На единасети септември минатата година, се одбележаа 10 години од прочуениот терористички напад врз Кулите близначки во Њујорк, познати и како седиште на Светскиот трговски центар. Околу три илјади граѓани го загубија својот живот. Ни до ден денес Американската влада не призна дека ова злодело било чист државен терор над сопствениот народ, направен поради одредени цели. Сето она што го објави така наречената Глобалистичка медиска мрежа за нападот на некакви Ал Каеда терористи представува куп од измислици. Ал Каеда и неговите професионални војници се во служба на меѓународниот империјалистички интерес, и до ден денес се отворени сојузници на НАТО во операциите.Што знаеме за овој напад после десет години?
Знаеме дека рушењето на овие кули не е последица на удар на патнички авиони, односно ниту еден патнички авион не удрил во нив, туку сето ова била вешто измонтирана типична холивудска илузија снимена со видео трик, при што овие кадри се помешани со авентичните документарски снимки, и сето тоа е пуштено кај информативните медии. Само платените сведоци ги “виделе авионите”, и новинарите тоа го пренеле.
Познато е дека и американската државна комисија задолжена за овој случај представила еден куп лаги. Никогаш не се објавени снимките од разговорите на пилотите и патниците на авионите со контролната кула, и никогаш не се објавени снимките на разговорите на полициските службеници и противпожарните екипи, од кои денес многу се мртви. Да се потсетиме дека запаленото авионско гориво не може да стопи челик, бидејќи тоа брзо согорува и не развива доволно висока температура за вакво топење. Во спротивно сите алуминумски авиони би изгореле, или би се стопиле од високата температура.
Секој експерт за експлозив веднаш би проценил дека ова рушење е професионално извршена работа, при што самото рушење е контролирано, и при самиот процес е користена нова технологија. Обичниот динамит не би можел да сруши, уште помалку авионското гориво.
Најдоброто објаснување за овој процес на новата технологија го даде бившиот советски нуклеарен надзорник, Димитри Калезов, кој како што кажува работел во Специјалната надзорна служба на дванаесетата главна управа на Министерството за одбрана на СССР. Новата технологија, е всушност мини нуклеарна бомба.
Своето сликовито и експертско мислење Калезов го представи со голем број скици кои на многубројни начини го објаснуваат принципот на оваа разрушувачка сила. Сето она што го потврди, совршено се склопува со ефектите за разрушувањето од 11 – ти септември 2001 во Њујорк.
Нуклеарното уништување на зграда е неисплатливо
Димитри Калезов тврди дека идејата за атомската енергија да се користи за контролирано рушење на зграда е сериозно третирана со самата појава на атомската муниција, веднаш после втората светска војна. Во инжинерските кругови се развивани разни технолошки процеси со примена на атомската муниција, која подоцна се преименува во Нуклеарна.
Тие технолошки процеси се во самиот почеток, во зависно од количината на потребен експлозив на полнење, наречен САДМ (специјална атомска муниција за разрушување) и МАДМ (медиумска атомска муниција за разрушување). САДМ е техника користена за разрушување објекти за чие рушење не било потребно енергија поголема од 1 килотон (разорна сила идентична со онаа која ја ослободува тринитротолуолот – ТНТ).
Разивена е муниција со целосен спектар на ниски вредности на ослободителна енергија и тоа во распон од 0,1 до 0,01 (аналогна експлозија идентична со ТНТ). Муницијата со вакво мало енергетско влијание се нарекува мини атомска бомба или мини нуклеарка. Популарно кажано нуклеарна бомба од куфер.
Мини нуклеарка
Овие бомби така наречени од куфер, се тешки околу 50 до 70 килограми и не можат баш да се сместат во обичен куфер.
Но постојат и помали нуклеарни бомби полнети со плутониум 239, кој навистина можат да се сместат во куферче.
МАДМ е нуклеарна направа која е креирана и која служи за поголеми разурнувања и може да ослободи разорна сила од 15 килотони ТНТ.
Ова полнење тежи околу 200 килограми и изгледа како голем гасен цилиндар за домашна употреба.
И двете направи се користат за разурнување на големи објекти со одредена количина на експлозив, особено кога е потребно итно разрушување и нема време за класично минирање со конвенционалните средства. Со овој начин може да се дојде до итно разрушување на мостови, тунели, подземни бункери, брани или пак посебно зајакнувани згради.
Сепак, ефикасноста од користењето на САДМ и МАДМ за нуклеарно разрушување не е толку голема. Познато е дека всушност контролираното разрушување треба да се изведе со методот на импулсивно разрушување, се со цел да не се оштетат објкектите во близина на самата цел. Тоа е главната причина што разурнувачите инжинери се фокусираат на одредените носечки точки во конструкцијата на самата градба, по што поставуваат експлозив во носечките столбови. Кога таа носечка конструкција ќе се сруши, се руши и сето останато. Во секој случај експлозивот секогаш се прикачува на повеќе точки.
Повеќе прочитајте на think.mkШто знаеме за овој напад после десет години?
Знаеме дека рушењето на овие кули не е последица на удар на патнички авиони,
