Видео: Кои европски народи најмногу се мразат?

Иако Европската унија се заснова на мир, рамноправност и взаемна почит, ниту таа ниту одделни влади не можат да ги контролираат чувствата на своите поданици. А тие чувства не се секогаш најблагородни. Десните, националистички партии се во пораст низ целиот континент, а нивните популистички, анти-имиграциски и речиси секогаш антимуслиманска реторика и идеологија игра на картата (оправдано?) стравувајќи дека поради демографската имплозија, европските народи ќе станат малцинства во нивните земји. Омраза расте и по седум децении на мир и просперитет (не вклучувајќи го и Балканот), а Европејците имаат заборавено низ какви ужаси поминуваа во минатото.
Сепак, постои етничка омраза во Европа, која не е предизвикана од страна на сегашните нови геополитички и локални околности, омразата која беа настанати одамна, опстојуваат, тие се вкоренети во главите на генерациите и се уште постојат и денес. Омразата која не е усмерена кон „дојденците“, туку кон другите староседелци.

Полјаци и Руси
„Сите Словени се браќа“ звучи како шега кога ќе се примени на овој случај. Не е потребно да го чепкаме далечното, длабокото минато, доволно е да се вратиме четиристотини години наназад.
Прво Полјаците во 17тиот век ја „силуваа“ Русија. Потоа Русите сто години подоцна ја „силуваа“ Полска. Ја „силуваа“ три пати заедно со Германците, за на крајот да ја убијат.
Меѓутоа, Полска воскресна на крајот на Првата светска војна, за потоа повторно да биде убиена од страна на Германците и Русите. Потоа е обновена, но како да не е, затоа што беше под силниот Советскиот (читај руски) зафат. Конечното ослободување доаѓа тек со падот на Берлинскиот ѕид и уривање на дотогашниот поредок на стариот континент.

Французи и Германци
Би било погрешно да се каже дека одредена омраза постоела пред 19тиот век. Сепак, почнувајќи од 1870 до 1941 година Германците беа прогонувани три пати во Франција и доаѓале до портите на Париз (на крајот конечно ги освоија), така што може да се каже дека Французите имаат комплекс од нивните германски соседи. Редок пример во современиот свет е нечии владетел да се зароби на бојно поле, како што Прусите го заробиле францускиот император Наполеон Трети.
Денес – иако овие два народа симболично се смирени во 1984 година на церемонијата во Вердун, ракувајќи се Хелмут Кол и Франсоа Митеран, (симболично) раководени од Ернесто Јингер, еден од најголемите писатели на 20тиот век кој се прославил во воената литература – омразата и понатаму тлее. Нема да кажеме дека сакаат да се убијат како порано, но сепак тлее.

Срби и Хрвати
Оваа омраза кулминира во три крвави војни: Првата светска војна со Хрватите во редовите на австро-унгарската војска на териториите Краина, Босна, Херцеговина и окупираната Србија.
Втората светска војна со крвопролевање и колнење на Србите од страна на усташите и четничките одговори кои се разликуваа можеби само по интензитетот, но не и по природата.
Конечно во војните во 90тите години на просторите на Хрватска и Босна и Херцеговина.
Ова е типичен пример за нетолеранција на малите разлики. Националистите од обете страни секако, ќе кажат дека разликите меѓу овие два народа се огромни. Посебно во јазикот.

Ирци и Англичани
Смарагдниот остров ни Римјаните не успеале да го покорат и идилично опстојувало само за себе и имало свои кралеви, Друидите, а потоа и христијански цркви. Ирска цутела во секоја смисла, а подоцна дошле Англичаните.
Англичаните ги срушиле ирските кралства, ја уништиле културата, го истребиле јазикот и скоро го забраниле споменувањето на ирското име. Правеле со нив што ќе посакале.
„Ирска ќе ја претвориме во едно големо поле со компири? Одлична идеја!“. Така, во средината на 19тиот век дошла компировата Буба и ги променила англиските планови, а ирското население – кое не смеело да одгледува ништо друго, па затоа немало што да јаде – го преполовила. Огромен број умреле, а другите избегале во Америка.
Било потребно едно востание и една крвава војна за независност, за конечно да се ослободат. Меѓутоа, затоа што северната област Алстер останала во составот на Велика Британија, следела граѓанска војна која таму практично, до ден денес трае.

Грци и Турци
Турците, да не се лажеме, ги мразеа сите балкански народи, додека не се ослободија.
Кажете му на било кој граѓанин од Тесалија дека Константинопол се вика Истанбул и единствено можете да очекувате шлаканица. Притоа, да не заборавиме дека од другата страна на Егејското море се наоѓаат Ефес, Смирна, Милет, Троја… Кога се обиделе да ги вратат после Првата светска војна, Грците им правеле страшни работи над турските цивили. Кога пак, турската војска ги поразила, таа почнала истото да им го прави на Грците кои живееле на нејзиниот брег. Сега таму веќе нема Грци,а нема ни Турци во Грција. 
Десните, националистички партии се во пораст низ целиот континент, а нивните популистички, анти-имиграциски и речиси секогаш антимуслиманска ретори

Пронајдете не на следниве мрежи: