Имено, Микица во 2010 година едвај преживеал по тешките физички повреди додека скијал во Јахорина, каде лекарите се бореле да му ја спасат десната нога. Дваесетина минути по несреќата лежел повреден на снегот, па дури тогаш пристигнала спасувачката служба.

Нада со тага и солзи се сеќава на ова.

– Па, што да кажам, не дај Боже некој да го доживее тоа што јас го доживеав. И сега солзи ми течат кога само помислувам дека можев да го изгубам мојот Микица. Страшно е да гледаш како го губиш детето а ти си немоќен. Страшно е кога знаеш дека срцето на твоето дете престанало да чука, искрварило до смрт и не знаеш дали ќе го видиш живо наутро. Не знам како останав нормална и како успеав да преживеам. Дали ми верувате дека веднаш би се убила ако син ми искрвари до смрт. Не би чекал ни минута повеќе, веднаш би се пресудила себе си. Тоа ми беше во глава, ако го нема Микица, ќе ме нема и мене.

Но, добро, Господ нè погледна и вечно му благодарам за тоа. Мојот син сега е жив и здрав, убав како кукла, бакнуван од мајка му секој ден. Денот кога се разбуди го славиме како негов втор роденден. Годинава ќе навршат точно десет години од тоа. Страшно, но како што велам, Господ е семоќен и ни помогна и му даде на Микица прекрасни деца, мои внуци, кои ги сакам најмногу на светот – рече Нада, а потоа се присети како докторите дури двапати и го вратиле синот во живот:

– Доктор Славко Ждрале, заедно со уште двајца колеги, д-р Мир Стојановиќ и д-р Вјеран Саратлиќ, му го спасија животот на Мирослав. Тројцата двапати го враќале во живот од клиничка смрт. Син ми речиси целосно искрвари, срцето му престана, па нон-стоп додаваа нови крвни единици. Имаше опција да му ја ампутираат десната нога, но доктор Ждрале реши да не го прави тоа, туку да се обиде да ги поврзе нервите, што на крајот и го направија.

Што да ви кажам повеќе, тие доктори се моите херои, ги сакам најмногу бидејќи го спасија син ми. Не сакам да се сеќавам на Јахорина, но таа ќе ми биде врежана во главата додека сум жив.

По несреќата Нада откри дека Марија Шерифовиќ му го спасила животот на синот Микица.

– Ќе и’ бидам благодарна на Марија додека сум жив! Да не беше таа, којзнае што ќе беше со Микица. Сите ми се јавија и ми нудеа помош, Маринко Роквиќ, Снежана Ѓуришиќ, Гоца Божиновска, но Марија Шерифовиќ понуди да испрати хеликоптер бидејќи полицијата и војската одбија. Кога само ќе се сетам како пеев и давав придонеси за полиција и војска, а тие вака ми вратија. Затоа, благодарам на Марија за тој гест.

Состојбата на Мики беше непроменета со денови. Неколку недели не го чувствуваше стапалото. Бог никому да не му го даде тоа низ што поминав јас тогаш. Не јадев ниту спиев. Не знаев за себе. Животот ми се претвори во пекол за секунда – вели Нада.

Во меѓувреме, Микица се ожени и доби две деца, ќерката Марија и синот Марко, на кои баба е многу горда.

– Моите внуци се златни. Не дека се мои, туку навистина прекрасни и културни деца. Микица е многу добар татко и јас сум многу горда на нив.