„Ја убиле Вања така брзо, ладнокрвно, сигурни во монструозниот план дека никој никогаш нема да ја пронајде, оставајќи ја закопана во дупка покриена со разни предмети. Немале ни грам совест и човечност, ниту родителско чувство, иако сите четворица што ја грабнале и убиле Вања, имаат сопствени деца на кои грабнувајќи и убивајќи сакале да им обезбедат удобен живот, да им купат станови, да им прават свадби и да се веселат покрај нив“, рече денеска во основниот кривичен суд обвинителката Жаклина Крстевска Јосифовска во завршен збор за предметот за убиените Вања Ѓорчевска и Панче Жежовски. За убиствата се обвинети Љупчо Палевски, Велибор Манев, Влатко Кешишев и Боре Видевски. За помагање обвинет е таткото на Вања, Александар Ѓорчевски за кого обвинителството наспроти одбраната тврди дека ѝ дојавувал на групата кога таа ќе оди на училиште.

Ќерката на убиениот Панче Жежовски во судница плачеше додека ги слушаше описите за тоа како татко ѝ бил убиен и оставен во длабока дупка, а обвинителката Крстевска Јосифовска посочуваше дека иако поминале доволно денови после убиството на Панче, сепак, ниту еден од обвинетите не покажал реакција на човечко суштество туку со леснотија се впуштиле и во грабнување и убиство на 14-годишно девојче.

Невино девојче што ништо не им направило на обвинетите а татко си искрено го сакала и му посветила состав на училиште за најдобар татко. Таткото чудно се однесувал уште по исчезнувањето на Вања, сигурен и цврст дека таа е киднапирана воопшто не прашувајќи дали другото негово дете е безбедно и каде е. Тгнал сам со кола да ја бара Вања а притоа одел во ист правец со автомобилот во кој се движеле и обвинетите по грабнувањето на Вања, рече Крстевска Јосифовска. 

Обвинителката во завршните зборови рече дека кога жртвата е дете, тогаш болката и неправдата што се создаваат се немерливи, длабоки и далекусежни затоа што децата се симбол на невиноста и на човечката надеж.

-Убиството, особено убиството на дете не е само чин на суровост и бруталност, туку тоа е директен напад врз човечноста и самата срж на општеството. Тоа е злосторство што не остава простор за молк или рамнодушност. Тоа е чин што не може и не смее да се оправда ниту да се заборави. Со секое такво дело, не се уништува само едно мало суштество туку и вербата во добрината во правдата и во иднината. Од хуманистички аспект, сторителите на предметните злодела заслужуваат не само правна, туку и длабока морална осуда од целото општество. Тие ја прекршуваат не само буквата на законот, туку и суштината на човековото битие – сочувството, емпатијата, совеста, истакна обвинителката посочувајќи дека овие убиства ја вознемирија не само македонската туку и пошироката јавност.