Дваесет и осум годишната Јована Балабан го дочекала телефонскиот повик кој можел да и овозможи нормален живот. „Имаме срце“- и се јавиле едно утро во болницата каде престојувала и веднаш започнале подготовките за трансплантација. Но пет часа подоцна, и се срушил целиот свет.„Се беше подготвено. Од десет часот утрото, целата болница во Крагуевац беше станата на нозе. Итната помош чекаше секој момент за да ме однесе на операција. И, тогаш, во последен момент, нов повик… Колку радост, уште толку тага… Ни рекоа дека родителите на настраданиот чие срце ми беше потребно забраниле да се даде“…
„Не ми помага ништо освен ново срце, бидејќи моето срце е толку слабо и му нема лек“- говори оваа беспомошна девојка и додава дека не му се лути на семејството кое забранило да се донира срцето.
„Кoга ќе добијам ново срце, ќе родам две деца и ќе завршам економија, ми остана уште еден испит“- кажува Јована. „Се беше подготвено. Од десет часот утрото, целата болница во Крагуевац беше станата на нозе. Итната помош чекаше секој момент за да ме однес
