Среда. Заврши лигата на шампиони. Обично чекам до четврток навечер за следната колумна, до последен миг. Турболентни времиња, секој ден по некој настан. Не, не ме интересира кој и дали направил влада и со кого, кој ќарил а колку зијанил Македонецот. Таа песна ни е на рипит 27 години. Колумнава е за денес, за сега, за овде, а доцни барем 25 години, но ете, подобро подоцна од колку никогаш нели? Ништо нема да се реши ако го игнорираме, ако се преправаме дека не е тука, дека не ни брца во очи. А ние, Македонците сме плашлив народ, плус и конформисти. Да дојде некој, да ни даде, да ни среди, да не бомбардира ( комуњари кога им се повредени чувствата ) и се така недоглед. Пословицата „на волкот му е дебел вратот зошто сам си ги коле овците“ ни е фина за цитирање по социјални мрежи а кубурот, за не дај Боже, веќе ни има направено принт на газот, зошто соодветно на менталитетот го носиме збрцан одзади на панталоните. Е така. А по кулоарите, со шепотење, никој да не чуе, за тоа сме први. Па после ни се виновни нашите „западни пријатели“ што не не слушнале. И ретките „херои“ кои само што не ни го кажале у фаца, се толку воопштени во формулациите што не можеш да познаеш дали зборуваат за нашата политичка ситуација или онаа во Зимбабве или Доминикана. Луѓе, време е за искреност. Време е работите да ги нарекуваме со вистинските имиња и да се излечиме од политичката коректност и лажниот морал. Ако отидете на доктор и имате проблеми со хемороидите, не му кажувате дека ве боли глава затоа што докторот во тој случај ќе ви препише апчиња за глава а газот и понатаму ќе ви страда. Е тоа се случува со нас Македонците. На доктор сме 27 години а никако да си ја кажеме вистинската болка и се труеме со политички апчиња кои не ни помагаат. Нужно ни е потребна политичка детоксификација и држење до факти, логика и здрав разум. Дијагнозата ни е фатална па затоа и дозата факти, нема да кажам вистина затоа што многу гумени куртони го девалвираа терминот до бесвест, мора да биде слоновска. Да почнеме од 1991-ва.
Додека ние Македонците се двоевме мирно и без испукан куршум од Југославија по пат на референдум, нашите соседи Албанци кои премногу сакаат да живеат со нас, многу не сакаат и почитуваат, сакаат да градиме иднина заедно и децата да ни растат во мир, слога, среќа и благосостојба, правеа паралелен референдум, референдум за Илирида т.е. отцепување од Република Македонија на делови кои се населени претежно со Албанци и се без исклучок на нашата западна граница со „пријателска“ Албанија. Ова е историски факт кој го признаваат и самите Албанци. Е сега, некој кој ти вели дека сака да живее заедно со тебе во заедничка држава а прави референдум за отцепување од истата на првиот чекор е БРУТАЛЕН ЛАЖГО. Токму така. Генезата на проблемот е тука, брак почнат со лага. Младоженецот ја чека невестата во црква а таа се надева на брак со друг и со него е во матично. Типот ја откачува и таа доаѓа кај несаканиот младоженец кој ја знае ситуацијата и му вели сега те сакам тебе. Младоженецот преминува преку се и ја зема. Тука е првата грешка, првиот баг во државотворноста. Денес оние кои се претставуваат како државотворци и визионери, либерали полни со љубов, го бришат овој податок од својот систем. Но Македонија прости, како секогаш во име на мир, емпатија, стабилност, во име на културното ниво, на генот на инклузивност. Не беше доволно. Не за нашите соседи Албанци иако сите други беа помалку или повеќе среќни и почнаа да си го бараат своето место под Македонското сонце во системот. Но системот не беше за сите добар, некои не го љубеа баш премногу и сакаа решенија надвор од него и надвор од меѓународното право и здравиот разум. Тоа беа повторно нашите добри, мирни и невини соседи Албанците. Веднаш по простувањето на авантурата наречена Илирида тие почнаа да го спорат легитимитетот на знамето. По сите меѓународни норми нив им следуваше етничко знаме кое не смее да биде идентично со знаме на друга држава. Албанците не сакаа да слушнат. Или знамето на Република Албанија како нивно национално или, …… Знаете веќе, војна, отцепување, Илирида. Не сакаа ниту да стават некој знак, нишан, точка врз знамето на република Албанија како би се квалификувало за различно. И им пројде. Кубурот остана во бечвите, во име на цивилизациските и човечки и соседски придобивки, Македонците го прекршија меѓународното право за да им угодат на оние кои од прв ден не сакаа да живеат заедно со нас. Рекоа уште ова, па да градиме заедништво. Но, не беше уште тоа. Знамето требаше да се постави на сите места каде што има Албанци. Тоа беше следното барање кое го испорачаа нашите соседи. За тие што не знаат, во воената доктрина знаме на туѓа држава закачено на ваша територија е знак дека таа е освоена, земена за своја, присвоена. Токму тоа го сторија нашите соседи соживотџии Албанци. Тогаш прв пат ја покажаа својата подготвеност да посегнат по оружје и одземат живот на својот сосед Македонец за да се вее знаме на странска држава на плеќите на Македонија. Им успеа. Па следеше барањето за позитивна дискриминација во високото образование по кое Албанец студент се запишуваше на факултет со 60% од потребната квота за Македонец или било кој друг етникум. И