„Основи на хемијата“, VIII издание, 1906 година, стр. 613 и после
Овие елементи, по величина на нивните атомски тежини, зазедоа точно место меѓу халоидите и алкалните метали, како што е прикажано кај Ремзи во 1900 година. Од овие елементи е неопходно да се формира посебна нулта група која пред сите во 1900 година ја признал Херера во Белгија. Сметам тука за корисно да се додаде дека поради неспособноста за соединение на елементите од нултата група, аналози на аргонот треба да се стават понапред од елементите од првата група и во духот на периодниот систем да очекуваме за нив помала атомска тежина, отколку кај алкални метали. Така и се испоставува. А штом е така, тогаш и оваа околност, од една страна, служи за потврдување на исправноста на периодичните начела, а од друга – јасно го покажува односот на аналозите на аргонот кон други, претходно непознати елементи. Како последица на тоа може да се очекуваат елементи од нултата низа со атомски тежини доста помали отколку на водородот. На таков начин може да се покаже дека во првата редица пред водородот постои елемент од нулта група со атомска тежина 0,4 (можеби тоа е елементот корониум на Јанг), а во нултата редица, во нултата група – елемент со ништожно мала атомска тежина, неспособен на хемиски интеракции и како последица на ова поседува исклучително брзо сопствено делумно движење (гас).
Овие својства можеби треба да се припишат на атомите на светскиот етер. Мислата за тоа е наведена во Предговорот кон ова издание и во руска журнална статија од 1902 година… “ Корониум е името дадено на елемент кој научниците во 19 век претпоставувале дека постои во круната на Сонцето. Истражувачите набљудувале непозната зелена лента во спектрите на сончевиот ореол, која е видлива само при целосно затемнување на Сонцето. Независно еден од друг, Чарлс Аугустус Јанг и Вилијам Харкнес ги набљудувале зелените гасови при 530.3 нанометри за време на затемнувањето на 7 август 1869 година.
Оваа лента не одговарала на спектарот на ниту еден познат елемент и за тоа било предложено името корониум како извор на бојата.
Во 1930 година, Валтер Гротриан и Бенгт Едлен ја идентификувале природата на зелените ленти. Тие сфатиле дека тие не се предизвикани од непознат елемент, туку од силно наполнето железо, Fe13 +. Силно натоварени метални јони се одговорни и за други претходно неидентификувани ленти во сончевите спектри.
Безусловното и цинично е непознавање на светската наука за местото и улогата на етерот на земјата во природните процеси (и во табелата на Менделеев) која создаде голем број проблеми со кои се соочува човештвото во нашата технократска ера.
