Зошто социјалниот живот не ни е интересен по педесеттата година од животот? Научниците имаат интересно објаснување.
Од градинка градиме пријателства, се смешкаме и се поздравуваме со соседите, се дружиме со роднините, ги посетуваме кумовите , но околу четириесеттите и педесеттите полека почнуваме да ја намалуваме комуникацијата…
Ние одбиваме пијалоци со пријателите во петок навечер. Викендот го поминуваме дома со децата, наместо да одиме на кошарка со пријателите од детството.
Зошто сè повеќе се затвораме во нашиот сопствен свет?
Психолозите велат: луѓето во селата се многу посреќни од оние што живеат во урбани средини . И тоа е затоа што имаат помалку контакти. Се чини дека личноста која има помали, но поискрени пријателства е посреќна.
Ова е сосема разбирливо: примитивните луѓе се чувствуваа безбедни само во блискиот круг на племенските членови, се плашеа од дивите животни.
Сега сме одговорни за сопствената безбедност и основните потреби, но несвесно тоа ја презема контролата. Ако нешто се случи – луѓето ќе помогнат, нема да ве остават во неволја.
Остануваме во контакт, им се насмевнуваме на соседите, ги покануваме роднините на одмор, правиме возвратни посети. И само по 40 години можеме без страв да одбиеме бескорисна комуникација . Престануваме да гледаме на човекот како заштитник, спасител…
Експертите дојдоа до интересен заклучок: колку е поголема интелигенцијата на една личност, толку помалку зависи од надворешните врски .
Прво, колку е човекот попаметен, толку е потешко да се најде соговорник кој може да му парира.
Второ, колку е попаметен човекот, толку е побогат и покомплексен неговиот внатрешен свет од надворешниот. Самотијата смирува и ги става во ред мислите, додека лицата, имињата, разговорите, озборувањата – заморуваат и нервираат.
Пронајдете не на следниве мрежи:
