Писмото на еден човек од Бостон, наречено „Промашени поврзувања“, посветено на жената која што ја сретнал на новогодишната вечер во 1972 година стана вистински хит на интернет.
Треба да го прочитате ова прекрасно писмо за да се потсетите дека никогаш не знаете зошто ги сретнувате луѓето кои ги запознавате…Писмото на еден човек од Бостон, наречено „Промашени поврзувања“, посветено на жената која што ја сретнал на новогодишната вечер во 1972 година стана вистински хит на интернет.
Треба да го прочитате ова прекрасно писмо за да се потсетите дека никогаш не знаете зошто ги сретнувате луѓето кои ги запознавате…
„Те запознав на дождот на последниот ден од 1972 година, истиот ден кога одлучив да се убијам себе си.
Една недела претходно по наредба на Ричард Никсон и Хенри Кисинџер, јас извршив четири Б-52 летови над Ханој. Јас фрлив четириесет и осум бомби. Колку домови уништив, колку животи згаснав, тоа никогаш нема да дознаам. Но, во очите на моите претпоставени, јас чесно и служев на мојата земја.
И така, тоа новогодишно утро, се најдов себеси во јаловиот еднособен стан на Бикон и Херефорд со една петтина од виски од Тенеси и пецкањето на срамот проникнат во вдлабнатините на мојата душа. Кога шишето се испразни, пред да излезам од вратата си ветив дека кога ќе се вратам, ќе го извадам пиштолот од плакарот и ќе си го дадам празнењето кое го заслужив.
Пешачев со часови. Се шетав околу Фенвеј пред да се вртам назад со Симфониската сала и локалната црква. Кога стигнав до фонтаната, небото со боја на јаглен се отвори и ситното росење се претвори во млаз вода. Наскоро изгледаше како да се случува потоп. Додека другите пешаците трчаа да се засолнат под стреи и тенди, јас се впуштив во дождот. Претпоставувам дека си помислив, или подобро кажано, се надевав, дека тоа може да ја измие тежината на вината, која беше згрутчена околу моето срце. Тоа се разбира не се случи, па почнав да се враќам кон станот.
И тогаш те видов тебе.
Ти се беше засолнила под балконот на Старата државна куќа. Ти носеше свечен фустан, што мене ми изгледаше и раскошно и смешно. Твојата кафена коса беше сплетена и поставена на десната страна на твоето лице и галаксија од пеги беше распослана на твоите рамена. Јас никогаш немав видено нешто толку убаво.
Кога ти се приклучив под балконот, ти ме погледна со твоите големи зелени очи и јас можев да видам дека си плачела. Те прашав дали си добро. Ми рече дека си била и подобро. Те прашав дали сакаш да се напиеш кафе. Ми рече само ако ти се придружам. Пред да успеам да се насмевнам, ти ми ја зграпчи раката и ме одведе до едно локално место.
Седнавме на шанкот во тоа мало ресторанче и зборувавме како да сме стари пријатели. Се смеевме толку лесно и на крај, додека јадевме пита од ореви, ми се исповеда дека ти си била верена за маж кој не го сакаш, банкар од некое бостонско благородништво. Како и да е, неговите родители биле домаќини на некоја забава за Новата година, па оттука и фустанот.
Од моја страна, јас споделив за себе многу повеќе отколку што можев да замислам во тоа време. Не го спомнав Виетнам, но добив впечаток дека можеш да видиш дека во мојата душа се води војна. Сепак, твоите очи не понудија сожалување и јас те сакав поради тоа.
По околу еден час, се извинив и отидов во тоалетот. Се сеќавам дека се консултирав со мојот одраз во огледалото. Се прашував дали треба да те бакнам, дали треба да ти кажам што направив летајќи со бомбардерот само една недела претходно, дали треба да се вратам на пиштолот кој ме чекаше дома. На крај одлучив дека сум невреден за оживувањето која оваа туѓинка во свечен фустан ми го овозможи и дека би било штета и срам да го свртам мојот грб на оваа среќна околност.
Кога се враќав назад кон шанкот, срцето ми удри во градите како чеканот на лутиот судија и иднината, нашата иднина, трепереше во мојот ум. Но, кога стигнав до столиците, тебе те немаше. Немаше телефонски број. Ниту белешка. Ништо.
Нашето познанство заврши на истиот чуден начин на којшто започна. Бев скршен. Во текот на една година, секој ден се враќав на истото место, но никогаш повторно не те видов. Иронично, тортурата од твоето исчезнување изгледа ја проголта мојата само-омраза и одеднаш можноста за самоубиство изгледаше помалку привлечна од можноста за откривање што се случи во тој ресторан. Вистината е дека јас никогаш не престанав да се прашувам.
Јас сега сум стар човек и дури неодамна за прв пат ја раскажав оваа приказна некому и тоа на еден мој пријател. Тој предложи да те побарам на Фејсбук. Му реков дека не знам како функционира Фејсбук, а и сè што знаев за тебе беше твоето име и фактот дека некогаш си живеела во Бостон. И дури и ако по некое чудо го најдам твојот профил, не сум баш сигурен дека ќе те препознаам. Времето е сурово на тој начин.
Истиот пријател има особено сентиментална ќерка. Таа ме доведе тука на оваа страница. Но, како што ја фрлам оваа виртуелна паричка во космичкиот бунар на желбите, по еден милион прашалници и непроспани ноќи, сфаќам дека нашата поврзаност воопшто не исчезнала.
Види, во овие четириесет и две години живеев добар живот. Сакав добра жена. Одгледав добар човек. Го видов светот. Успеав да си простам самиот на себе. И ти беше изворот на сето тоа. Ти го издиша твојот дух во моите бели дробови едно дождливо попладне и не можеш ниту да замислиш колку сум благодарен.
Имав и тешки денови. Жена ми почина пред четири години. Мојот син почина наредната година. Јас често плачам. Понекогаш од осаменоста, понекогаш и самиот не знам зошто. Понекогаш се уште можам да го почувствувам мирисот на чад над Ханој. И тогаш, неколку дузина пати во годината, јас добивам подарок. Небото ќе се затемни, облаците ќе го скријат сонцето и дождот ќе почне да паѓа. И јас се сеќавам.
Без оглед на тоа каде си била, каде и да си, каде и да одиш, знај го ова: ти си се уште со мене.“
