Одењето во детски парк и игралиште ретко е одмор за родителите. Ако не трчате по децата околу паркот за да бидете сигурни дека нема да паднат, тогаш веројатно играте универзална игра за која не се потребни правила и објаснувања, туку само кратко барање – „Чудовиште! И фреквенцијата на таа игра е неверојатна. Детето сака да го плашите во парк, дома, на прошетка… Но, зошто?
Зошто децата сакаат да си играат на „чудовишта“ и да ги плашите?
Децата бараат да се плашат од чудовишта од едноставна причина: Наплив на страв ја претвора обичната игра во возбудлива драма. Оваа игра им овозможува на децата да ги надминат своите граници без да ризикуваат реална опасност. Играњето чудовишта може да им даде на децата шанса да се справат со нешто од што навистина се плашат – големо куче, грмотевици, ајкули.
Кога се чувствуваме безбедно, стануваме сè посигурни во истражувањето. Кога ќе влезете во играта, нивната фантазија се меша со природно бегство или борбен одговор (возбуда со бркање). Тие се во состојба на некој начин да ги однесат стравовите. Клучно е децата да бараат само од своите родители и сакани да ги заплашат – доверлив старател за кој знаат дека ќе им донесе опасност, но без реална опасност. Овој начин на игра, колку и да го обожавало детето, се намалува до крајот на основното училиште затоа што сега децата сакаат да играат со врсници отколку со родители. Сепак, не е точно да се каже дека тие го „надминуваат“ тоа. Кога возрасните гледаат застрашувачки филмови, тие исто така го тестираат својот страв. Како и децата, так и возрасните имаат различни прагови на толеранција од страв. На ист начин како што хорор филмот може да биде премногу за некои возрасни, играта со чудовишта може да претера во однос на некои деца.
