“Тоа беше Птоломеј Филаделфиус што од Мемфис го донесе телото на Александар во Александрија” – (Павзаниј, II век н.е.)

“Птоломеј Филипатор во 215 г.п.н.е во срецето на Александрија изградил меморијален мавзолеј, кој што се нарекувал Сома, и ги положи таму неговите претци, заедно со неговата мајка, а исто така и Александар Македонски” – (Зенобиј, II век н.е.)

Чуван од Птоломејската династија, сувереното тело, после првата гробница во Мемфис, бил пренесен во Александрија во гигантски мавзолеј 800 х 600 метри, сличен на светите окружувања во Мемфис. Според многу научници мавзолејот бил во близина на пресекот меѓу двете главни улици кои преминуваат под прав агол на античката Александрија и бил познат како Сема (гробот) и Сома (телото) на Александар.

Сома на хеленски и модерно грчки значи тело, па според експертите, тоа е доказ плус дека таму било телото на Александар. Но, појаснуваат дека не мора да значи дека токму во овој објект, туку на таа територија, односно Алекснадрија.

“Само што влезе во градот (215 г.п.н.е.), Каркала со целата негова војска отиде во храмот каде принесе многу жртви и остави темјан. Потоа отиде до гробот на Александар, каде што ја соблече и ја положи својата пурпурна наметка, прстени од скапоцени камења, неговите ленти и се друго скапоцено што носеше со себе”. (Херодијан, III век н.е.).

Гробот бил посетуван и од другите римските императори како Јулиј Цезар, Хадријан, Калигула (каде според Сутониус, му го зел неговиот оклоп) и Семптимиј Север (кој го запечатил и затворил гробот на заспаниот херој од можно вандализирање). Гробницита на Александар се споменува во IV век, а по христијанските бунтови во 391 г.н.е. во Алекснадрија бил уништен александрискиот Серапеум (храмот на богот Серапис), а можеби тука бил во опасност и самиот негов гроб? Она што е извесно, и од повеќе извори проверено и потврдено е дека Александар се споменува до IV век, а после христијанските бунтови веќе се замрсуваат работите и ќе видиме зошто е тоа така.

Октавијан Август одава почест на Александаровата Сома

Според Сутониус – Октавијан ставил златна круна и посмртни цвеќиња во ковчегот во кое било телото на Александар во светињата над светињите.

“Oктавијан Август го виде телото на Александар па дури и го допре, но така невешто што, како што се раскажува, му скришил дел од носот. Не сакаше да ги види телата на Птоломеите, повторувајќи дека дошол да види цар, а не лешови.” (Дио Касиус, II век н.е.)

“Сома, е наречен, делот на кралскиот кварт. Ова било градскиот ѕид, каде што продолжувале гробните места на кралевите и она на Александар” – на ваков начин ни остава опис Страбон кој бил сведок на лице место во 25-тата година од н.е. Диодор, во неговиот дел, говори дека ја посетил Александрија и ја видел со сопствени очи гробницата на Александар која се состоела од temenos, или свет предел кој бил дел од мавзолеумот.

И така ние доаѓаме до 391 , годината каде Императорот Теодосиј издал едикт за изгон на паганската религија од империјата. Од тогаш, се проценува постепеното физичкото уништување на мавзолејот. Неколку децении откако Александрија, исто така, била уништена и од цунами. Значи, тоа била една од причините за изгубената меморија на Сомата.

Исто така постојат и референци за џамија или за гробот на Александар од арапски текстови во 9 и 10 век од н.е. Мапата на Александрија, изготвена во 1575 година, покажува зграда со минаре и капела и е етикетирана како “Domus Alexandri Magni”. Кога Наполеон го нападнал Египет, видел празен саркофаг во дворот на џамијата Атарин, кој се наоѓал на местото каде што на картата од 1575 се прикажува “Куќата на Александар Велики”. Но, каде е телото? Приказни од локалните водичи велат дека телото е скриено во тајна комора во новата џамија изградена во чест на Наби Даниел или пророкот Даниел. Сепак, постои друга теорија.

