Важно му беше само да се задоволи себе. Моите молби ништо не му значеа. Најтешко е да се живеат амбициите на своите родители. Тоа го почувствував на своја кожа. Татко ми беше професор по физичко. Од мене бараа да завршам Факултет за физичка култура. Моите желби не беа важни. Им бев една ќерка и татко ми целосно ми се посвети. Ме носеше на натпревари, зборуваше со мене за техники ми даваше инструкции…
Едвај чекав да почнам на Факултет и да имам предавања за да не морам да го трпам режимот кој ми го правеше. Дури и кога се враќав дома на распуст не ме оставаше на мира. Во тие денови ми правеше војнички распоред. Станување во шест, трчање 10 километри…
Истото го направи и неодамна. Се уште не можам да заздравам. Ме истоштува целосно и ме малтретира со неговите вежби. Ми вели дека сум слабак и дека од мене никогаш нема да биде човек. Го молам да престане но тој не сака да ме послуша. Момчето ми вели да го игнорирам и да не дозволам да ми го управува животот…Сакам да соберам доволно храброст и да се запишам на архитектура…Најтешко е да се живеат амбициите на своите родители. Тоа го почувствував на своја кожа. Татко ми беше професор по физичко. Од мене бараа да заврша
