Накитената елка е симбол на новогодишните празници, а малку е познато дека китењето на елка датира уште од стариот Рим.
Постојат неколку теории зошто елката станала општо прифатена и популарна во целиот свет. Во етнолошките записи овој обичај се смета за пагански, а зимзеленото дрво потсетувало дека зимата ќе замине и повторно ќе настапи пролетна.
Во Полска елката ја кителе со јаболка, ореви, колачи, шарени хартии, ѕвезди направени од слама, панделки и шарени вафли. Се верувало дека дрвото има магична моќ, која е поврзана со успешна сеидба и успешен род во годината која следи.
Германија, Летонија, Естонија се најзаслужни за обичајот за китење на елка во пресрет на Божиќ. Братството на Црноглавите, носело дрво за време на празниците во своите домови во Талин и Рига. Последните денови на празникот, дрвото се носело на центарот на градот, каде братството танцувало околу него. Елката ја кителе со јаболка, реви, хартиени цветови.
По протестантската реформација, елката се китела во повисоките слоеви на општеството, а со тек на време обичајот започнал да се практикува и во пониските слоеви.
Германците започнале да китат елка со скапоцени декорации во 18 век, а воедно се најзаслужни за ширењето на овој обичај во светот. Војниците го пренеле овој обичај во 1815 година во Виена, а во 19 век се раширило и преку океанот се до Русија.
