Во покраината Кан Јунис во јужна Газа, толпата се протега до каде што очите можат да видат пред единствената оперативна пекара. За многу раселени Палестинци, лебот стана далечен сон.„Се колнам во Бога, моите деца станаа како скелети. Немаме залак леб веќе три дена“, вели Самах Ал-Кахуџи, 40-годишна мајка на девет деца.Стоејќи во преполната редица на остриот студ, таа не само што се бори со заморот, туку и со стравот да се врати дома со празни раце пред нејзините деца, кои гладно чекаат, држејќи се до надежта за оброк.Дополнителните израелски ограничувања на граничните премини кон опколената и загрозена енклава значеа дека хуманитарната помош протекува на најниско ниво за повеќе од една година.Брашното, на кое стотици илјади семејства се потпираат за правење леб, повеќе не е достапно на сите пазари или во агенциите за помош, дури и по поскапувањата. Ова ги зголеми болките на семејствата кои веќе се борат со раселување, студено време и глад.Раселена од источниот дел на Кан Јунис, Ал-Кахуџи се сеќава дека го испратила својот син тинејџер во пекара во 3 часот наутро на почетокот на неделата за да донесе леб, основна храна.Откако чекаше цел ден, се врати дома без ништо. Еден ден подоцна, нејзиниот сопруг повторно се обидел, но пекарата не работела. Сега, таа самата стои во редот и се моли да донесе дома и најмала векна леб.Со солзи во нејзините очи од очај и беспомошност, Ал-Кахуџи се жали: „Моето двегодишно дете не разбира што значи глад – тој само плаче за храна. Зар не е доволно уништувањето на нашите домови и убиството на нашите деца?”Кризата со глад се продлабочуваПриказната на Ал-Кахуџи е иста како и на безброј други во Газа, каде што редовите за леб станаа симболи на очај. Залихите на брашно на пазарите се целосно исцрпени, а достапните количини се продаваат по високи цени, далеку од дофатот на повеќето семејства.Многу пекари се затворени, а неколкуте што останаа оперативни се потпираат на ограничени пратки со помош што не се доволни за да ја задоволат огромната побарувачка.Мајдолин Барбах, 45-годишна вдовица и мајка на 10 деца, помина повеќе од една недела без леб. Нејзините деца, од кои некои се болни, секојдневно се менуваат во редот, честопати се враќаат со празни раце.„Денес решив дека нема да заминам додека не добијам леб, дури и ако тоа ме чини живот“, вели Барбах, а нејзиниот глас се натпреварува со пукотниците додека вооружени мажи се обидуваат да ги контролираат насобраните толпи.„Ако умрам овде, нека биде така – но моите деца не можат да продолжат да плачат од глад додека јас стојам беспомошна“.Гладот ​​и големиот недостиг на храна доведоа до кражба на камиони со хуманитарна помош од страна на вооружени лица во текот на викендот, според новинските агенции, што предизвика зголемени цени на храната.Цената на вреќа брашно со тежина од 25 килограми се искачи на околу 250 долари или повеќе, ако може да се најде. Оваа цена е недостапна за огромното мнозинство од населението, кое се бореше со широката невработеност и опсада долго пред војната да ја уништи Газа пред повеќе од една година.Глинените печки се ладатДури и традиционалните глинени печки, кои долго време беа спас за раселените семејства, престанаа со работа. Без брашно, семејствата немаат тесто за печење.Сара ал Силави, која порано печеше леб за десетици семејства, не работи со денови.„Морав целосно да престанам. Луѓето сега се обидуваат да преживеат со тестенини или ориз, но дури и тие се при крај. Ако светот не интервенира, ќе умреме од глад“, изјави таа за ТРТ Ворлд.Ал-Силави, и самата раселена и живее во училиште во Кан Јунис, го одразува очајот на населението заробено во циклус на лишување.Хуманитарните агенции предупредуваат дека кризата без итни мерки ќе се влоши. И покрај ограничените пратки брашно дозволени преку преминот Кисуфим источно од Кан Јунис, залихите се насочуваат кон пекари наместо директно до семејствата.Обединетите нации и хуманитарните организации постојано повикуваа на одржлив пристап до хуманитарна помош, но протокот на ресурси останува болно бавен.„Ние сме гладни во секоја смисла на зборот“, заклучува Ал Силави.ТРТ БАЛКАН