Иако поради оваа војна нема големи улични протести, ниту пак аргументи во парламентите за испраќање воена помош, тригодишната војна во Мјанмар уби 50.000 луѓе откако Армијата ја презеде власта во таа југоисточна азиска земја, пишува Newsweek.

Проектот за собирање податоци за локација и настани за вооружени конфликти (ACLED), невладина организација специјализирана за собирање и анализа на податоци за светските конфликти, ја рангираше војната во Мјанмар како најнасилна од 50-те светски конфликти што моментално ги следи и истакна дека се формирани стотици мали милиции за борба против Армијата на хунтата која ја собори избраната Аунг Сан Су Чи на 1. февруари 2021 година.

ACLED вели дека проценетиот број на жртви се искачил на најмалку 47.000, од ​​кои 8.000 биле цивили, но тој број е прилично конзервативен. Вистинските жртви би можеле да бидат уште 12.000, вклучувајќи уште 2.000 цивили.

„Бројот на напади извршени од милициите во изминатите неколку години е огромен и дополнително се зголемува бидејќи бунтовниците окупираат се повеќе и повеќе територии“, вели Андреа Карбони од ACLED.

Борбите во Мјанмар се интензивираа минатата година кога сојузот на бунтовничките групи постигна големи придобивки против силите на водачот на хунтата Мин Аунг Хлаинг, кој е под санкции од Запад и добива оружје главно од Русија и Кина. Обединетите нации соопштија дека околу 2,3 милиони луѓе се раселени поради војната.

И покрај огромното човечко влијание, војната привлече многу помалку внимание кон западните влади или активисти и демонстранти отколку војната во Украина или Појасот Газа.

Иако бројот на жртвите во Украина е поголем од оној во Мјанмар, а борбите меѓу Израел и Хамас се поинтензивни, војната во таа земја е од помалку стратешко значење за САД и Европа поради географската локација на Мјанмар.

„Луѓето во Мјанмар се исцрпени и повеќе не се надеваат на надворешна помош. Тие се организираат и пружаат отпор внатре во земјата и тоа е единствената причина зошто се уште постои трошка надеж и поради која, се чини, се олабавува стисокот на воената хунта во некои делови од земјата“, вели Мани Маунг од организацијата Human Rights Watch.

Економијата на Мјанмар е во хаос, а Армијата продолжува да ги малтретира луѓето, вклучувајќи произволни притворања, масовни убиства, воени злосторства и злосторства против човештвото. 

„Наместо да ги запре злоупотребите под притисок на меѓународната заедница, воената хунта продолжува да ги крши човековите права“, вели Мани Маунг.

И Google Trend јасно покажува колку помал интерес предизвикува конфликтот во Мјанмар во споредба со Украина или Појасот Газа. Индексот на пребарување за изминатиот месец за Украина е меѓу 83 и 100, за Појасот Газа меѓу 30 и 46, а за Мјанмар – нула.

„Од ден на ден, воената хунта безмилосно го убива сопственото население без никакви последици“, тврди Тинзар Шунлеи Ји од организацијата за развој на демократијата ACDD.

„За жал, глобалната заедница ги затвора очите и посветува поголемо внимание на другите конфликти. Ова не е само внатрешен конфликт, туку бесрамно изразување на незнаење, особено кога станува збор за лицемерни лидери во нашите соседни земји, особено Кина и Русија“, нагласува Тинзар Шунлеи Ји.

Поддршката на САД за војната во Украина и Израел дома е под зголемен притисок, при што некои критичари ја доведуваат во прашање цената на првиот конфликт, а други однесувањето на Израел за време на нападот врз густо населениот Појас Газа.

Западните земји во голема мера ги префрлија дипломатските напори во врска со Мјанмар кон регионалната групација на Асоцијацијата на нациите од Југоисточна Азија, но хунтата ги отфрли нејзините обиди да ја реши кризата.

„Мјанмар е исклучително сложен и неговите владетели не реагираат на традиционалните дипломатски и други обиди да се вклучат во дијалог“, вели Летиција ван ден Асум, поранешен холандски амбасадор во Тајланд и Мјанмар и додава: „Хунтата ќе се вклучи, но само ако ги прифатите нејзините услови и се откажете од вашите. Тоа ја објаснува и нејзината изолација“.

Андреа Карбони од ACLED вели дека постои висок ризик од ескалација на конфликтот бидејќи Армијата е принудена да се брани и се повеќе зависи од бомбардирањето и гранатирањето.

„Воздушните напади и гранатирањето се најсмртоносните форми на насилство, бидејќи тие се многу помалку прецизни и често се случуваат во населени области или во села под контрола на бунтовниците и служат за покорување на населението наместо да го поразат на теренот“, вели Андреа Карбони.

Армијата на Мјанмар ја презеде власта откако Аунг Сан Су Чи, која сега има 78 години, победи со нејзината провоена партија на изборите за кои се вели дека биле нерегуларни. Превратот стави крај на пробниот експеримент со демократијата по децении воено владеење. Хунтата ја осуди Аунг Сан Су Чи на 27 години затвор, додека нејзините поддржувачи велат дека обвиненијата се измислени.

Иако Армијата вети избори, таа постојано ја продолжува вонредната состојба бидејќи е под зголемен воен притисок од непријателите, вклучително и Владата на национално единство во сенка и нејзините сили за народна одбрана, како и етничките милициски групи.

Британскиот тинк-тенк Меѓународен Институт за стратешки студии вели дека конфликти се случуваат во речиси сите населени места.

„Наша обврска е да истраеме во нашите револуционерни напори и да ја одржуваме соработката со нашите сојузнички револуционерни сили“, се вели во соопштението на Владата на национално единство и нејзините сојузнички сили.