Концертот на Балашевиќ во мај 2018, последниот во Скопје, беше концерт ко концерт, што да се раскажува…Парада на добро расположение, многу пиво и познати лица во публика. Песните ни по 40 години не избледнуваат, убавите ги потиснуваат неубавите спомени од животот, ама порачувате пијачка, и така тоа почнува, па пристигате кај сватовите на бившите девојки, што да ви кажам сите вистински љубови и концерти на Џоле се тажни…
Три и пол часа регионалната поп-ѕвезда од Нови Сад пееше за неговиот и нашиот живот во преполната Арена „Борис Трајковски“ во Скопје.
Џоле ко Џоле, и на 65 години беше истиот. Со истиот хумор, ироничен, југоносталгичен, без влакно на јазикот, со некое кило повеќе, во фармерки, блузон и бели патики…
И по четврти пат во Скопје, на концертите на нашиот омилен кантавтор, се мешаа радоста, среќата, шегата и сериозната политика, животот е еден момент циркус, еднаш звучи во д-мол, некогаш ви заличува дека сѐ отишло во Хондурас, а некогаш стигнувате до дното …
… Таа беше убава ама сиромашна, да знаеше ќе ја земеше… Сакаш еднаш во животот, богата или сиромашна, тоа не го избира паметот туку срцето … Никому не му зборувате за тоа, брзо доаѓа тој бран и знаете дека ќе потонете. Спас ви носат Циганите и тамбурашите, тие имаат срце, за секој од нив, баш им е гајле за вас, тие прашуваат што да свираат…Тој сѐ имаше, всушност ништо немаше… Во војска стекнувавте пријател до гроб, и хронично запалење на зглобови. Сувенир на стражарските денови… Сите, и старите и новите генерации, во животот имаме по дел од приказната за Васо Ладачки…
Секогаш ќе го сакаме и ќе се сеќаваме на Џоле. Тој е легенда за неколку животи. Колку да се чувствуваме поубаво.
