На следниот ЛИНК  потсетете се на првиот дел од Сибирските потомци на Александар Велики„Татарите би можел да биде потомци на Александар како претставници на “Руските -Турци”, за што напишал во XII век арапскиот географ Идриси. Историчарите заскитаа со умот во потрага по “Русотурција, Русокамакија или Русотатарија “. Идриси, исто така, ја стави оваа енигматична земја на устието на реката Танаис. Историчарите сега го поврзуваат Танаис само со Дон, и покрај фактот дека античките автори говорат за четири Танаиса. Ако се отфрли грчкиот суфикс “ис”, станува јасно дека реката Тана, освен со Дон, се совпаѓа со реката Том…. Така, прашањето на сибирски потомци на Александар Македонски, преку Татарите повторно се враќа на Русите.“ –  пишува во својата книга Николај Сергеевич Новгородов.
Николај Сергеевич Новгородов е автор на бројни статии и книги за историјата на Сибир. Врз основа на собраните податоци тој смета дека потомците на големиот војсководец Александар Македонски мора да се најдат меѓу Русите во Сибир… Во третото продолжение во кои ги запознавме читателите со “Сибирските потомци на Александар Македонски“, Новгородов по презентирањето на изјавите на монголските пратеници дека се потомци на Александар Македонски ги бара врските кои го докажат тоа. Тој неочекувано доаѓа до податоци дека и Татаро-бугарите се потомци на војската на Александар Македонско. За тоа тој пишува:
„Монголите во тоа време организираа голема експедиција за сребро во долниот тек на реката Енисеј. Тие верувале дека Енисеј е притока на Ангара. Рашид ал-Дин пишува “Тврдат дека оваа река Ангара се наоѓа во близина на градот Кикас и во тоа место каде што таа и реката Кем се споени заедно. Градот припаѓа на регионот на Киргизите. Се вели дека оваа река се влева во една област, до која е морето. Секаде таму постои сребро … сите алатки и прибор на населението се од сребро”. Пред Рашид, научникот за арапски јазик од XII век. Тахир Марвази споменува “градови и урбани квартали во земјата на бреговите на сибирскиот Арктичкиот Океан каде живеат “крајбрежните луѓе“.
Хивинскиот Кан Абул-Гази (1603-1664 г.) соопштува: “Во устата на реката (Ангара) на брегот има голем град; селата околу него се многу,  а овците и говеда на добиток кој пасе се бројни … Тој град тие го нарекуваат Алакчин. Во близина на него има рудници со сребро: кај тамошните жители садовите, чашите, се е направени од сребро “.
Ако му веруваме на Тахир Марвази, Рашид ад-Дин и Абул – Гази, близу устието на Енисеј имало многу сребро, сите садови на месносто градско население било од сребро, па дури и алатки биле направени од истиот метал. Ова укажува на присуство на многу богат басен на сребро од кој локалните жители ја ваделе и топеле оваа руда. И дека високите уметнички производи од оваа сребро беа направени од страна на локалното население, а дека не биле донесени од Сасанидскиот Иран…
Монголите биле свесни за тоа, па затоа Соркуктани, вдовицата на помладиот син на Џингис Кан Толуја “испрати со брод до таа страна три емири со илјадници луѓе. Тие донеле на брегот од длабочините на земјата многу од сребро, но не успееја да го стават на бродот. Од целата војска повеќе од 300 војници не се вратија, а остатокот биле убиени од лошит воздух и од лошите испарувања. Сите три емири, сепак, се вратија безбедно и потоа живееле долго време.”
Кога станува збор за “расипани гасови”,  Рашид ал-Дин направи многу сериозни алузија на составот на сребрена руда. Зборувајќи за гнилоста на воздух и влажните испарувања, Рашид имал во предвид дека не се работи за квалитетот на крусталниот чист Арктикот воздух, туку за нешто сосема друго. Околу петстотини километри северно од градот Норилск постои басен на жива, антимон и арсенови руди, кои содржат цинобарит, реалгар и аурипигмент (орпимент). Овие минерали содржат примеси на сребро и злато. Златото, среброто, арсенот, антимононот и живата се стопиле со далечни предци во големи количини, но во текот на обработката на рудата се формирал отровен чад. Очигледно, пратеници на Соркуктани го дишеле овој чад.
