Да ги погледнеме сега т.н. “грчки богови”. Сите биле светлокоси, витки и моќни! Освен тоа, речиси сите имаат не-грчко потекло (немаат медитернско-арапско потекло), а нивните имиња преведени на грчки, немаат никакво значење на тој јазик. Дури и самите древни хелени верувале дека боговите стигнале кај нив од северот, од мистериозната Хипербореја. Најнапред морам да кажам дека боговите од сите светски митови биле луѓе во физичко тело што биле на многу високо ниво на свест, култура и технологија, каде во очите на обичните смртници тие биле супериорни и секако поради долговечноста поетски ги нарекувале бесмртни. Потоа во нивна чест, според нивните карактерни црти и особни, боговите меморијално биле воскреснати на небото и така нивните имиња се нашле закачени на планетите или останатите соѕвездија кои зрачеле со таква енергија. Па така бил создаден еден силен архитипски печат во потсвеста на луѓето. Овие богови секако дека не се исто со Светиот Севишен Творец кој е сепак нешто многу возвишено, непоимливо, недопирливо и длабоко, па дури и за т.н. “богови” од митовите. Боговите од митовите биле познати генерално под имињата на клановите на Асурите и Девите кои подоцна влегле и во опасна братоубиствена војна. Овие “богови” дефинитивно биле припадници на белата раса.
Зевс (Девус Патер) – Лидерот на Девите (Боговите)
Хера
Посејдон
Артемида
Аполон
Да го земеме, на пример, врховниот бог Зевс. Неговото име Деус-Девс е прекар што значи дека е лидер на Девите, познат и како Девс Патер, однсоно таткото на боговите, лидерот на девите итн. Но, неговото име насекаде низ индо-европскиот свет е познато како Перун, Пјорун, Перкунас, Перкеле, Перенди, Праџапати итн…
Афродита
Херакле
Персеј
Атина
Во хеленските митови Аполон има придружба од волци, а волкот, како што е познато, е архитипско заштитно животно што е карактеристично за централна и северна Европа, а не југот. Познато е дека волкот е чест лик во нордијската, галската, словенската митологија. Аполон е заштитник на градот на пелазгите – Троја. Аполон го нарекувале како Хипербореецот, како и останатите хеленски јунаци, полубоговите Херкулес и Персеј, и пророкот Абарис или мудрецот Аристеј, свештаниците на Аполон (некои автори ги нарекуваат Скити), кој ги учеле медитеранските локални жители на музика, филозофија, уметност компонирање на песни и химни, како и изградбата на храмови. Под негово водство е изграден познатиот храм во Делфи. Како што е пријавено во хрониките, владеечкиот симбол на богот Аполон се лакот и стрелата, гавранот, ловор со чудотворни моќи. Митовите тврдат дека Абарис имал златна магична стрела, која му ја дал на Аполон. Со нејзина помош тој можел да постане невидлив, да лечи болести да предвидува и да патува по воздухот. Питагорејците го нарекле Абарис “The Skywalker”. Како што може да се види, “белите богови” доаѓале и кај медитеранските народи (ромеите, семитите итн…). За изгледот на тие богови може да се суди и според познатите дела “Илијада” на Хомер – најстариот споменик на “античко грчката” литература, која говори за десет годишната долга опсада на Троја (Илион) од страна на хелените Ахајци, која се случила во 13-ти и 12-ти век п.н.е. Во оваа војна, во склад со “Илијадата” активно учество зеле боговите од Олимп. Поделени, тие делувале на една од завојуваните страни. На пример, Аполон и Афродита биле на страната на Тројанците, додека Атина и Хера – на страната на Ахајците, со се сите последици. Боговите од Олимп имале свои миленици, кои тие ги штителе, и оние, против кој се бореле, само интервенирале во борбата во поединстите и ги спасувале своите штитеници од сигурна смрт, и ги праќале во кругот на непријателскиот логор. Овие фкати укажуваат на тoа, дека Тројанската војна, нажалост, била војна помеѓу самите антиски родови на Словено-Аријците, односно Белата Раса. Тоа не биле богови во денешна смисла на зборот – непознати, совршени, семоќни, сезнајни битија итн…Тие се однесувале како луѓето – имале своите миленици или пак оние кои не им се допаѓале, свои предности и слабости, но тоа биле пред се луѓе што достигнале високо ниво на еволутивен развој и ги завладеале “боженствените” супер способности. Секој од нив поседувал големо знаење и технологија имал своја специјалност и со самото тоа и своја еволуциска слепа точка.
Хомер го опишува изгледот на грчките богови, користејќи придавки како што се “синооки”, “плавокоси”, “високи” и други. Луѓето, тројанците или ахајците, ги опишал точно со истите епитети, дека имаат “бели тела” а нивните жени како “белоноги”.
ВО ТЕКСТОТ ЌЕ ГИ ДАДЕМЕ СЛЕДНИВЕ ОПИСИ:
“ПОТАМУ, ЗЕВСОВАТА ЌЕРКА, СВЕТЛООКАТА ДЕВОЈКА ПАЛАДА!”
“КАДЕ Е ДЕМЕТРА СО ЗЛАТНАТА КОСА…”
“ПРЕД КАСАНДРА ПРЕКРАСНАТА, КАКО ЗЛАТОКОСАТА АФРОДИТА…”
“СИНОТ НА ПЕЛЕЈ И РЕЧЕ НА СВЕТЛОКАТА ЌЕРКА ЕГИОХИ”.
“СВЕТЛИОТ АТРИД, И СЕГА, КАКО И ПОРАНО”
“….И МРТВИОТ МЕЛАГАР СВЕТЛОКОСИОТ”
“…И ВО БОРБАТА ГО ПОРАЗИ МЕНЕЛАЈ СВЕТЛОКОСИОТ”
“….СО СВЕТЛОКОСИОТ АТРЕЈЕВ СИН”
“…РОДИТЕЛОТ НА БЕЛОНОГАТА ФЕАНИ
“…СВЕТЛОКОСАТА АДРАСТА”
“….ЌЕРКА НА ПОСТАР МАЖ, СВЕТОКОСАТА АГАМЕДА”
Најкомплетна слика за тоа, како изгледале грчките богови и херои, нам ни овозможила мобилната изложба “Шарените Богови”, која се презентира по музеите во Европа, од 2003 година, каде таа за прв пат беше организирана во Минхен. Оваа изложба настана како резултат на комплициран труд на меѓународниот тим на научници и истражувачи од Харвард, Смитсонијанскиот УниверзитеТ, Универзитетот од Колорадо и неколку други, под водство на германецот Винченца Бринкман, водачот на франкфуртскиот музеј за собирање на скулптури – Liebieghaus. Од 1982 години користејќи современа технологија и научни достигнувања во областа на органската хемија, рендогеностиката, се обиделе да создадат реконструкција на класичните дела на грчката уметност. Преку 25 години ја изучувале површината на античките статуи, наоружани со ултравиолетови рефлекографи, ласерски лампи и скапи во прав минерали (зелена од малахит, плава од лазурит, жолта и окер од арсен, црвена од цинабарит, црна од согорено семе од винова лоза) се обиделе да го рекунструираат оригиналниот изглед на древните скулптури. Се испоставило дека античките грчки скулптури всушност не биле онакви како што не учеле во школите!
Меѓутоа, тоа било познато и од античките писмени сведоштва. На пример, познатиот сликар од антиката Никиј (4 век п.н.е.) ги украсувал мермерните скулптури со втрлување на восочни бои, оживувајќи го белиот мермер и имитирајќи ја бојата на кожата. Древните мајстори развиле техника (сега загубена), со која ги прекривале со боја на база на восок не само скулптурите, туку и зградите, фасадите и бродовите. Судејќи според доказите кои стигнале до нас, таа се состоела од следниво: восокот е белен долго време во морска вода со додаток на одредени сустанци постанувал груб и огноотпорен, а после мешањето со пигментот се топел и се нанесувал на површината. После ладењето на восокот, боите не се топеле на сонце и ја одбивале водата, и биле основната заштита за дрво, метал и камен.
За тоа дека грчките статуи биле разнобојни, познато било и во минатото, па дури и во минатиот век. Дури и во 18ти век, научниците обратиле внимание на остатоците од пигмент на статуите Меѓутоа, од некоја причина, идејата дека античките кипови морале да бидат бели, постанала доминантна во научната заедница. Доаѓало дури и до тоа, да статуите намерно ги “наведувале” во тој облик. Лорд Дјувин ја спонзорирал во 1930 изградбата на новото крило на Британскиот музеј, и започнал со “чистење” на статуите на Мермерната колекција на Елџин со металнни четки и други абразивни материјални за чистење на видливиот пигмент од неговата површина. Исто така, во другата на 20-ти век, научниците повторно се заинтересирале за темата грчките статуи во боја. А потоа, на крајот, нивните интереси и напори довеле до драматични резултати. Никој до тој момент од широката публика не можел да замисли, дека “грчката уметност” била светла и шарена, и какви се орнаменти ја краселе облеката на древните грчки богови и херои…..
Сега белите оригинали се во спротивност со своите копии во боја. Наизглед, очите кај “класичните” статуи се чинеле слепи. Древните “грчките” храмови исто така не биле потполно бели: биле насликани, обично во плаво. На изложбата се представени 70 оригинали и 21 копија во боја од познатите грчки и римски статуи и рељефи, кои ја поминале “обновата” со оригиналниот премаз во боја. Во центарот на изложбата биле скулптури од храмот во Атина, Атај во Егини (500 г.п.н.е.) Познатиoт стрелец го прикажува тројанскиот принц Парис во облека, и обратете внимание на свастиката на неговата облека.
Како изгледала генерално Аристократијата (аријската каста) кај Античките Македонци и Хелени.? Па прилично Галски, да не речам Антички Белгијци.
Галија освен како поим за древна Франција е нашироко употребуван насекаде низ Евроазија, што не случајно Ирскиот јазик се нарекува Gaeilge….А во денешна Грција во изобилство наоѓаме т.н. галски топоними и хидроними..
Во Македонија ги имаме Галичник, Галате, Галичица и Галик река во Егејскиот дел….
New mosaic revelations strongly suggesting Amphipolis tomb is for a Macedonian Royal
*YOUNG RED-HAIRED PERSEPHONE SHINES FROM THE MOSAICS IN AMPHIPOLIS
Lion hunt. Mosaic from Pella (ancient Macedonia), late 4th century BC, depicting Alexander the Great and Craterus. Housed in the Pella Museum.
Да се замислиме сега, како би изгледале свечено и возвишено во боја мегалитските структури – храмот на богот Аполон во Делфи, каде за него го изградиле хиперборејците.
За некои малку познати факти за Аполон, неговиот храм во Делфи и хиперборејските богови на Грција, ни говори Валериј Никитич Демин – научник, книжевник, доктор по филозофија и во својата книга “Тајната на рускиот народ”: Во потрага за изворите на Русија, тој ни објаснува:
«…Два Бога од олимпијскиот пантеон – Аполон (Купала) и Артемида (Кострома) – децата на Зевс (Перун) од неговата прва жена титанидата Лето (Лада) – јасно се поврзани со Хипербореја. Според древните автори, и убедувања на старите Грци и Римјани, Аполон повремено се враќал во земјата на Хипербореја на “кочиите што ги влечеле лебеди”. Според многу извори, Хиперборејци од север стално доаѓале во хеленскиот свет (медитеранот) со поклни во чест на богот Аполон. Тука е суштинската врска помеѓу Аполон и Хипербореја. Аполон- Богот на Сонцето, и Хипербореја – северната земја, во која сонцето никој пат не заминува по неколку месеци. Географски, оваа земја може да се наоѓа веднаш позади Арктичкиот круг како што е прикажано на древните мапи. Според запазувањата на А.Д. Чертков – тоа не е без основа – во името на богот Аполон е присутен во нешто изменет облик коренот на словенските зборови: «опалять», «опалённый», «опаляющий».
Многу интересен е фактот што во една дрвно-руска хроника од 14век , наведен е покрај божествата Перун и Мокош, богот “Аполин” – Богот на Сонцето (А.Д. Чертков “За јазикот на Пелазгите кој ја населувале Италија, и споредување со древно-словенскиот” // Aналите на царското московско друштво за древноста и историјата на Русија. Кнг.25, Москва, 1857, стр 58-59).
Спомнувањето на Аполин (Аполон) во старословенските документи заедно со Перун и Мокош.
«Поучение духовным детям» в XVI веке так предостерегает: «Уклоняйся перед Богом невидимых: людей, молящихся Роду и рожаницам, Перуну, и Аполлону, и Мокоши, и Перегине, и ко всяким богам мерзким требам не приближайся»
Космичко-ѕвездената суштина на Аполон е предизвикана поради неговото потекло. Мајката Леда (Лада) го родила својот син на сончевото острово Астерија, што значи “ѕвезда”. Астерија (Ѕвезда) се викала и сестрата на Леда. Постои теорија дека овој култ на Аполон бил повторно воведен на Медитеранот во времето на стариот Рим. Овој култ на индоевропскиот Бог Сонце, го донеле племињата на Вендите/Венетите (Словените), кој го основале и му го дале името на градот Виена (Виндибона) како Венеција (Венетија).
Историјата на настанокот и зацврстувањето на Олимписките култови во потполност ја потврдува изнесената теза еден од подоцнежните антички историчари и писатели , имено Павзаниј (2 век п.н.е.), каде во своето славно дело “Опис на Хелада” во вркса со храмот на Аполон во Делфи го пишал следново: Во почетокот таму биле хипербореите, и помеѓу нив бил првиот делфски свештеник Олен. Навистина имал интересно име. Олен прилично звучи словенски, блиску до Олег или Елен-Јелен и прилично тој е родоначалникот на сите племиња и еден народ – Елини, и тоа е секако облик од индоевропските зборови.
Олен – хипербореецот и неговите другари се пратени во Делфи од самиот Аполон. Тоа сугерира на несофистицираниот заклучок: Самиот бог во тоа време бил далеку – најверојатно во Хипербореја, од каде што на медитеранот стигнале неговите претставници. Откако постанал пророк и предвидувач, Олен го подигнал во Делфи првот храм, прво од дрво, како колиба – пишува Павзаниј и так после долго време, после многу пожари и разорувања, бил обновен тука камениот храм, чии остатоци се сочувани и до денеска.
Пронајдете не на следниве мрежи:
