„Народот не сака да работи … Сè може да се направи кога се сака, но не сакаат да работат … Велат, немаат сметки! Има сметки, само треба да се работи … Ете, јас одам и на работа, па постигнувам сè … Еве сега зедов годишен одмор, 12 дена, луѓето земаат одмор, одат на море, а јас кај малините“, ја започнува својата приказна младиот Ирфан Омерчевиќ (23) од Фојница, кој потоа додава дека малините кои ги има, сам ги бере.
Секое утро, наместо да се наспие и одмори на годишниот одмор, тој заминува в село, кај малините … Му нуделе да ја продаде земјата, но тој не сакал.
Вели и дека токму за овој годишен одмор ќе стигне да ги набере малините, но и ќе „скокне“ до море, малку да се одмори.
„И кога се враќам од работа јас берам … Што да правам кога секој ден поминува некој купувач … 5 гајби, 5 гајби … Вели нема кој да му помогне, денес ниту за пари не можеш да најдеш – а камоли вака … Второ, сите имаат малини, па си го работат своето“, вели 23-годишното момче од Босна и додал: „Секој се бори за себе“.
„Еве еден сосед долу, луѓето му завидуваат за тоа што го има, што го работи, а народот тоа не го сака, не го цени. Јас не сум завидлив, сакам кога луѓето работат и имаат“, продолжил Ирфан.
„Секој би сакал доколку некој работи за него … Треба да се стане, да се работи … Таквите најчесто седат на балконот, се потсмеваат на оние кои вредно работат, а притоа немаат ниту марка во џебот … Седат во ладно и немаат ништо во животот, ништо не создале“, додава младичот кој одговара и на помалку пријатното прашање:
„Што би рекле твоите врсници … Секоја ти чест или види ја оваа,будала‘“?
„Тука се и едните и другите … Кога ќе ги донесам овде на скара, ми велат колку убаво си средил, а кога треба да се берат малини – нема никој! Е брате мој …
Затоа јас подранувам во 5 часот наутро, пијам кафе на балконот, ги земам гајбите и по малини … не е лесно, но собирам по 25 гајби. Кога започнува горештината, кога ќе се изморам, јас одам дома и си легнувам – изутрина повторно исто. Доста народ се откажа од малините, јас не, ако не биде исто, тогаш ќе одгледувам компири“, вели Ирфан, кому сите му велеле дека не му е потребно тоа, која е поентата, зошто да го прави тоа кога веќе има работа.
„Само ти да немаш во џебот“, продолжил Ирфан, сеќавајќи се како го одговарале да не успее. На прашањето од каде има толку енергија, тој вели дека постигнува сè и дека има време за сè. И за работа и за малини, а наоѓа време и да излезе на пијачка, малку и на море.
Раскажал и како пред извесно време некој човек морал да ископа 200 метри канал за водоводни цевки и да ги наполни …
„Колку пари? Ми одговори дека дава 600 марки (300 евра)! Секако дека се понудив да го работам тоа. Одев два дена, зедов 600 марки. Па, каде би добиле 600 марки за два дена? Ја заработив целата плата, за само два дена! Сè се може кога се сака … некој би рекол „не сакам јас тоа … нека ти копа кој сака“ … Ако имам време, одам да косам и да копам … Покрај работата, покрај основната плата, пари секогаш се потребни. Мораш да работиш илјадници работи за да стекнеш нешто, да имаш нешто. Да не работев за дневница, немаше да имам ништо“, бил искрен Ирфан, кому ништо не му е под неговата чест.
„Зошто другите не сакаат? Не сакаат, се срамат“, одговорил како од топ. Има кој да работи, но младите не сакаат, иако немаат ништо – освен марка и пол во џебот. Стани и работи, јас станувам во 5 – тие спијат до 11.
„Никогаш не би ја продал оваа убавина“, вели тој, додавајќи дека за себеси направил дрвена куќарка, „ладилник“ за одмор и разладување сам изградил и подигнал сè, таму може и да преспие, а до пред две години имало само една обична клупа. Недостига, вели, само шпорет и вода … и тоа ќе донесе.
Раскажал и дека работи од мал, а има и двајца браќа кои воопшто не ги интересира земјиштето. Тој израснал без родители, а додал дека ќе оди и во насадите со боровинки.
„Сега се заработуваат пари, којзнае каде и како ќе заработиш на есен“, вели тој и заклучил дека ниту на памет не му паѓа да замине во Германија.