Сега за зборот “мангу”. За Монголите, тоа значи “сребро”. И совршено се јавува сомнителноа коинциденција на зборот “мангу” и “монгол”. Очигледно, ова совпаѓање не е случајно, и Монголите испратија експедиција за “среброто” по старата навика дома, односно во домот на предците на Монголите кој се наоѓал далеку на север на Сибир во арктичкиот круг. Тоа може да биде топонимски потсетник на Монголите во северниот дел на Сибир Мангазеја – “Сребрено Езеро”. Форматот во овој збор, сепак е германски, но тоа е од Готите, кои се Кумани, а источните Кимаки најблиските роднини на Татарите.
Сите измешани во Западно Сибирскиот дом …
Цитирана погоре, големиот енциклопедист на турско-иранскиот свет Рашид ад-Дин во своите хроники истакнува дека Татарите и Монголите се променети имиња. „Татарите во античките времиња биле освојувачи и владееле со поголемиот дел од племиња, вклучувајќи ги и Монголите, и се издвојувале со својата величина, моќ и чесност од другите. Тие биле најбогатите номади. Нивниот број изнесувал 70 илјади домови. И како Татарите беа победници, така сите други Турци почнаа да се викаат Татари “.
„Зборот “Монголи” прво значело “безопасни” и “простосрдечни“. Подоцна, околу 400 години, пред тоа, кога божествена помош е донесена на Монголите и нивниот број се зголемил и ги надминал другите народи, потоа поради моќта на Монголите други турски племиња почнале да се нарекуваат себеси Монголи; исто како пред тоа кога сите се нарекуваа со името на Татарите.
Мислење на ирански Рашид ал-Дин ги потврдува изјавите на кинеските автори и од самите Турци. Така, во горенаведениот “целосен опис на Монголо-Татари” кинески авторот пишува дека “Џингис Кан го третираат како црн Татарин, кои ги имало три вида: црна, бела и диви. Во раното детство тој бил заробен од Џурџите (Јурхени, тунгуски народ), однесен во ропство, а по повеќе од десет години тој избегал. Затоа, тој ги знаел сите прашања во државата на џурџенскиот Џин “.
Други кинески писатели, јужносунскиот дипломат Пан-да-ја и Сјуј-Тин, по посетата на Великиот Кан во 1233-1235 г., соопштуваат дека “државата на црните Татари (т.е. Северен Шанју) се нарекува Велики Монголија. Во пустината имаат една планина Мангушан, а во татарскиот јазик сребро го викаат мангу. Џурџите својата татковина ја нарекувале “Великата златна династија”, а потоа и Татарите ја нарекувале својата држава “Голема сребрена династија“. Темурчин ја узурпирал титулата император. Традициите на Татарите се едноставни и мислите фокусирани. Затоа, во нивните зборови нема грешка. Според нивниот закон, оној кој лажел, се казнува со смрт. Затоа, никој не се осмелува да измами. ”
Конечно самите Турци, според Махмуд Кашгари (XI в.), Татари ги викаат сите оние кои зборуваа во фарси (персиски – персиски јазик, кој припаѓа на семејството на индо-европски јазик, со оглед дека турски јазици спаѓаат во јазично семејство Алтај. Терминот “ТАТ”, потенцира Кашгар, древните Турците ги нарекуваат “странци, иноплеменици”. Соопштувајќи го тоа Алфред Халиков смета дека името на Татарите се шири со Монголите, иако самите Монголи така себе не се нарекувале. Имаше еден вид на модификација, или еден вид на камуфлажа, кога, всушност, Монголите го шират името на Татарите, а останатите Татари почнаа, напротив, да се нарекуваат Монголи.
Споменатиот погоре унгарскиот монах Јулијан во своето прочуено писмо дава интересни детали за Татарите и нивниот цар Џингис Кан: Татарите ја населиле земјата пред, сега да  живеат Куманите. Добитокот во земјата Куманите пиеше од златни ровови. Земјата во која Татарите претходно излегле, се нарекува Готта, и Рубен се викал Готој. Државата во земјата Готта се нарекувала Гургута.”.
