Токму овој криминолошки феномен некои болни умови го гледаат публицитетот што го добива сторителот на таквите дела и потоа сакаат самите да „прослават“ таков момент – вели социологот Зорица Мршевиќ:
- Тоа се најчесто лабилни ликови. Тоа е типично „копирање“. Сигурна сум, да не се случеше ова во школо, овој од Младеновац ќе имаше некаков клик, но не вака и не следниот ден. Немаше да почне да ги убива сите на кои ќе наиде. Мислам дека воопшто не би имало такво нешто и дека сега во тој помрачен ум е желба за публицитет, бидејќи тие не можат да се познати на друг начин.
Психологот Радмила Вулиќ Бојовиќ смета дека момчето од Младеновац најверојатно било инспирирано од она што се случило во основното училиште „Владислав Рибникар“.
-Тоа е опасноста со овие трагични масовни убиства, загрижена сум дека со ова е пробиена браната за насилство и можеме да очекуваме, се надевам не толку страшно, но дека ќе се повторат некои насилни ситуации – вели Вулиќ Бојовиќ.
Таа посочува дека во принцип само физичкото обезбедување може да го спречи влегувањето на оружјето во училиште или друг објект и дека е тешко да се открие дека некој планира такви злосторства.
-Кога ќе ги погледнете, сите се малку чудни, но такви луѓе има многу, не можете сите да ги уапсите. Не можеме да спречиме масовни убиства, но не смееме да бидеме и беспомошни, затоа треба да се направи се во смисла на физичка безбедност и колективен пристап кон менталното здравје. Никој не се посомневаше во момчето што го изврши злосторството, беше мирен и повлечен, немаше чкрапало – вели соговорникот и додава:
-Имаше некаков процес, едноставно планираше, тоа е еден вид одмаздничка егзекуција, веруваат дека некој ги понижил и дека убиените тоа го заслужуваат. Тие работи тешко се забележуваат… Не можеме да кажеме затоа што некој е повлечен дека ќе направи кривично дело.
Од друга страна, вели дека има и такви кои можеби навестуваат дека нешто ќе направат со пораки на социјалните мрежи, но дека тоа е апел за помош:
- Да речеме дека пишува „Ќе фрлам бомба“, тој всушност вели „те молам застани ме“. Сите овие масовни убиства се еден вид одмаздничка егзекуција, мислат дека околината е виновна ако немаат работа, ако ниту една жена не ги сака, ако се малтретирани од шефот… Стресот и фрустрацијата се наталожуваат во нив, но тоа не може да се спречи и открие. Само силни физички мерки, безбедносни проверки како на аеродроми, копчиња за паника во училиштата…
