Седумте најчесто потиснати емоции
Ова се седумте најчести емоции кои многумина од нас ги потиснуваат. Имајте на ум дека овие емоции се изворот на повеќето наши внатрешни борби, несоодветно однесување и незадоволство, пишува Снежана Нена Бујошевиќ.

Потиснатиот гнев влијае на сите нас. Секој вид негативен став кон нас (задевање, малтретирање, отфрлање итн.) во детството или негирање на основните човечки потреби може да доведе до потиснат гнев. А тој тирански дел од нас може толку многу да влијае на нас што да ни се огорчи буквално се и секој. Потиснатиот гнев може да доведе до анксиозност, депресија и хронична болка.

Потисната тага – Кога не се соочуваме целосно со загубата, таа емоција станува наш доживотен тивок товар. Заедно со потиснувањето на нашата тага, ние ја потиснуваме нашата автентичност. Плачењето што не води до катарза е обично форма на его драма, а не исцелување. Ако нашиот ум постојано се враќа на слики од минатото (личност, место или настан), тоа е знак дека се држиме за нешто што бара наше внимание и подлабоко разбирање на тој настан.

Потиснат срам и вина – се чини дека срамот и вината се примарниот начин на работа на нашата култура; тоа се рефлектира во начинот на кој се однесуваме како родители и како ги воспитуваме нашите потомци. Тоа е и основа на многу религии. Срамот и вината се моќни алатки за манипулација за да нè натераат да го правиме она што некој друг сака да го правиме. За многумина, овие емоции се толку вкоренети во начинот на кој тие комуницираат што честопати дури и не знаат како да комуницираат без потсвесно да ги пренесат. На лично ниво, избегнувањето справување со срамот и вината сериозно го инхибира нашиот психолошки развој.

Потисната омраза – Уште од мали нозе не учат дека не е прифатливо да се мрази. Дали ова го намалува чувството на омраза? Не. Тоа само не принудува да го туркаме во нашето несвесно. Другите луѓе не се фокусираат на нашите зборови до тој степен што ги препознаваат и апсорбираат нашите чувства. Дури и кога велиме „те сакам“, овие зборови можат да бидат маска за скриена омраза. Запомнете, каква и да ја потиснувате емоцијата, таа станува што е можно посилна во вас и се проектира на другите.

Потиснат страв – Кога сме изложени на нормални дози на страв, одговорот „бори се или бегај“ природно се јавува кај нас. Спротивно на тоа, потиснатиот страв целосно нè имобилизира. Овој страв го прави нашиот свет мал и ги ограничува опциите на нашата перцепција. Исто така, хронично ги држи нашите тела во страв и ги оштетува нашите бубрези.

Потисната желба – Моќта, богатството, статусот, сексот и контролата доминираат во нашата долна душа. Многумина од нас, во обидите да бидат „духовни“, ги потиснуваат овие желби. Вообичаена замка е да веруваме дека сме „подобри“ од другите со тоа што се идентификуваме како „духовни“. И со тоа неминовно ги потиснавме нашите основни желби. Кога го негираме постоењето на нашите желби, тоа ја прави нашата потисната завист да стане посилна.

Потисната завист – Доминантна вредност во нашето општество е успехот и фактот колку многу сме постигнале во животот. Споредбата и личните достигнувања го зајакнуваат нашето чувство за конкуренција. Сублиминалните пораки на начинот на размислување на „успешната“ личност се: „Јас сум подобар од тебе“, „Фати ме ако можеш“, „Никогаш нема да бидеш толку добар како мене“. Или „Јас сум победникот (што значи дека ти си губитник).“ Социјалните мрежи ги прават луѓето депресивни токму поради тоа што отворено ги спроведуваат овие пораки. Скриената порака зад многу социјални објави е „Види колку сум страшен“ и „Погледни што имам јас, а ти немаш“. Оваа форма на суптилно задевање, ако не сме свесни за тоа, нè тера да му завидуваме на некого за работи што можеби не ги сакаме. Потиснатата завист води до депресија и анксиозност („Морам да го имам или во спротивно…!“)