СВЕШТЕНИКОТ ЈАДЕ МРСНО ВО ПОСТ, ЗОШТО ЈАС БИ ПОСТЕЛ?
Вистина е дека сите луѓе се грешници, вклучително и свештениците. Дури и ако лично сме потврдиле дека некои од нив не ги почитуваат црковните заповеди за постот, тоа сепак не ослободува од личната одговорност за непочитување на црковните заповеди. Зарем Адам, откако ја прекршил заповедта за пост, не се обидел да ја префрли вината на Ева, велејќи:
„…таа ми даде нешто од дрвото, а јас го изедов“ (Битие 3:12)? Знаеме дека Бог не прифати такво објаснување, бидејќи секој од нас има слобода на избор – дали да оди по погрешен или вистински пат. Одењето по погрешен пат следејќи други луѓе, користејќи ги како изговор за вашите грешки, е катастрофално.
НИШТО НЕ ЗГРЕШИВ, ЗАТОА НЕ ОДАМ ВО ЦРКВА
Вистина е дека сите паѓаме во грев и дека најлошата можна форма на гордост е претпоставката дека сме без грев. Светите отци сведочат дека вистинскиот пат на покајанието започнува кога ќе сфатиме дека бројот на нашите гревови е еднаков на бројот на зрната песок во пустината. Оние кои мислат дека гревовите се само оние наведени во 10-те Божји заповеди, прават голема грешка.
Самиот Спасител ни кажа дека гревовите вклучуваат грешни мисли (на пр. Матеј 5:28). Истата заблуда се јавува дури и кај оние што одат во црква.
Свештениците сведочат дека луѓето им приоѓаат на исповед и велат: „Оче, немам што да признаам оти не сум згрешил.“ Во православието најлошиот грев е непокајаниот грев. Како може тој да се покае за своите гревови кој мисли дека ги нема? Затоа е многу опасна претпоставката дека сме безгрешни.
ТАКА БЕШЕ СУДЕНО
Точно е дека верувањето во судбината, како нешто што е однапред „напишано“ за човекот и што тој не може да го избегне, е спротивно на православното верување во слободата на човечката волја. Различни пагански религии, вклучувајќи ги и старите Грци, Мухамеданци и Протестанти, верувале во судбината како нешто предодредено за човекот.
Кај нашиот народ, оваа заблуда најверојатно се вовлекла преку мухамеданството. Слободната волја и слободата на избор што ја има човекот е еден од Божјите дарови за човекот. Православието нè учи дека човекот е творец на неговата судбина. За човек ќе биде како што одлучил, врз основа на одлуките што ги донел сам, по своја слободна волја.
НА ЦРВЕНОТО ПИСМО НЕ ТРЕБА ДА СЕ ПРАВИ НИШТО
Вистина е дека заповедта на црквата да се прославуваат големите празници подразбира оставање на секојдневната работа зад себе, но за да има време да се оди во црква на светата Литургија. Седењето дома поради „црвеното писмо“ (неодамна и со болдирано), а не одењето на богослужба е злоупотреба на црковната заповед, и е само изговор за мрзеливост.
ТАТКО НЕ МИ ПРЕДАЛ СЛАВА, ЗАТОА НЕ СЛАВАМ
Вистина е дека официјалниот чин на предавање на славата не е услов за да се почне со славење. Единственото нешто што е потребно за да започнеме со тоа е – добра волја. За жал, причината за оваа заблуда е барањето „изговор“ пред себе, па дури и пред Бога, за негрижата и немањето волја за практикување на православниот начин на живот.
Пронајдете не на следниве мрежи:
