Од седум години животот го минав во солзи…солзи кои го покриваа моето лице. Првата солза беше разделбата од родното огниште,р азделбата од моите најмили… мајка, татко, сестри, браќа…Од седум години животот го минав во солзи…солзи кои го покриваа моето лице. Првата солза беше разделбата од родното огниште,р азделбата од моите најмили… мајка, татко, сестри, браќа… Солзи пролеани од студ, глад, сиромаштија…Се најдов во непознато место, туѓи луѓе, навики, живот… Низ солзи се борев за својот опстанок…И покрај тешкиот живот,се борев, изборив за својата иднина…далеку од моите најмили….
Секое писмо кое го пишував беше натопено со солзи…им пишував дека сум добра…а што друго и можев…Сама, осамена, лута, гневна, морав да продолжам со животот, морав…друго и не ми преостануваше…Учев, се трудев,почнав да работам…но тагата и бесот ништо не ја скроти…Тоа се солзи на една напатена егејка,к оја уште пати за изгубеното детство…за пропуштената радост, игра, за своите најмили, за куќата стара, за мајчинската прегратка,з а сестринската и братка љубов…Моето срце уште пати и таа болка не може ништо да ја скроти. Не ги видов своите најмили ниту живи,ниту свека им запалив…Каква ле ќе беше таа судбина…кој ни ја скрои толку да патиме…Нити збогум не им кажав…Животот мој се претвори во солза, солза со која ке заминам еден ден…
Пишува: Олга РистескаОд седум години животот го минав во солзи…солзи кои го покриваа моето лице. Првата солза беше разделбата од родното огниште,р азделбата од моите
