„Неодамна, на крајот на XVII век, Монголите во неколку наврати изјавиле дека се директни потомци на Александар Македонски. Во објавената книга во 1692 и 1705 година, “Северна и Источна Татарија”, градоначалникот на Амстердам Николај Витсен напишал: “Во 1675 година, наводно, во Москва пристигнаа четири монголски амбасадори. Првиот од амбасадорите рече дека тој бил потомок на Александар Македонски, за кого раскажал многу работи”. – пишува во својата книга Николај Сергеевич Новгородов.Ние веќе ги запознавме читателите со книгата “Сибирски поход на Александар Македонски“ од Николај Сергеевич Новгородов. кој е Томски геолог, етнограф и автор на бројни статии и книги за историјата на Сибир. Тој пет години работел на темата, проучувајќи ги делата на античките автори – Аријан, Куртиј Руф, Страбон, Диодор, Плутарх и Јустин. Негов поттик за изучување на походот на големиот војсководец биле големите противречности кои се појавуваа меѓу Западните (историски) и Источните (поетски) верзии за Индискиот дел од кампањата на Александар Македонски, по смртта на Дариј. Врз основа на собраните податоци тој смета дека потомците на големиот војсководец мора да се најдат меѓу Русите во Сибир… Затоа денес ќе пишуваме за сибирските потомци на Александар Македонски:
„ Дедаловите планини
Александар Филипов, крал на Македонија (356-323 год.), најголемиот освојувач на античкиот свет, го извршил својот Источен поход во 334-324 години. п.н.е. По подчинувањето на иранската империја на Ахеменидите, Александар, за разлика од досегашното мислење, тој не е на чело на Централна Азија (тоа ќе дојде подоцна) и не е на Хиндустанскиот Полуостров, туку во Сибир. Доказ за тоа е набљудувањето на долгите сенки на дрвјата на позната височина на пладне, давајќи им можност на географска ширина 47 °, 57 ° и 64 °; потоа физичко-географски услови, вклучително и мраз, снег, брзаците на реката, големиот влив на нејзиното устие, поларните темнината, мочуриштата, раменините на планините и, конечно, за сибирските потомци на Александар. За нив ќе говориме.
Римскиот писател Јустин, кој пишувал во II век по изгубената книга на Помпеј Трог “Светската историја” во 44 тома, рече дека Александар Македонски “отиде во Дедалските планини и во царството на царицата Клеопида. Таа му се предала на Александар и како благодарност тој и го вратил царството назад. Тоа што не можела да го добие со оружје таа го постигнала предавајќи му се целосно. Синот роден со неа, таа го нарекла Александар. Тој потоа владеел со Индиското царство”…. Ние можеме да претпоставиме присуство на свои деца на основа на тоа што во тие денови хомосексуалноста во земјата не пто само не се охрабрувала, но, исто така, се казнувлаа со смрт како злосторство против човештвото. Затоа, сите нормални луѓе се во брак со девојки отколку момчиња, и имаат деца по природен пат.
Александар, според Плутарх, не бил развратен човек. Жените сами му приоѓале. Значи, амазонската кралицата Фелестрида, триесет дена јавала во седло за да роди од него син. Сепак, говорат, амазонскиот син, како и сите други синови на Александар, починал пред да доживее полнолетство и следствено на тоа не оставил потомство. Само синот на Клеопида ја достигнал зрелоста. Затоа тој е интересиран за нас, бидејќи можат да се најдат сибирските потомци на Александар.
Градот во кој управувала кралицата Клеопида, се викал Массага (Массака, Мазаха). Каде да се пребарува за него, или она што остана од неа во културниот слој? Во изворите се наведени и другите градови: Базира (Беира), Наутака (Навтака), Нора (Ора). Сите овие имиња малку ни даваат во однос на локализација на градот Массага. Навистина градот Нор е доста познат, ако претпоставиме дека тоа се однесува на името на овој град Норилск.
Многу повеќе информации за Дедалските планини, во прилог на Јустин, се наведени кај Куртиј Руф. Истите овие планини се појавуваат и во делата на Флавиј Аријан, Диодор, Плутарх, иако под други имиња (Кавказ, Паропамис- Хиндукуш). Но, само по себе описот на овие планини е многу живописен и уникатно ни овозможува да ги локализираат.
… Дедаловите планини имале многу сурова клима, бидејќи античките автори споменуваат екстремен студ и длабок снег. Меѓу локалните топоними се споменуваат карпите Аорн и Хориена, што заедно со името на планините, градот Нор и екстремно суровата клима го прави возможно да се препознае планината Путорана. Во овие планини е реката Дудинка, пос. Дудинка, реката Дудипта, Далдикан, Денди бигај, Дегаде, Депти меле, Дептурему, г. Темдемкабури (солидни “Д-д” – топоними, како и во Дедалските планини). Покрај тоа, таму се исто така хидронимите Орон, Хорон и Хоронен, еден до еден слични со имињата Аорн, Хориен, кои се сретнуваат на патот на Александар во Дедалските планини.
Претендент на потомство
Сега, ако правилно се препознаени во планината Путорама Дедалските (Дедовските?!) планина, нам ни останува во близина да најдеме топоним, блиску до созвучјето на градот Массаха. И тој се најде – ете ја реката Мессјаха. Многу блиску по сибирските стандарди, со Мессојаха тече реката Лутцејаха (во загради напишано “Руската река”), која се влева во реката Таз – Герберштејновскиот Тахнин, населен со Лукоморцами, според етимологијата на тој збор – руски народ. Не случајно, го гледаме името на реката Таз во 1601 година, каде беше поставен рускиот град Мангазеја.
Судејќи според изобилство во блиската околина на руски топоними, преименованите Ненци, Долгани и Ханти, Массаха – е сибирскиот град Мосоха.. Академик Берг смета дека од зборот “Мосхи” доаѓа името на Москва. На тој начин, може да се претпостави дека градот Массага бил главен град на тогашната сибирска Московија и бил населен од рускиот народ Русомосохами. Последователните миграции на народите довеле до фактот дека Мосохенците и градот Массага се појавил и во Мала Азија.
Затоа, меѓу руските Сибирци треба да се побараат потомците на Александар. Јас најдов еден таков кандидат за потомство, но тој го одби сродството со Александар Македонски. Фактот е дека во Александрија е пронајдена хероината Клеопила Кандакија, кралицата Марсидонскаја. Името Клеопила речиси целосно се совпаѓа со името Клеопида. Клеопила имала многу интимни средби со Александар… Еве го текстот: “И Александар отиде во војна против земјата Мирсидонска. Жените мирсидонски кога слушнале за тоа, биле среќни.” Александар, за да ја разреши оваа мистерија, отишол во земјата да истражува под маската на амбасадорот Антиох. Сепак, Клеопила Кандакија го препознала него и “земајќи го Александар за раката, го одвела во царската палата, каде му го покажала големото кралско богатство, безбројни бисери и скапоцени камења, и многу злато. И таа го довела во нејзината спална соба .. и, се припивајќи се до него, го прегрнала и бакнала нежно ..” … Со плачење му рекла: “Мило ми е да имам син Александар” И ете го пушти него и да го спроведе”. Значењето “син да има” може да биде двојно… Значи дека момчето може да постоело, а неговото име било Александар Марсидонски. И неговите потомци можат да се бараат во Сибир, меѓу рускиот народ, а не во Индија.
… Се чини дека … проблемот со сибирски потомци на Александар Македонски се реши. Но, не, интервенираа Монголите.
Монголите биле европеди
Неодамна, на крајот на XVII век, Монголите во неколку наврати изјавиле дека се директни потомци на Александар Македонски. Во објавената книга во 1692 и 1705 година, “Северна и Источна Татарија”, градоначалникот на Амстердам Николај Витсен напишал: “Во 1675 година, наводно, во Москва пристигнаа четири монголски амбасадори. Првиот од амбасадорите рече дека тој бил потомок на Александар Македонски, за кого раскажал многу работи”. Цитирано од М. И. Казанин:
“24 септември 1686 г. во Даурскуја земја на ополмоштениот руски амбасадор, околискиот и Брајанскиот гувернер Головин му се јавиле неколку монголски пратеници од Гаган Хутухти Очисарај Шаин Кан и на другите кнезови на оваа земја. Еден од нив рече дека кнезовите монголски се потомци на Македонскиот цар Александар”
Извор: Македонска нацијаНие веќе ги запознавме читателите со книгата “Сибирски поход на Александар Македонски“ од Николај Сергеевич Новгородов. кој е Томски геолог,
