Елена Битнер: Фалсифакторите на историјата сепак не биле толку сигурни во себе и не го предвиделе степенот на нивниот недостаток на предвидливоста со што можеме да се играме со нив како со свирепа шега. Во овој случај, за конвенционалата или општоприфатената приказна за тоа каде се наоѓал Ерусалим е побиено во самите древни генолошки манускрипти.
- Крстоносен Период (1099-1291)
Од 1099 до 1187 Крстоносците го основале Кралството на Ерусалим тука. Сепак, во 1187, Салах ал-Дин го превзел Ерусалим, и во 1291 паднала последната Крстоносна тврдина во Акра.
Ерусалимското кралство било христијанско кралство кое возникнало во Левант во 1099 година по завршувањето на Првата крстоносна војна. И тоа било урнато во 1291, со падот на Акра.
- Основање и рана историја
Царството е основано по освојувањето на Ерусалим од страна на крстоносците во 1099. Годфри од Бујон, еден од водачите на Првата крстоносна војна, бил избран за прв крал. Тој одбил да ја носи титулата, несакајќи да го носи кралскиот венец, таму каде што Спасителот носел трње; наместо тоа, тој ја презел титулата Advocatus Sancti Sepulchri (“Бранител на Светиот Гроб”). Годфри починал следната година, a неговиот брат и наследник, Болдвин I, не бил толку побожен и веднаш ја презел титулата “Крал на Ерусалим”.
Болдвин успешно го проширил кралството, зафатувајќи ги пристанишните градови Акра, Сидон и Бејрут, и истотака ја освоил врховната власт над христијанските држави во северниот дел – округот на Едеса (каде тој ги основал), кнежевството Антиохија, и огругот на Триполи. Притоа тој го зголемил и бројот на населението – Латините кои дошле со заштиниците на крстоносниот поход, како и латинскиот патријарх. Италјанските градови-држави (Венеција, Пиза и Џенова) започнале да играат важна улога во царството. Нивната флота учествувала во опсадата на пристаништата, од каде што ги добиле своите квартови за трговија.
Болдвин починал 1118 и не оставил свој наследник, тој бил наследен од неговиот братучед Болдвин де Бург, грофот од Одеса. Болдвин II истотака бил способен владетел, и покрај тоа што неколку пати за време на неговото владеење бил заробен од страна на Селџуците, ги проширил границите на државата, а во 1124 бил заземен Тир.
(Ова е официјалната верзија на историјата од изворот: – http://air-tours.ru/index/0-156
Сето ова е многу забавно и секако сугестивните сеќавања на другите референци е спомнувањето и на титулата “Кралот Ерусалимски”, а вистината е што поради некое “чудо” постои уште еден крал Ерусалимски – а тоа е Константин Велики).
На пример, во уникатниот манускрипт (ракопис) за генеологијата во четири тома, која ги вклучува сите информации за сите царски, кралски и аристократски семејства на Европа (и не само тоа) уште од античко време до крајот на XVII век наша ера. Ова е единствениот и најпознатиот целосен ракопис за генеалогија, во која не само што детално се представени сите владејачките династии од Европа, Азија и Северна Африка, туку исто така се дадени информации за земјите, нивните главни градови (престолината), и др.
Е сега станува интересно. Радозналоста и љубопитноста започнуваат кога овој генелошки манускрипт ќе го отворите на страниците во поглавјето за Ерусалим. Првата работа што ќе го привлече вниманието на вашите очи се – п. Овие грбови се појавиле прилично повеќе, но чудно е што меѓу тие грбови немало ниеден грб кој припаѓал на кралската куќа на Јудеите (Евреите), каде, според модерните идеи, бил градот Ерусалим! Но најтересното е што буквално на следната страна на ракописот пишува… Првиот крал на Ерусалим бил во 320-та година н.е. Константин Велики !!! Оној истиот Константин Велики (306-337 н.е.) кој во современата верзија на “историјата”, e познат како царот на Византија !!!
Согласно модерната, односно современата верзија на историјата, царот Константин I Велики го прогласил христијанството за државна религија на Византијската (Ромејската) Империја. Во 325 н.е. императорот Константин во градот Византија (античкото име на Константинопол било Византион), го свикал Вселенскиот Собор, каде светите отци ги составиле првите седум членови на Символот на Верата. Во 330 година н.е. тој ја преместил својата престолнина во градот Византион, и тој град, подоцна го добил неговото име, и постанал уште и глава односно престолнина на Империјата….
Според официјалната “историја” Императорот Константин Велики, за прв пат во градот Византија го објавил христијанстовто за државна религија и во овој град го сместил првосвештиникот. И во овој град самиот тој отишол на Првиот Вселенски собор во 325 година! Што тоа значи? Тоа значи дека градот Византија постанал официјален религијски центар на Империјата, уште пред соборот, со најава за својата нова државна религија. Вистината е дека тој за државна религија го прогласил култот на Дионис, а не христијанството! Што по својата суштина е малку поразлично! Во суштина е само името на богочовекот, што во тоа време како “скелет” на овие религии е скоро ист, кои им овозможува на социјалните паразити да ги манипулираат настаните од минатото. Потребно е само да го внесете наместо името на Дионис, името на Исус Христ, и ќе биде “се во ред”!
Константин I во 320 н.е. во градот Византион го прогласил “христијанството” за државна религија, и од тој момент тој станал ПРВИОТ ЦАР ЕРУСАЛИМСКИ !!! Но Константин државиот статус на религијата го објавил во градот ВИЗАНТИОН или Византија, како сакате. А него го објавиле за цар, НЕ ВИЗАНТИЈСКИ, туку ЕРУСАЛИМСКИ! Каква била оваа намерна глупост?! Оваа глупост исчезнува веднаш, доколку не се користат постојаните во моментов шаблони на социјалните паразити за тоа дека Ерусалим е име на град! Иметото на градот во кој се случил овој настан е Византион! А тоа значи, дека името Ерусалим – не име на град, туку место каде се наоѓала првосвештеничката државна религија, со други зборови, религијскиот центар. Ерусалим е титула за главниот град, во кој се наоѓала религијската престолина. Факт е дека во старите времиња во државата можеле да бидат две главни престолинини, или главни градови-центри – едниот бил град на светската власт, а другиот бил главен град на религијата, односно духовен центар! Со цел да се направи разликата кој главен град под каква управа е, така главниот град на духовната моќ започнале да го нарекуваат – Ерусалим !!! Ерусалим во буквален превод значи свет град, односно град во кој се наоѓа духовниот ценар.
Па дури и во постарите верзии на Библијата, како што е случајот со латинската Vulgate верзија, црно на бело се кажува дека Ерусалим се наоѓал во денешна Турција.
Еве го тој пример:
Во Книгата за Пророкот Авдиј во Латинската веризја на Библијата (Vulgate) за местоположбата на градот Ерусилам се кажува дека се наоѓал на Босфор (Турција), а во новата верзија се кажува дека бил Ерусалим расположен на Сефарад.
Што значи дека Константин I во 320 година н.е. постанал цар Ерусалимски, и само во 323 г н.е. после победата над својот со-правител Максенције постанал Император на Ромеите, односно Римјаните! И во тоа време имал две титули – царот Ерусалимски и Императорот на Ромеја (Византија)! И веќе во 330 година н.е. императорот Константин I ја пренесува својата столица (престолнина, капитал, главен град) на Империјата во градот Византион, каде во тој момент започнал да се нарекува Константинопол – градот на Константин! И само од тоа време, градот Византион-Константинопол постанал и главен град на државната управа но постанал и Ерусалим – духовна престолина! Имено затоа Константинопол бил уште и Ерусалим! Да напоменеме, дека не секој император на Ромеја (Византија) постанувал и цар Ерусалимски! Со цел да бидеме сигурно на ова прашање, да не помисли некој дека ова е недоволно, може тоа да се види во самиот ракопис, каде што тој меѓудругото се споменува и како цар Ерусалимски !!!
И самиот сум изненаден, дека царот на Ерусалим бил и војводата Годфри од Бујон, кој постанал во 1099 н.е. кога крстоносците го заробиле Ерусалим. Само во модерното “толкување” поради некоја “причина” него го нарекуваат за првиот цар на Ерусалим !!! А всушност првиот цар на Ерусалим, како што следува од манускрипот, бил во 320 н.е. Константин I Велики. И “неговиот” Ерусалим се наоѓал на местото во градот Византион, Константинопол! Можеби повторно некоја “грешка” се задскрила во ракописот од XVII век!? Се испоставило дека нема! Во истиот ракопис во кој се вели дека кралот на Ерусалим од 1210 до 1221 година н.е. Жан де Бриен (Jean de Brienne) е исто така како што е наведено и од страната на модерната “историјата” !!! И на ова место се совпаѓа со ракописот што е прифатен од официјалната верзија. Но истиот ракопис го споменува директно Жан де Бриен и како цар на Константинопол! Но, за овој податок модерната историја “скромно” премолчува. Иако модерната го споменува и превземањето на Константинопол, но само во април 1204 н.е. за време на втората крстоносна војна! Но, се на се во таа земја според официјаната верзија Ерусалим паднал на 2 октомври 1187 година н.е. после кратката опсада, кога султанот Саладин го опсадил со својата армија! Тоа се случило набрзо откако умрел и другиот цар Ерусалимски Балдвин IV (Baudoin IV). Но после вториот крстоносен поход, како резултат на тоа што крстоносците го заробиле Константинопл 1204 н.е., како што е веќе споменато, Жан де Бриен повторно станал цар Ерусалимски. Во ракописот сите цареви Ерусалимски “поради нешто” многу тесно се поврзани со Константинопол вклучително и Балдвин IV, иако тие самите не секогаш постанувале императори константинополски, како што тоа биле на пример: Константин I Велики, или херцот Готфрид од Бујон, или Жан де Бриен….
Еве уште едeн интересен детал, земен од ерусалимскиот храм со ознака на Константинопол:
Подоле е уште еден интересен артефакт: Слика од Ерусалимскиот храм во Константинопол:
Сето ова може да го најдете самостално ако на пребрарувачот ги пишете следниве зборови: Tempio_di_Gerusalemme
A ова подоле е древната карта на Константинопол. На карта добро се гледа името ГАЛАТА. Што е толку значајно ова име за нас?
Еве што пишува Јарослав Кеслер во своите студии:
Традиционално се верува дека Христос бил распнат на ридот Голгота во самиот Ерусалим, кој сеуште постои на истото место. Тоа е она што е кажано на сите светски јазици во канонските Еванѓелија. Сепак, во самите Еванѓелија соджана е директната референца на потполно различно место каде се случиле овие драматични настани.
Особено во делот каде местото на дејствие е јасно укажано во англиската верзија на Посланието на Св. Апостол Павле кон Галaтјаните (Гал. 3,1). И тоа гласи вака: «O Foolish Galatians, who hath bewitched you, that ye should not obey the truth, before whose eyes Jesus Christ hath been evidently set forth, crucified among you?» т.е на македонски дословно значи: «О, Неразумни Галатјани, кој ве замаја! та не се покорувате на вистината, пред чии очи Исус Христос беше изобразен, а сега, еве, меѓу вас се распна? » и на грчки: Γαλαται… κατ οφταλμουζ Ιησουζ Χριστοζ προεγραφη εσταυρωμενοζ…» oзначува буквално….« Галатјани….на вашите очи Исус Христос бил прогонет по законот за своите верувања и распнат ». Со други зборови, имено Галатјаните (Галите) биле очевидците на последните страданија на Христа, и неговото распетие бил помеѓу Галатјаните, пред нивните очи.
Да се подсетиме и да напоменеме дека Галатјаните не живееле само во Галатија (Галилеја) – малоазиската област јужно од Цариград-Константинопол, т.е. сегашниот Истамбул, но и на Дарданелите (Галиполис, сегашниот град Гелиболу), и во северозападниот дел на Црното Море: во регионот на градот Галац, рум. Galati во Романија, а не во Палестина (ср. Галатасарај = Златниот дворец во Истамбул).
Галски Топоними
Природниот центар во регионот каде живееле Галтјаните се наоѓал на Босфор, како не би го нарекле: Цариград, Константинопол или Истамбул. Цариград и неговата гола планина Бејкос – е местото на големата трагедија, наспроти Gul Gata – т.е. по шведски “Златната Врата”, местото претворено во “Голгота” за Исус Христ. (патем тука постои, огромната гробница, за која се верува дека е закопан старозаветниот јудеи Исус Навин, каде во западноевропските верзии на Новиот Завет го нарекуваат едноставно Jesus, односно Исус). Така што согласно со разгледаната фраза од Еванѓелието, Христовото распетие било извршено јудеите во Цариград, но не во денешниот Ерусалим…” (Повеќе за ова може да се најде во книгите на математичарите и астрономите Г. Носовски Фоменко, на пример: “Реконструкција на светската историја” М., ФИД «Деловой экспресс», 1999).
Многу векови Констанинопол се јавувува како главен град и раскрсница помеѓу Европа, Азија и Африка. Успеав да најдам уште една античка слика (германска гравура од XVI век), каде истотака оваа раскрсница се нарекува Ерусалим:
Положбата на Константинопол е во согласнот со сликата, но сегашната локација на Ерусалим во Израел не може никако да се поврзе со Европа.
И тука е уште една извонредна слика на местото на распнувањето на Исус Христос. – Frosch Totentafel Leidensweg Christi
Многу ренесанси сликари местото на распетие го прикажле толку реално и природно, пристаништата и сценографијата што многу повеќе потсетуваат на Цариград (Иса-Стамбул) за разлика од земјата и растенијата на скромниот израелски град. Тоа е подобро прикажно на видеото од крајот на овој дел.
Во модерната верзија на “историјата” Првата Крстоносна војна започнала кога Папата Урбан II испратил повик во 1095 година од н.е. Тука има некои “необичности” што ме изненадуваат многу. Доколку Исус Христ, чие вистинско име му било Радомир (инаку Исус Христ, не е ниту име, ниту презиме, тоа е титула што на старо грчки значи – месија, иако Христ е само шифра за Крст), бил распнат во 33-та година од нашата ера, зошто никој не повикал за казнувањето на неговите убијци цели 1062 години? На нив им требале скоро единаесет векови за да ја почуствуваат ненадминливата желба, за повторното превземање на Светиот Гроб и да ги казнат неговите убијци, иако тие се претвориле веќе во пепел уште многу како и нивните потомци! Но доколку го земеме на сметка податокот дека Исус Христ бил распнат во Константинопол на 16-ти Фебруар, 1086 наша ера, тогаш оваа смешна објава што е општо прифатена во историјата брзо ќе исчезне. Научниците и древните хроники одбележела едно многу важна природна појава, а тоа е суперновата и распрснувањето на една од ѕвездите во консталацијата на Бик (Крабската маглина) во 1054, што може да се земе во предвид како момент и на Христовото раѓање, односно феноменот витлеемска ѕвезда. Потоа работејќи на темата, руските астрономи и математичари, заедно со академикот Николај Левашов, како и објавите на Јарослав Кеслер, допринеле за идентификација на точниот датум и место на неговото распетије. Тој ужасен настан, се случил за време на еврејскиот празник Пасха, кој се одвивал пак за време на полната месечина, кога црните магови – левитите имале најсилна моќ и влијале врз свеста на жителите во Констанинопол. Согласно со забележаните астрономски појави во Еванѓелието, во денот на неговото распетие, се случило и затемнување на сонцето а воедно и земјотрес. Овој научен тим, со помош на комплициран астрономски програм успеале да го одредат точниот датум на неговото распнување, а тоа е 16-ти Фебруар 1086 година, Констанинопол, каде во тој ден се случила соларната еклипса, но и силен земјотрес го погодил градот.
Ecce Homo од Титан (Tiziano Vecelli) околу 1570 – 1576
Би сакал да обрнам внимание на тоа како некои сликари го представиле Понтиус Пилат и Исус Христ на нивните платна. Морам само да напоменам дека Понтиус Пилат по потекло бил токму од Понт , односно од Црноморската област и дека служел не на римската туку на ромејсакта армија односно тој бил византијски генерал.
Еден од добро познатите сликари на Ренесансата, Титан (Tiziano Vecelli), го насликал Понтиус Пилат на неговота фамозна слика “Ecce Homo” (1535) со брада и средновековна облека, што повеќе личи на Руски бојар со типичен славјански изглед. Дали ова е сторено случајно? Јас мислам дека луѓето од 16-ти век многу подобро знаеле како нивните претци изгледале за разлика од авторите на модерната “историја”. Титановиот пријател Маркизот Фредерико Гонзага (Frederico Gonzaga) Војводата од Мантова, го замолил да ја наслика оваа слика, која постанала првата во неговата серија “Ecce Homo.” Произлегува дека нема бели туники и сандали во Римската Империја, како што античите “Римски” патриции се сега прикажани. Но според модерната легенда, а не хроника, Понтиус Пилат бил Римски патрициј! Исто така вредна слика за медитација и размислување е Бројгеловата слика со приказ на крусификцијата Исусова.
Дури и грбот на Византија е наслика на штитот во левиот агол од сликава!
Jacopo Robusti Tintoretto (1518 – 1594)