пак молчевме, пак тивко по кулоарите си кенкавме, иако повторно се кршеше закон и устав за кој исто така не гласаа на почетокот на нашето заедничко патешествие за градење на модерна, независна и просперитетна Република Македонија. И по секое нивно барање и закана со војна, ние Заевистички виткавме кичма и се надевавме дека ова ќе е последно. Никогаш не беше. Беше како некој лош филм во кој размазеното дете крши се по дома а родителите се обидуваат да го надминат проблемот со нежен тон и со купување на нови работи кои детето може да ги крши. Неуспешно секако. „Детето“ зема сила а и кршењето убаво му легна. Токму кога мислевме дека по закони и закони надвор од устав, закон, меѓународно право и здрав разум конечно ќе ни тргне, дојде војната 2001. Факт е, ноторен факт дека ни еден, ама буквално ни еден народ на земјината топка нема поголеми права и привилегии од Албанскиот во Македонија. А почнавме со Илирида. Војната која ние не ја сакавме и до која немаше да дојде ако не бевме толку попустливи конечно се случи. Македонци загинаа, се одселија од своите вековни огништа за никогаш да не се вратат, цркви и луѓе беа дигани во воздух со динамит, гробови урнисувани, луѓе живи гореа. Ни глас, ни тивок прекор, ни незадоволство од другата страна. Ниту од еден, од никого. Албанците ги одмолчеа ѕверските злостори, оние кои и по стандарди на војна се too much, едноставно како да не се случиле. Од академик до селанец на нива Албанец, никој ни глас не писна во име на осуда, во име на човечка солидарност, емпатија. Ништо. Од цел народ. Да не се лажеме, тоа не е одлика на некој што сака да живее со вас зошто човечки е животот на човекот да е над секоја „виша цел“. Не и за нашите соседи Албанци. Не за нив. И како награда за молчењето во нивно име фалсификувавме попис, ги напикавме во сите институции по истиот без оглед на струка, образование или било кој критериум кој важи за вас, за мене за сите. Седеа дома и земаа плата. И зборуваа за духот на Рамковниот договор. Добија и територијална организација по мерка, како куче се помочаа врз териториите кои ги сметаат за дел на Илирида, се сеќавате онаа истата од почетокот на текстов. На тие територии има се помалку Македонци со секој нов ден. Тоа е таа желба за заедништво и соживот. Од друга страна ниту еден Албанец не се отселил под принуда и закана од Македонец. Тоа се факти. Тоа боли. Не ми верувајте мене, пред ваш колега, познаник, пријател, сосед Албанец поставете ја дилемата – независна Македонија или Етничка Албанија. Јас го знам одговорот. 27 долги години немате Македонско знаме на прес конференција на партија на етнички Албанци. Американското се вее без проблем, до албанското. Прашајте кој ја знае химната, кој плаќа данок, струја, комуналии. Поминете низ Чаир и Струга и прашајте каде отишле 5 милиони евра и повеќе годишно, 15 во Тетово, што е направено. Никој не прашува. Никој. А Македонецот живее во катадневна фрустрација во единствената земја која ја знае за своја.
Албанците не сакаат да живеат со нас. Албанците не сакаат ни да живеат со нас. Ни Соживот ни Живот. Нема ни еден доказ за тоа. Освен папагалските фрази „уште ова и готово“ и „ да не сакавме соживот- ќе се отцепевме до сега“. Лаги филувани со уште лаги и на врв глазура од лаги. Со сите маани што Македонците како нација ги имаме, ние сме шампиони во исполнување желби на Албанците. Што направиле тие за нас? Не ни направиле војна – ohhh wait? Не се отцепиле? Одете во Тетово, Струга, Липково, Арачиново. Паралелни системи. Држава во држава. Тоа е се само не желба за заеднички живот, се само не човечки однос. И додека ние сонуваме да бидеме сакани, разбрани дека немаме каде, дека ова парче е се што имаме, низ паралелните институции, низ образованието од градинка до факултет, албанските деца во средините со доминантно албанско население се трујат со тези дека Македонецот нешто им земал, им украл, ги геноцидирал. Тие деца сонуваат од прв ден за Шчипери етнике, тие деца ја знаат албанската химна, навиваат за албанската репрезентација, веат албанско знаме и сонуваат за Голема Албанија. Тие деца не сакаат да се интегрираат ниту нивните родители го сакаат тоа. Тоа се фактите. Тоа е реалноста, секојдневието. Тоа само политичарите кои делат функции и власт не го знаат. Нам долу во плебсот ни е доволно јасно. Ние го живееме паралелниот свет, ние знаеме што сакаат Албанците, од пазарџијата во Скопје до Академикот во Тирана. Прашање на време е кога меурот ќе пукне. Не затоа што така сакам јас, или Македонците туку зошто немаме каде повеќе. Изборот е или да кренеме тупаници и да се одбраниме или да сметаме на нечиј алтруизам кој не сме го виделе 25 години, на обична пристојност, култура, емпатија. Не другари, Албанците нема да речат доста е, доволно е сега сме среќни. Ќе речат, но тој ден ќе нема Македонија а ќе не нема ни нас како Македонци. Трагедијата ќе биде што за ништо не сме виновни освен за сопствената наивност и мазохистичкото затворање на очите пред проблемите. Доволно за соживот, бар онаков каков што го замислуваат Албанците. Дијагноза имаме, чекаме да умреме. Со кубурот во ѓаќи……
ДА ЖИВЕЕ РЕПУБЛИКА МАКЕДОНИЈА!
Пишува: Алекс Ванко
Филозоф, писател, аналитичарНишто нема да с
