Растот на нацизмот во Европа во изминатите неколку години, зголемената активност на фашистичките групи, негувањето на фашистичката идеологија меѓу владините лидери и повторните обиди за менување на исходот од Втората светска војна имаат длабоко вкоренети причини.Во срцето на овој феномен се наоѓа желбата на западните градители “новиот светски поредок“ да го искористат модерниот нацизам како инструмент за европска интеграција, кои се помалку или повеќе дел од евроатлантските интеграции. Во суштина тоа доведува до поделба на јавното мислење во некои земји и региони на евроатлатнците со провоцирање на противникот во одговор на изнаоѓање на дестабилизација на ситуацијата.
Овие методи за прв пат биле испробани во деведесетите години во распадната Југославија. Во тоа време, кладбата паднала на националистичките и отворено фашистичките групи и организации во Хрватска, па во Босна и Херцеговина, а на крај меѓу Албанците во Косово. Тие добиле многу голема улога на антисрпските мислења и ставови. Тоа беше прв степен на користење на нацизмот за геополитичките интереси на западот. Транзицијата на другиот степен се случила после логичното работење на Белград, кој претставува центар на српското “царство“. Тоа овозможило Западот да покрене интервенција на Балканот, како во Босна и Херцеговина, така и во Југославија во 1999 година.
Слично сценарио се случува сега и во Украина. Наивно е да се помисли дека западните лидери не знаат за фашистичката природа на Вистинскиот сектор и другите слични групи со кои украинскиот режим ја дели власта. Меѓутоа, потребно е Европската унија да ја занемари опасноста, така што националистичките сили можат да се мобилизираат против Руската федерација под евроатланстки слогани. Како дел од овој пристап, нацистите се поставуваат како “бранители на демократијата и европските вредности“, додека нивните противници во источниот дел се сметаат за поддржувачи на тоталитаризмот. Истовремено политичката и хуманитарната поддршка за помош на населението Донбас се смета за антиукраинска и за нарушување на суверенитетот на Украина.
Нешто слично може да се види и во другите делови на поранешниот Советски сојуз. Со почетокот на деведесетите години, САД и ЕУ замижаа пред активностите на фашистичките движења и нео-нацистичките организации во балтичките републики, истовремено реагирајќи остро на обидите на Русија да привлечат внимание на меѓународните организации на повторно раѓање на нацизмот во балтичките држави и кршење на правата на руската популација.
Во време кога идејата за европската интеграција губи на привлечност во очите на Европјаните, со порастот на внатрешните конфликти во ЕУ, нормално би било да се очекува Вашингтон и Брисел да престанат да го користат нацизмот како пропагандна поддршка за процесот на евроинтеграцијата. Во срцето на овој феномен се наоѓа желбата на западните градители “новиот светски поредок“ да го искористат модерниот нацизам како инст