Една млада наркозависничка раскажува низ каков пекол има поминато.
Била зависна од дрога и правела ужасни работи.
Се надеваме дека нејзиното лошо искуство ќе биде поука за младите дека по тој пат НЕ СМЕАТ да тргнат.
„Како што обично се случува, во пубертетот хормоните дивеат. Знам, ова не е оправдување за следново во продолжение на моето признание, но можеби приказната ќе биде поучна за некого, наменета за сите деца, тинејџери, но и родители.
Еве како се станува зависник, а мислите дека не може да ви се случи вам.
И, како што вели Бора Чорба, а така и започна: „С’дванаес сам попушио прву пљугу“… Сега кога го водам овој дневник и додека ракописот ми станува појасен и почитлив, кога минаа оние најлошите кризи, можам да се видам гадната себе.
Бев на третман во една установа и минаа скоро десет месеци, а јас зад себе имам 14 години зависност и хаотично искуство.
Кога семејството нема контрола, кога мислите дека сте независни и доволно зрели и кога мислите дека сте фасцинирани од некои луди потези, тогаш сте добра цел за улични дилери.
Пропушив на дванаесет, како што реков, многу брзо и алкохолот не ми беше непознат и додека се зашеметував низ училиштето, мислев дека сум кул, а несвесна дека другите ме гледаат со згрозување. Тие беа безнадежни случаи и глупави бубалици за мене.
Со остварен просек, на крајот од основното образование, навистина немав избор за средно училиште, така што се случи да бидам на местото каде што се повеќето од оние што не ја сакаат книгата.
Така започна, мирисот на џоинтот се ширеше низ училишниот двор, а брзо се поврзуваш со луѓето кои ви нудат нешто посилно.
Хероинот на почеток го шмркав и ги сметав наркоманите кои се боцкаат за жестоки будали што тоа си го дозволуваат, а не бев свесна дека по првото земање стануваш зависник. И нека не ве лажат дека е поинаку.
Секој пат ќе ми требаше поголема доза и почеста употреба. И завршив на игла. Инјектирав хероин во мојата вена и чувството што ми го даваше беше илузија и бегање од самата себе. Сè повеќе, престануваше да биде задоволство, тој стана потреба за да можам да функционирам.
Станав бело робје, спиев со дилерите, бездомниците, темните сили, само за да добијам грам од мојот тивок убиец. Моите родители се откажаа од мене, бегав од дома, имав секс по јавни тоалети, моето тело повеќе не ми значеше ништо…
Јас бев личност без идентитет, без пријатели, бев никој, бев зависник од наркотици!
Соочена со фактот дека повеќе не припаѓам на никого и дека никој нема да ме сака, немам пари или јадам, само донесе несреќа, дека луѓето бегаат од мене, дојдов на лекување во институција што некогаш сум ја слушнала од некој кој бил последниот грч на добронамерност.
Признав, болна сум, јас сум хероински зависник. Тоа беше единствениот исправен чекор да избегам од канџите на пропаста, но и последната шанса да се спасам.
Сега сум на клиника за болести на зависност, чувствувам дека целото зло е зад мене, дека почнав да дишам кислород, се чувствувам слободно, ме плаши да излезам во светот и да се соочам со реалноста.
За некој месец ќе го напуштам овој објект, и сè уште не знам ништо, освен дека ќе мора да се борам и да се справам со сопствените духови од минатото.