Паралелно, во Александрија во првиот век од нашата ера, проповедал Свети Марко, кој исто така бил и првиот епископ на градот. Традицијата вели дека светецот таму бил маченик, влечен на коњи, за да му ја исечат главата како знак на гнев и бил осуден на кремирање; се вели дека некои верници можеле да ги закопаат изгорените остатоци за погреб. Во четвртиот век, паганизмот бил поразен, потоа започнува ширењето на веста за аџилак до местото на мачеништвото на Евангелистот. Јудео-Христијанскиот обичај бил да ги замени паганските култови со своите, па така дошло ред да го заменат паганскиот култ на Александар со христијанското почитување на Свети Марко, создавајќи всушност, реликвија на светителот. Почитта се одржала во мала црква изградена само во ѕидовите, на височината на средновековното источно пристаниште  dell’Alessandria port (наречен уште и како Каировата Врата или Вратата од Розета)  т.е. каде што древните мапи сигнализирале само на Мавзолејот, според зборовите на древните писци за раскрсницата во Александрија: каде се верува дека ѕидовите се остатоци од оние во близина на гробот на Александар. На кратко, на истото место се појавило и телото на Свети Марко и исчезнало (официјално) она на Александар. Меѓутоа требаме многу внимателно и со голема доза на несугрност да ги следиме христијанските житија на светителите. Тука се правени огромни превари и манипулации…Според многу руски научници христијанството како што познаваме денеска потекнува само од 11 век, додека целата таа древна крестјанска историја е практично богомилска историја. Богомилите се правите христијани (крестјани).

Црквата, со текот на годините, станала дестинација за аџилак на венецијанските трговци кои се заблагодариле за добриот исход од патувањата.

Кој е закопан во базиликата Свети Марко во Венеција? Време е да ги анализираме овие остатоци. Со години лежеше непослушното барање да се фрли светлина врз мистеријата: Александар Велики, или Евангелистот?

Меѓу многуте “откритија”, кои се историски starnazzate веб-страни, ова не треба да се категоризира како место на археолошки и мистериозни измами, но то оди многу  подлабоко. Се споменува наводното постоење на остатоците на Александар Велики во Венеција. Како што е познато, базиликата Св. Марко е митрополитска катедрала, под високиот олтар ги содржи остатоците на Марко Евангелистот. Самата базилика била изградена за да ги поздрави остатоците. Евангелистот Марко всушност го избрал дуждот-војводата Јустинијан Партеципазио за да ја консолидира надмоќноста на лагунскиот град: светецот што им проповедал на Венецијанците, станувајќи покровител и симбол (крилестиот лав – грифонот). Пренесувањето на култот на почитувањето на светителот во Венеција, кој стана речиси половина од неговиот култ, ќе донел огромни придобивки, вклучувајќи и економски.

Кога Буондо де Маламоко и Рустико де Торсело дошле во Александрија за да го украдат Свети Марко, биле олеснети со фактот дека црквата била предмет на предаторски амбиции на муслиманскиот гувернер. Па така, свештениците чувари, за да ги заштитат моштите, им дозволиле на двајцата венецијански трговци да ги одземат остатоците од светецот (или, можеби, станале корумпирани). Кога се разделиле од надгробниот споменик, сфатиле дека биле две мумии внатре. Немајќи време да се продлабочат, трговците ги ставаат сите остатоци во голема кошница, покривајќи ги со свински глави со цел за да ги сокријаат зачинетите ароми кои доаѓале од една од двете мумии (и да ја отфрлат инспекцијата на исламските пристанишни власти). По еден месец и половина пловење, двајцата во тајност стигнале во Венеција и само после фактот, со моштите поставени во малата капела, Војводата го предупредил населението. Целата оваа работа, се чини дека е навидум како авантуристичен роман, но вистината се повеќе се поткрепува благодарение на студиите на еден британски истражувач по име Ендрју Мајкл Чуг, објавени во неговите две книги “Загубената гробница на Александар Велики” (2004) и “Потрагата за гробот на Александар Велики “(2007).

