Депресијата не е тага! Таа не пушта така лесно! Те фаќа со своите окови, контролирајќи ги отчукувањата на твоето срце, претворајќи ги твоите мисли во темни сенки кои те вовлекуваат сè подлабоко во црна дупка.
Да се биде депресивен и тажен не е исто. Депресијата е кога не чувствувате ништо.
Депресијата не е ни гнев, ни очај, ни страв, ни осаменост, а во исто време е и сè од наведеното.
Депресијата не е само чувство или состојба. Депресијата е безнадежност и ништожност.
Празнина која го исполнува целото наше битие, каде ништо не е важно и каде ништо не се менува, каде што времето и луѓето не постојат, туку само студот и темнината.
Депресијата не е само состојба на умот. Депресијата е место.
Местото во кое несвесно залутавме, црна дупка која секојдневно не вовлекува сè повеќе и повеќе. Темен лавиринт во кој безнадежно талкаме и воопшто не гледаме излез. И сета темнина на ова место навлегува во нашите коски и станува дел од нас.
„Ајде, мрдни малку и ќе ти биде подобро“ и други реченици кои ги кажуваме со желба да се чувствува добро личноста и кои апсолутно не помагаат. „Зошто можеш да бидеш депресивен? Имаш сè на овој свет! Вие сте млади, убави, паметни, здрави и имате луѓе кои ве сакаат“.
И тогаш мрморите нешто како:
„Па, да, знам, во право си, но…“ и чувството на вина почнува да ја пополнува празнината во тебе затоа што, побогу, се чувствувам вака. Па дури и вината ти е драга затоа што барем нешто чувствуваш.
И слушате фрустрирани гласови околу вас:
„Кажи ми како можам да ти помогнам? Што и да ти треба, тука сум!”.
Си мислиш во себе:
„Стани, движи се, време е да преземеш иницијатива. Денеска ќе пешачам, ќе излезам од дома и ќе направам нешто со мојот живот!“
Но, депресијата не те пушта така лесно. Таа те фаќа со нејзините окови, контролирајќи ги отчукувањата на твоето срце, претворајќи ги твоите мисли во темни сенки кои те вовлекуваат сè подлабоко во црната дупка.
Дури и кога ги разбираме сите симптоми на депресијата, ја сфаќаме нејзината сериозност дури кога ќе ни се случи. Кога се чувствуваме како астронаут изгубен во вселената, со скршен брод, плови парализиран и знаејќи дека засекогаш ќе остане изгубен.
Како да го надминете непремостливиот јаз што се протега помеѓу изгубената личност и вас, без да се изгубите себеси на патот?
Бидете тука за таа личност. Дури и да молчите, легнете покрај неа. Не ја притискајте со вашите прашања и не и го наметнувајте вашето мислење. Дозволете да ужива во вашето присуство и понекогаш тоа е доволно.
Не и кажувајте што да прави. Само кажете и колку ја сакате.
Не и велете: „Ќе помине“.
Не го потценувајте нејзиниот очај бидејќи не може да ја види светлината на крајот од тунелот. Но, запомнете дека ова нема да трае вечно бидејќи секогаш постои решение.
Наместо тоа, можете да и кажете:
„Те разбирам и сочувствувам со тебе… Ајде да видиме што можеме да направиме во врска со тоа бидејќи цврсто верувам дека можеш да станеш подобра личност“.
Депресијата е болест на изолација и парализа – нејзиниот стисок е силен, а нејзината природа срамежлива.
Како дива мачка, таа не реагира добро на несмасни пристапи. Но, стрпливото срце и стабилната рака понекогаш се единственото решение.
Пронајдете не на следниве мрежи:
