Мајката на Бора Чорба, легендарниот рокер кој нè напушти во 71-та година, била олицетворение на благотворност и добрина.

Која била мајката на Бора Чорба? Можеби најдобар доказ за тоа е емотивното писмо кое славниот музичар по повод еден Осми март го напишал за српскиот портал „Blic zena“. Онака како само што тој умеел.

„Мојата драга мајка имаше многу чудно име за денес – Неранџа. Сè разбира, сите ја нарекуваа Нена и таа беше олицетворение на благост и добрина. Рано се омажила за татко ми Драгољуб, кој од војната излегол како капетан на I класа, а работата во „Слобода“ го донела од Ниш во Чачак“, се присетил Борa.

„Тоа била љубов на прв поглед која траеше до крајот на животот. Имено, кога Нена почина, ни Љупче (како што го викаше мајка ми) не издржа долго. Беше очаен, често плачеше и овена за неполна година од смртта на Нена“.

„Јас и мојата помлада сестра дојдовме на свет набргу по венчавката, па мама мораше да се грижи за нас и да се грижи за нас, а истовремено и да студира, бидејќи татко ми работеше, а тоа не беше воопшто лесно. Природата си поигра со семејството Ѓорѓевиќ од Чачак. Тато беше маркантна фигура со орловски нос, а мојата сестра во ликот повлече на него – додека јас сум „плукнат“ Нена, дури и бемка имаме на истото место“.

„Нена беше вредна и покрај многуте обврски околу децата, успеа да го заврши факултетот и да се вработи како професорка по српски и руски јазик. Мислам дека љубовта кон читањето и глумата ја наследив од неа, а од двајцата кон музиката. Уште да ја наследев добродушната природа од мајка ми, ќе бев подобра личност.“

Стариот беше прекрасен човек, но во детството не се согласувавме баш најдобро. Бев многу палаво дете, а тој сепак беше воено лице, па кога ќе збркав нешто, знаеше да проработи и каишот. Стоејќи го поднесував тоа. Беше смешно кога Нена мораше да го поддржи сопругот во казнувањето на нивниот разгален син. Ме бркаше низ станот со црпалка во рака, а јас трчав околу масата и умирав од смеење бидејќи знаев дека не сака да ме фати, а камоли да ме удри.“

„Во мене имаше безгранична доверба. Кога доаѓаше уморна од работа со бројни задачи, пола ги земаше таа, пола јас – и ги оценувавме. Никогаш не се разликувавме во процената.“

„За неа отсекогаш бев и останав дете. Таа знаеше да ме засрами со најдобра намера. На пример, да излезам со девојка која ќе дојдеше кај нас дома да ме почека. И само што требаше да тргнеме, Нена ќе прашаше: ’Сине, дали беше во тоалет?‘“.

„А подоцна, кога станав етаблиран уметник, знаев да одам кај моите родители и да им читам нови песни. Реакцијата секогаш беше иста: ’Фуј, црн сине, пак пцуеш!‘. А црниот син, коњ, пораснат. Сите ја сакаа мајка ми затоа што беше невозможно неа да не ја сакаш“, заклучил Бора Ѓорѓевиќ во писмото кое во 2014 година по повод Осми март го напишал за српскиот портал „Blic zena“.