„Пред да замине вечерта, ме бакна, го поздрави татко му, а на дедо му, му кажа утре наутро во седум да запали оган и дека ќе дојде да пече свиња и јагне. Ми ги остави и калливите патики да ги исперам. Ме замоли да додадам малини во колачот што го подготвував кога си замина. Апсолутно ништо не укажуваше на тоа дека ќе… Мислев дека се самоубил кога уби и рани толку луѓе, но го најдоа утрото“.
Со овие зборови, со кратка пауза поради солзи и липање, Билјана Блажиќ ги опиша најтешките моменти во нејзиниот живот и животот на семејствата на осумте млади луѓе кои на 4 мај во Дубона и Мали Орашје ги уби нејзиниот син Урош Блажиќ.
Емотивното интервју со неа го објавија српските медиуми.
Оваа скршена жена си ја отвори душата да каже дека жали за секоја жртва на нејзиниот син, дека се моли за оздравување на оние што ги повредил, но и дека како родител е неповратно уништена.
-На тој ден, кога пукаше во децата и невините луѓе, ме уби и мене. Ме закопа жива. Нека ме убие кој сака, да ми ја ја олесни болката и маката што ми ги нанесе мојот. Немам сила ни за живот, ниту да запознаам некој од тие семејства, а камоли да ги погледнам во очи. Не сакам да живеам како мајка на масовен убиец и не можам да го поднесам тој товар. Не барав полиција да ме заштити затоа што не се плашам од смрт, би ме спасиле од ова патење, тивко вели Билјана, која сега е сама во куќата со свекорот под постојан полициски надзор.
„Уништи се околу себе, претворајќи се во чудовиште. Ги уништил братот, братучетката, снаата, дедото и сите роднини, а родителите ги закопал. Нека му се суди според законот“.
За неа деновите од 4 мај се долги колку години бидејќи таа вечер сè престана кога го слушна сопругот како кука откако му кажаа дека Урош убил двајца млади, а потоа полицијата тропнала на нивната врата. Потоа дојде веста за бројот на нови жртви. Пред тоа Билјана вели дека се било нормално и дека сите се подготвувале за слава.
-Немам сила да го видам, што да му кажам после се?! Ме мачи постојаното прашање зошто го направил тоа, како се претворил во чудовиште кога ништо не укажувало на невидено зло. Него и неговиот брат го воспитавме да бидат добри луѓе и да сакаат. Тој не беше изрод, само жив и палав тип. Не заостанувавме, па не го лекувавме доколку приметивме дека е ментално болен, но не гледавме никаков проблем кај него. Не го покажуваше тоа и не беше насилен. Тој беше разгален и навикнат да биде задоволен. Имаше се што сакаше. Живеевме за него и за другиот син, кој е 10 години помлад од него. Кога се роди, донесе радост, а денес… Не би му го посакала ова ни на најстрашниот непријател, најлошиот, бидејќи ова е незамислива болка. Никој што не е во мојата кожа не може да го разбере ова, рече очајната жена липајќи.
