Нашата разделба беше тешка, со солзи во очи го напуштивме нашето родно село Желево. На болката од жалост и немаше крај. Плачението И пискотот наш се мешаше со редението на нашите мајки а пак мене ми се слушаше како една жална и страшна синфонија како да беше испратена Ал Јолсон од Бога.Братот мој Насо беше четирнајсет годишен го задржаа грчките партизани заедно со моите родители да се борат против фашистичката влада на Грција. Сестра ми Василка со сестра ми Јана дојдоа со мене. Бевме малки, уплашени, натажени и многу конфјузани. Незнаевме каде ќе не носат, дали или кога ќе се вратиме. Плачевме од жал за нашите родители, за нашиот брат што останаа да се борат против еден брутален и корапт фашистички систем., плачевме и не знаевме дали ќе останат живи кога ќе се вратиме. Такви страшни осекианиа беа нормални во тие бурни и лоши времиниа. За нас беше важно и многу потребно да не се зајгиниме, да не си ги заборавиме нашите најмили, за нас беше потребно да ја осеќиаме маката и болеата да не заборавиме кој сме и од каде сме, потребно беше да не си ја заборавиме татковината Македонија.
Кинисавме заедно со многу желевчиниа ноќно време за да не не разберат грчките фашисти со англичаните кој секоедневно ги бомбардираа селата во Егејска Македонија. Барајќи нокиа по секакви патишта со калој и води, ја преминавме границата и се најдовме во селото Бреилово во слобона Република Македонија. Поседовме три месеци во селото дури да не наместат во кој држави ќе одиме. Сестра ми Василка ја испратија во Унгарија, мене со помалата сестра Јана во Република Србија.Братот мој Насо беше четирнајсет годишен го задржаа грчките партизани заедно со моите родители да се борат против фашистичката влада на Грција. Сес