Дали се сеќавате на оваа жена? Беше единствена Премиеркаво историјата на СФРЈ
За време на школувањето, таа се приклучи на револуционерното младинско движење и стана членка на Лигата на комунистичката младина на Југославија (СКОЈ), поради што имала проблеми со властите на Кралството Југославија.
Милка Планинц беше поим за железна жена.
Во исто време, нејзиниот подоцнежен „ривал“ Савка Дабчевиќ-Кујар одеше по истите чекори, а нивните животи и ангажмани постојано беа испреплетени. Заедно тие учествуваа во протестна акција против италијанизацијата на Хрватите во Далмација, која Анте Павелиќ великодушно ја отстапи на фашистичката Италија во 1941 година.
– Мојот пат не можеше да биде поинаков – рече еднаш таа за својата посветеност да се приклучи на партизанското движење. Таа се бореше во познатата XI. Далматинска бригада, која ги ослободи Ријека и Трст и го заврши своето воено патување некаде околу словенечкиот Дравоград.
По завршувањето на Втората светска војна, таа полека но сигурно се искачи по скалилата.
Но, во старите времиња, таа ја доби вистинската можност, за време на меѓупартискиот конфликт во 1970-тите.
По распадот на хрватската пролет, Милка Планинц дојде на чело на Централниот комитет на Лигата на комунистите на Хрватска (СКХ), од каде, по предлог на Јосип Врховец, ги уапси Фрањо Туѓман, Дражен Будиса, Марко Веселица, Владо Готовац, Хрвоје Сосиќ и други хрватски актери во хрватскатапролет. Во 1977 година, Врховец водеше меѓупартиски интриги против неа, но таа беше заштитена од самиот Јосип Броз Тито, а многумина ја нарекоа негова бледа копија.
Таа не бегаше од најлошите задачи. Кога Југославија се распадна во економска и политичка бездна во 1982 година, таа ја прифати улогата на Премиер и воведе програма за економска стабилизација на која многумина се сеќаваат на недостастокот со кафе и детергенти, прекини во струјата и познатото „необично“ возење за заштеда на гориво. Во тоа доби прекар и беше позната како Југословенска железна дама.
– Знам дека не бев фаворит, но не бев ниту корумпирана, ниту сталинист, ниту голем дел од она што ми се припишуваше без можност да се слушне до крај – таа порано со тага во својот глас кажуваше, свесна дека секогаш ќе носи знак на „оние кои дојде по 1971 година. “ и која ќе биде на другата страна на Пантеон. Таа честопати беше „голема цел“ за сè што беше контроверзно за време на „комунистичкото“ владеење.
Почина во 2010 година на 86-годишна возраст.
Ќе биде запаметена како единствената жена на чело на комунистичката држава и личност на која ѝ биле дадени такви должности штоја направија како непопуларен симбол на минатото, но и на некоја која требаше да се слуша.
