Огорчен студент испрати писмо до босанските медиуми. Притоа студентот го напишал следново: 
„Вака изгледаше почетокот на еден крајно неорганизиран поход за помош на загрозените жители во БиХ. 
СПУС и ЦЗ одлучиле дека Жепче е град на кој му треба помош и ние несебично се обидевме да помогнеме. Секако, ние бевме подготвени да им ги смалиле маките на загрозените. 
 Сите замислувавме дека ќе наидеме на стари и немоќни лица, како и семејство кои ќе не примат со широко отворени врати. Но да не должам…
Дојдовме во градот. Студентите секако се подготвија облековме чизми ракавици, маски… Првата работа која ја слушнавме од личноста која работи тука беше дека планираат своите локални работници да ги вратат дома затоа што нема што да работат веќе тука.
Првата шок изјава која ја слушнавме беше: Ми требаат 10 девојки да ја наредат стоката во складот“

Втората: Ми требаат 15 луѓе да исчистиме едни простории затоа што мора да се направи простор да влезе автомобил. 
А излезе дека е тоа целосно неважен објект. 
Другата ситуација која ни се случи неколку минути подоцна беше шиење на тотално неважна облека. 
Потоа следеа навредите:
Жителите не гледаа како да сме паднати од Марс. Не сликаа и веројатно ќе не стават на некој портал за смеење. Поминуваме покрај објекти во кој не гледаа како да сме чудаци. 
Па дури почнаа да ни приоѓаат жителите и да не прашуваат што правиме тука и дека ова е град кој нормално функционира а поплавите се на друго место. 
Токму затоа сакам да ги замолам оние кои организираат вакви волонтерски патувања да се распраѓаат каде и зошто не испраќаат. Срамота беше да не пратат да шиеме облека. Крајно безобразен однос. 
Не ми се верува дека не пратија во град кој не беше поплавен.
Сепак оваа приказна има среќен крај, на крај сепак успеавме да добиеме одобрение да отидеме каде што е најпотребно. Притоа студентот го напишал следново: 
„Вака изгледаше почетокот на еден крајно неорганизиран поход за помош на загрозените жите