За жал, и покрај предупредувањето на Црквата против овој вид погрешна практика, многумина продолжуваат да го прават тоа на свој начин бидејќи „тоа го правеа татковците и дедовците“.
КЛЕКНУВАЊЕ Е РИМОКАТОЛИЧКИ ОБИЧАЈ, А КЛАЊАЊЕ Е МУХАМЕДАНСКИ ОБИЧАЈ Вистина е дека Мухамеданите ја усвоиле од христијаните практиката на обожавање на Бога, допирајќи го челото до земјата. И оние христијани кои живееле во таа средина каде што се појавил мухамеданството во VII век – од православните христијани од Блискиот Исток.
Црквата го вовела правилото (канон XX, на Првиот Вселенски Собор) дека на неделните литургии, како и на сите Литургии меѓу Велигден и Педесетница, задолжително е да се стои. А тоа црковно правило е воведено поради вообичаената практика на православните да ја изразуваат својата посветеност и љубов кон Бога со клекнување и клањање (голем дар, голема метанија).
Оваа заблуда на многу православни се појавила поради несреќниот факт што никогаш не биле во црква освен во недела (кога не клечат и се поклонуваат), а честопати само двапати годишно (на Велигден и Божиќ), па не ни имале можност да се запознаат со сите форми на изразување на православната духовност.
НЕ Е ПОТРЕБНО ДА ПОСТИТЕ, ЗАТОА ШТО ГРЕВОТ НЕ ВЛЕГУВА ВО УСТАТА, ТУКУ ИЗЛЕГУВА ОД НЕА
Точно е дека гревот не влегува во устата, но не смееме да го злоупотребуваме тој цитат од Светото писмо како изговор за нашата неподготвеност и немање волја да се бориме против уживањето во храната. Целта на постот е борба против гревот, а тоа ја вклучува и борбата против телесните желби.
Телесните желби, пак, најлесно се потиснуваат со јадење посна храна, за што сведочи 2000-годишната традиција на црквата.
Откажувањето од угодувањето на стомакот има двоен ефект: Прво. тоа е наша жртва на Бога; Второ тоа е средство за гасење на телесните страсти. Затоа се вели дека постот е едно од двете крила кои го воздигнуваат човекот кон Бога (другото крило е молитвата).
Пронајдете не на следниве мрежи:
