Кај него доаѓале луѓето по совет дури и од најдалечните земји, а важел за личност која отсекогаш е смирена и за човек кој неможел да се навреди.Го слушнал тоа некој расипник и решил да оди да го тестира мудерецот. Одел по него и штом го загледал почнал да го навредува и понижува најмногу што можел.
Откога му снемало навреда на секунда застанал и уплашен сватил дека е монах и дека и понатаму е смирен и прибран како и пред неговото доаѓање.
Тоа многу го изнаервирало расипникот, па продолжил со навредите најлошо што можел, но залудно, се чинеше дека мудрецот тоа воопшто не го забележуваше.
Кога останал без наверди и ја изгубил својата енергија, решил човекот да му приде на монахот и да ја дознае неговата тајна.
„Ја разбирам јас таа ваша духовна работа, не ви е важно што другите луѓе мислат и зборуваат, но, јас те понижив и навредив, треба да научиш да мораш да се бориш со себе“., му рекол.
„Синко, може ли да ти поставам две прашања?“, го прашал монахот,зборувајќи по прв пат.
„Секако“, рече човекот.
„Ако ти на мене ми донесеш поклон, јас не го прифаќам, на кому ќе му припадне и понатаму поклонот?“, го прашал мудрецот.
„Па ако не го прифатиш поклонот, тогаш и понатаму ми припаѓа на мене“.
„А сега, сине мој, ако ти за мене имаш само навреди, а јас не ги прифаќам, на кога и понатаму припаѓаат?“, заклучил мудриот човек, се свртил и заминал.
Го слушнал тоа некој расипник и решил да оди да го тестира мудерецот. Одел по него и штом го загледал почнал да го навредува и понижува најмногу шт