Моштите најпрво биле украдени па потоа овластени од Дуждот во 828 година, во Александрија, Египет. Во улога на двајца трговци / шпиони: Маламоко и Рустико де Торчело. Партеципазио, кој починал една година по пристигнувањето со украдените мошти во Венеција, по своја волја решил да ја изгради базиликата “достојна за дефинитивно поставување на коските на светецот”. Првата црква била изградена во 832 година, веднаш до Дворецот на Војводата; зградата потоа била заменета на самото место со новата во 978 година. Сегашната црква датира од подоцнежната реконструкција завршена во 1094 година: во таа година официјално се најде во столбот на телото на Свети Марко, кој бил скриен за време на многу работата, а потоа заборавен. Други реновирања и реставрации следеле едни со други, без промена на локацијата до црквата. На кратко, приказната е малку “проблематична, со повторени движења и не документирани остатоци од светителот, кои, сепак, отсекогаш биле таму. Во 1811 година било одлучено да се изврши увид на гробницата за да се премести Свети Марко под главниот олтар за да се избегне ризикот од поплавување.

Токму тоа го направи и првото изненадување: инспекторот, Грофот Манин, пронашол две тела, едното недопрено, вклучувајќи ја и главата, освен некои од другите коски. Во тоа време немало докази за анализа на ДНК или со јаглерод 14, а истрагата била површна. Затоа, тоа било сè, без многу експлозија од восхит.

Но зошто две тела?

Тогаш мора да се повлече назад, во Александрија, Египет.
“Назад во 2006 година на конференцијата на “Хероите”, хероизмот, “Eroizzazioni”, организиран на Универзитетот во Падова – пишува Тереза Дале Ваче- ​​венецијанскиот истражувач  (Ил Газеттино, 29.6.2012) – Чуг му изложи на академскиот свет конекциски тестови, како што рече тој помеѓу историјата на реликвите на Свети Марко и Александар Велики “. И така продолжува. “За да го поддржи својот аргумент Чуг се потпира на важен поим кој би воспоставил директна врска помеѓу Свети Марко и Александар Велики.  А тоа е големиот, тежок блок од камен пронајден во 1963 година за време на некое работење во апсидалната основа на базиликата Свети Марко, во областа која е многу близу до криптата каде што првично било ставено телото на светителот и е релевантен за првата зграда изградена од Војводата Јустинијан Партеципазио. Каменот кој сега е зачуван и преместен во манастирот на Свети Аполонија, денеска Епархискиот Музеј на Светите Уметности во Венеција, на предната страна е поставен штит со ѕвездата од осум краци, односно на нам добро познатиот симбол на кралското семејство на Филип Втори, таткото на Александар, потоа два оклопи за нозе и трага од долго копје, можеби сариса, на левата страна обесен меч, идентификуван како македонски меч. За Чуг, каменот ќе биде фрагмент од македонската кралска гробница, можеби Сома / Сема на Александар. Сега треба да се забележи дека првите анализи извршени на композитниот материјалот изгледа дека ја побива тезата на англискиот научник, давајќи му на каменот “локално потекло” (камен од Арисина, близу Трст). Меѓутоа, една локацијата на која Чаг ја наишол во близина на западниот дел на Нил (еден во Синај, а другиот во Абу Роаш, недалеку од Каиро) има камен со ист состав на овој фосил од камен сочуван во Венеција и затоа студентот побарал понатамошна анализа со цел да се утврди недвосмислено потеклото и датирањето на материјалот. Во врска со неговото истражување во 2005 година, Чуг исто така официјално побарал од црковната власт за темелно и научно истражување на остатоците од Свети Марко, со што се користат најмодерните форензички техники “.

Според Чуг, дури и едноставен “Tac” може да биде доволен, бидејќи Александар пријавил неколку повреди. Црковниот авторитет, десет години подоцна, допрва треба да одговори.

Дополнително, ако каменот што го сочинува камениот фрагмент погоре докажува дека навистина доаѓа од Египет, тоа би значело дека двајцата венецијански трговци го нашле во црквата Св. Марко во Александрија и го одвеле заедно со остатоците на светителот, можеби верувајќи дека тоа било некако поврзано со неговиот култ. И дури и ако излегува дека блокот е составен од каменот од Аурисина, може да се тврди дека двајцата трговци го направиле да го репродуцираат на локален камен блок што го виделе внатре во црквата.

Но, има уште.

Моделот сличен на оној на базиличкиот блок (т.е. македонското сонце, ножни оклопи и меч што виси на крајот) кој е нацртан на ѕидот на гробот датираат од вториот век пред н.е. во Едеса, во близина на Пела, родното место на Александар.

Покрај тоа, причината за мечот што виси од неговиот појас се наоѓа во многу гробови на хеленистичкиот период.

Рељев во византијски стил од фасадата на базиликата Свети Марко, Венеција, прв пат спомната од 829 со приказ на Небесниот лет на Александар Македонски од 12 век

Конечно, во базиликата во Венеција, меѓу првите две арки, постои византиски барелеф што го претставува Александар Велики кој лета на небото во колесницата (небесната кочија) што ја влечат два крилести грифини (митолошки животни со орел, клун и лавовско тело). Буквално е представен како Сончев Цар, кој според видното од погоре дефинитивно е прикажан како блескавиот Аполон или пак Дажбог од словенската митологија. Овој приказ на Александровиот Лет во небесната кочија е прилично интересен мотив, што го среќаваме и на други места.  Александар, македонски крал што живеел во 4 век п.н.е., имал божествен статус во текот на својот живот и многу векови потоа.

Детал од мистериозниот поден мозаик со приказ на Александар кој го влечат на тронот грифини, 1163–66, од Mosaizisten Pantaleon. Отранто (Апулија, Италија), Куполата С. Мариа Анунчиата. 

Потоа и ширум црквите во Русија, гледаме дека едноставно Александар е прикажауван како познатото словенски и индо-европско божеството – Дажбог-Аполин Белведери, Беленус.

Некој кој знаел сакал да ни остави траги? А што е со коњите на Квадригата на Сонцето од Лисиппос, над истоимената базилика?

На кратко, различни околности ја отвориле можноста дека во Св. Марко е погребан  Александар Велики и Евангелистот. Само треба да се поврземе со барањата на Чуг за ексхумирање и анализирање на остатоците од двете тела и каменот.

Исто така, морам да напоменам дека тука намерно или не намерно доаѓаме и до уште една интересна езотериска конекција. Имено самото Христијанство и нивните полу-вистинити приказни треба да ги гледаме од алегориска и симболична страна. Како што самиот Исус е скриен приказ на небесниот свод – хоризонтот (Хороскопот, Хорус, Хорс, Хрс, Крс, Крст) односно небесниот Крст кој практично се формира од четирите главни ѕвезди столбови (Евангелистите) на познатите четири соѕвездија – Водолијата, Лавот, Шкорпијата (Орел) и Бикот. Значи го имаме Исус (Небесниот Свод со Сонцето и Месечината), 12-те Апостоли (12-те хороскопски знаци), и 4-те евангелсти (4-те ѕвезди столбови и нивната елементарна сила – елементите oган, вода, воздух и земја).

Dekoulou monastery 14c. in Milies village, Pelion Mountain, Greece

Венеција, Свети Марко Базилика

Но она што нас ни е најбитно во моментов е симболот за Св. Марко кој е тука представен како Лав, однсоно архитипскиот симбол на Македонската династија, односно симбол за елементот Оган, кој е најтесно врзан со Светлината и Сонцето. Имено и самото знаме на Венција го носи токму истиов овој симбол. Друга езотериска паралела што би сакал да ја споделам е токму мунданата астрологија и влијанието на соѕвездијата врз одредени земјени територии…Па на тој начин многу интересна коинциденција е поврзаноста на соѕвездието Лав со следниве држави:  Countries that are ruled by Leo include Afghanistan ,France, Italy, Macedonia, Romania, Sicily,  Zanzibar, Bhutan, Bolivia, Central African Republic, Chad, The Ivory Coast, Gabon, Indonesia, North Korea, South Korea, Kyrgyzstan, Malaysia, Maldives, Nicaragua Pakistan, Mongolia, Seychelles, Singapore ,Ukraine and Madagascar.  

Истово може да го проверите на повеќе астролошки веб-страни што ја даваат поврзаноста на држвите и градовите со небесните соѕвездија, но тука ќе ви посочам една од страните – ASTROLOGY AND PLACES , Countries For The Zodiac Signs

Како што може да видиме од наведената астролошка конекција, јасно гледаме дека Македонија и Италија се под покровителство на знакот Лав. Но во потесна пресметка како што може да се види од истата страна (но и од другите) гледаме дека градот Венеција како секундарна енергија добива токму од соѕвездието на Ракот, што приказната ја прави уште подраматична. Имено, како што знаеме од древните извори Александар Македоснки е роден токму во летниот период кога владее знакот на Ракот, имено на 22 Јули -355 (356 п.н.е) пресметано со јулијанскиот календар.

Пред неколку години започнав подетално да се занимав со Таротот, и додека ги проучував и анализирав поедините карти, не можев а да не ја забележам конекцијата на седмата карта од Големата Аркана по име “Кочија”, која директно кореспондира со соѕвездието и хороскопскиот знак на Ракот и нејзината поврзаност со Александар. Дури и во самата книга на Дејан Кладерин – “Комплетен водич за Тарот” , црно на бело пишува авторот дека оваа карта меѓудругото е архитипска сила која директно е поврзана со Александар Македонски.

Па на тој начин оваа намерна или не намерна маркација индицира на уште поголема веројатност дека гробот на Александар навистина се наоѓа денеска во базиликата на Св. Марко во Венеција, градот кој кореспондира со соѕвездието на Ракот од една страна, а од друга пак со знакот на Лавот кој е заедничка енергија помеѓу Италија и Македонија.

Теоријата на Чаг е комплексна приказна за средновековното тело-грабнување, која веќе ја дели и академскиот свет. Тој веќе предизвика бес кај побожните католици кога, пишувајќи во најновото издание “Историјата денес”, вели дека светите мошти треба да бидат ексхумирани и да бидат подложени на генетско тестирање.

Лоцирањето на местото за одмор на телото е оценето како светиот грал на археологијата. Со својот 30-ти роденден освоил империја која се протегала од 3.000 милји од Македонија до Индија. Александар починал на возраст од 32 или 33 години, според некои авторитети, а 700 години неговиото тело било погребано во египетскиот град Александрија, кој самиот го основал. Сепак, до четвртиот век од н.е. тој исчезнал.

Г-дин Чуг,  верува дека конфузијата настанала кога телото на воинот било преправено како Свети Марко за да го заштити од уништување за време на христијанското востание.

“Двете тела се вели дека се мумифицирани во лен, а изгледа дека истовремено исчезнуваат другите – речиси на исто место, во близина на централната крстосница на Александрија”, пишува тој. “Силна е веројатноста дека некој од црковната хиерархија, можеби дури и самиот Патријарх, одлучи дека би можело да биде добар план да се преправаме дека остатоците на Александар биле оние на Св. Марко.

“Ако ова е вистина, тогаш тоа би биле остатоците на Александар – не оние на Св. Марко – кои биле украдени од венецијански трговци и вратени во нивниот роден град околу четири века подоцна”. Всушност, три ранохристијански извори тврдат дека телото на Свети Марко било изгорено по неговата смрт.

Теоријата на г-дин Чуг, разработена во претстојната книга, Изгубената гробница на Александар Велики, ги подели академиците. Робин Лејн Фокс од Универзитетот Оксфорд, еминентен  науник за Александар, кој го советуваше Оливер Стоун за филмот, бил со негативен став. “Тоа е многу шармантно, но тоа е малку застоена приказна”, рекол тој.

Но, Пол Картлинг, професор по грчката историја во Кембриџ и автор на Александар Велики: Лов за ново минато, бил ентузијастички расположен. “Секако постои шанса тоа да биде вистина, бидејќи има историски јаз кој треба да се пополни”, рекол тој. “Сите ние сакаме да објасниме зошто патеката се лади на крајот на IV век. Во тој момент, христијанството триумфира и никој нема глас да каже каде е погребан овој претхристијански херој.”

Д-р Пол Доерти, уште еден неодамнешен биограф, рекол: “Александар се сметаше за речиси божествена фигура, и ако можеме да дојдеме до телото, со ДНК-тестирање, би можеле да дознаеме многу за него – на пример, зошто умрел. Телото на таткото на Александар, Филип, било откриено во Македонија (Грција денепна) во 1970 година, така што нема причина зошто не треба да го најдеме Александар. Телото е таму некаде – но се сомневам дека сеуште е под улиците на Александрија “.