Следува дека тие Монголите, кои кон крајот на XVII век, кои себе се преставиле дека се потомци на Александар Велики, всушност биле Татари, а Татарите првично не биле ниту Иранци, а не ни Германци?! Ваквиот пристап е интересен, најмалку од три позиции. Прво, Томските, Обските и Камските Татари – без сомнение се европеиди (бела раса). Во овај поглед, нивниот долгогодишен претставник би можел да биде потомок на Александар Велики. Второ, и покрај тоа Татарите се преставуваат како потомци на Бугарите кои мигрирале од Сибир до Волга и Кама. А во однос на Бугарите како потомци на војниците на Александар Македонски во Низами има конкретна изјава:
“Многу збунет од големината на своите војнците, Во областа на темнината ослучил да оди споро. Не нашле ниту една голема пештера Во близина на местото каде што беше кампот на крал Искендер.
Тогаш царот неволно се согласил да се побара, Да се смести целиот товар во пештера. А од оние кои со багаж остана во пустината, Тоа беше преполно. Целиот крај живее за овој ден. “Буни гар” – “длабоко во пештерите” значи, Целата земја во оваа област ја викаат Бугарија. Шахи во оваа земја (како што беше одлучено) Таму се потомци на војниците на Румската држава … … Царот наредил да останат старите и болните: Во нивниот поход во темната тие се бескорисни … … И со багаж остана во пештерите да седат …
Важно е дека кај Низами постојат директни индикации дека Александар се враќа по друг пат и не ги соберал богатства наредени во пештерата. Во поглавјето “Враќањето на Искендер во Рим” Низами пишува:
Во книгата пишува: кога Искендер Дел од багаж го засолни во внатрешноста на големата пештера, Во тие места, потрошувачката на богаството  била голема, Создаден е градот Булгар, кој цветаше невидено. Од Булгар тој се преселил во Русија; која процвета Царска великодушност на оваа земја. Бродови потоа го запенија Румското море (Средоземното море – н.з.), Населениот брег го виде тој наскоро.
И, конечно, трето, Татарите би можел да биде потомци на Александар како претставниците на “Руските -Турци”, за што напишал во XII век арапскиот географ Идриси. Историчарите заскитаа со умот во потрага по “Русотурција, Русокамакија или Русотатарија “. Идриси, исто така, ја стави оваа енигматична земја на устието на реката Танаис. Историчарите сега го поврзуваат Танаис само со Дон, и покрај фактот дека античките автори говорат за четири Танаиса. Ако се отфрли грчкиот суфикс “ис”, станува јасно дека реката Тана, освен со Дон, се совпаѓа со реката Том. На оваа река, до 1391 година постоел градот Грустина, кој, како што е наведено на картата на Гондиус (1606), живееле неразделни Татаро-Руси. Така, прашањето на сибирски потомци на Александар Македонски, преку Татарите повторно се враќа на Русите.
Да обрнеме внимание на кинескето укажување дека Џингис Кан не создал своја империја, туку направил преврат и ја узурпирал власта во Златната империја на Јурхените. Кои беа Јурхените? Рашид ал-Дин пишува дека зборот “Јурд” го користиле Монголите, а на јазикот ма Кинезите Јурдот (џурд) го нарекуваат ну-чи (нуџи, нју-чжен, нју-чжи). И првиот руски кинезист Н. Ј. Бичурин го превел чжурчженеј – нјуочженци (слично со чужденци – н.з.). Н.М. Карамазин во “Историјата на руската држава” ниучами (нуучами) ги вика Татари, спротивставено на Џингис Кан и Јурхените кои преовладуваат во Северна Кина кон крајот на XII и XIII век. Современиците на руски Јакутите ги нарекуваат “нјуча “, а пишуваат во нивните пасоши “нууча”…
Колку смешно излегува: не е Татарин, не е Монгол, не е германски Гот, Џингис кан ја узурпирал власта не од Татари, не од Јурхени, не од Чжурчженеи, ниту од Руси. Сите се измешани во домот на Западен Сибир. И меѓу кого можете да пребарувате потомците на Александар?
На следниот ЛИНК прочитајте го продолжението од текстот
Извор: Македонска нација„Татарите би можел да биде потомци на Александар како претставници на “Руските -Турци”, за што напишал во XII век арапскиот географ Идриси. И